запали (св.)
Селото го запалија и како фурија заминаа пустите турчишта.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
- Може ли со бензин да се служиме? Да не се запалиме? - Може.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Пубертетлијата извади цигара и ја запали.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Ако не запалиш огин - нема ни да се грееш. Ако не посееше семе - нема што ни да жнееш.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Кога ме виде, веднаш се запали.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Сега можноста за пушење го заинтригира, не само да запали цигара и да ја пувка, туку да ја пуши како едно потполно ново искуство.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Но пак се плашеше да се извлече од под креветот и да ја запали сијалицата.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Ја привлекол поблизу торбата и си рекол: Чекај да видам какви се урмите? ... И запалил свеќа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Но тогаш мајка му запали едно парче свеќа и седнаа на подот да играат.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Запалив свеќа во темнината на храмот и си влегов во сопствениот мир.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Таа му го фрлаше тенџерето и бараше кибрит да ја запали куќата.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Ја плаќаше татко му Аврам отштетата и заедно со полјакот и шумарот го следеа каде оди за да не ги запали житата или шумата.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Дарителот им дава бакшиш на свирачите, и влегува во црквата да запали свеќа и да му се помоли на светецот да му го возврати дарот со здравје и живот и напредок на куќата и семејството.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Тој извади тутунќесе, од весник скина парче хартија, свитка цигара и запали.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Се споулавувал и не се покорил. Го одврзале од чаркот и кога му помагале да седне и да се смири доколку не сака да го потераат во сургун, повторувал дека ќе им се одмазди на џелатите и дека ќе му ја запали куќата на бегот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Мнозина отидоа од страв да не им ги запалат куќите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Фалеше само факелот за да под мене ја запалите кладата.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Долгите нозе во свилени црни чорапи застанаа пред него, во полумракот на собата во која беше заборавил да запали светло.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Голема желба во животот имам на струшки вечери поет да бидам на езеро ладно пиво да пијам на струшки ручкови у фаца да им ждригам Не, јас неможам во Скопје да седам неможам шмизли и шминкери да гледам запалив кола во Струга ја летнав да одморам душа од џунглата штетна Облеков шорц на плажа отидов Гавазова Сузе на кајче ја видов решив да пријдам го скршив мразот и видов паун тетовиран на газот
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Шумарот се качи на џипот и го запали моторот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
