заплаче (св.)
Сакаше да влезе во кругот и да им каже дека ќе се поправи но силите го издадоа и тој пригушено заплака сам и незабележан во својот заклон.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Тој се сви на местото и горко заплака...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Милка се наведна над клупата и заплака. Срам ѝ беше да ги крене очите и да ја погледне учителката и своите другарчиња.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Си велам не го личи сонот со император плачипутка со опроштение Дај сврти некаков друг сон похеројски и повесел сон Ама врти сучи Цезар сал туку ќе заплачеше Баш кога не очекуваш тогаш ќе заплачеше Дури најнакрај не се разбра дека цело време Цезар си го плаче претсказанието Оти само тој знаеше дека му истекува рокот на Или Цезар или никој
„Сонот на коалата“
од Ристо Лазаров
(2009)
И уште повеќе се ражалостило зашто разбрало дека не ќе има со што да си ја брише устата и мустаките. И жално, прежално заплакало.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Ние тогаш уште посилно заплакавме со Мирчета и татко се сврте, се приповрати и нѐ удри со прачката за да се вратиме дома. И ние се вративме.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Му замалел веќе и гласот, нема сила да заплаче.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Мислиш ќе заплаче. Ја навртувам пушката и ја застрелувам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тогаш Пандил Димулев заплакал и рекол дека ќе ја покрие јамата со земја и со камења зашто човекот гори со денови: најпрвин кожата поцрнува, полека низ неа да испари крвта, потоа месото се јагленосува.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Заплака облакот. Ги истури солзите кои паѓајќи, се претвораа со бели ѕвездести снегулки.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
По овие зборови обете со еден глас заплакавме. Брат ми не се расплака. 39
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ги заби двете шепи меѓу врелите и козји и ѓаволски влакнести бутини и заплака.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Оф, мамо, ми се врти во главата... Пак не ми е добро... - вели готов да заплаче ако се укаже потреба.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Знаеш ли како се заколнав? Знаеш, знаеш си чул. Оној ден, кога во твојата куќа ќе заплаче твојот пород, ќе те убијам.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
И жал, и мака скри девојката; и мирно седна пред својот нежен татко стар, Не заплака, а мени боја, проѕирна и бледна, пожолтена ко килибар.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Ѓорѓи слуша како тропа земјата врз кивурот и веќе не може ниту да заплаче, ниту да изусти збор.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Тогаш сфатив: и да се насмеев, и да заплачев, дури и да бев смислил некој циркуски трик, сѐ тоа ќе поминеше незабележано.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
- Конечно и кај нас дете да заплаче!
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Тетка ми со шамиче ги бришеше солзите, а јас во тој момент, веројатно поради начинот и содржината на сето тоа што го нареди не можев да заплачам.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Потоа братчето се смири. И ние другите деца сега бевме готови да заплачеме поради името што го предложи брат ми.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
