засолне (св.)
Сигурно се нашла меѓу терачите и ловџиите и некако побегнала да се засолни кај нас.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Скоро ќе пристигнат и дождовите и ќе нѐ замолат да ги засолниме под нашата кожа.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Всушност, бидејќи Французте беа добро засолнети, малку можеше да се види, но според прикаските, нивниот живот во споредба со животот на оваа страна на линијата на фронтот беше скоро оперетски.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Се засолнал зад едни шипје и отаде ги видел луѓето.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Ги пудам ги плашам по нив удирајќи во тремот засолнат.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Од левото крило на саемските градби беа излезени високи Снешковци на прошетка по моделираните снежни планини осветлени веројатно од рефлектори што беа закопани во снегот или засолнети зад овалните бели брда.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Сега кофите ги имав засолнето во потонот на куќата.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Се засолнуваме во бескрајот ние недовршените реченици.
„Записки“
од Милчо Мисоски
(2013)
Нејсе, го повикав да се извлече од грмушката во која се засолнуваше од стравот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Го проголтав последниот залак ќе ги откорнам оградите, на дијалектичко кодирање светот меѓу постоечкото и подвижното Во рушевините на новоградбата, чекорот остана зад мене Лутам по брегот од поларна капа Сахара со синџир песочен оков закотви околу мене Судниот ден небото ми го испрати, Се засолнав под стреите на реторички фигури
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Се засолнуваш зад некое дрво, а не знаеш и тоа што ти мисли.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Од милност срцето ми се отклопи Се отвори, се смири, се истопи Во тага блажена и почна да свети Низ молитви, псалми и сонети Меѓу ангелите засонети Во небото засолнети.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Силјан, дека го носел црпчето на гуша, многу му помогнало да се плашат орлите од него, беше нашол една пештера и тамо беше се засолнал дури се свршил џенгот.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
XI. Се чинеше како човекот што стоеше на вратата сосема да ја пополнил рамката со корпулентноста на своето тело и со него ја засолнил ноќта и студот на снегот зад себе.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Во локалите каде што навраќаа, ако забележеше дека некој ја гледа, Богдан го менуваше местото со неа или ја засолнуваше со своето тело.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Сите што се без пушки и без кубури ќе се засолнат таму.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Неколкумина од оние кои контактирале со курирот решиле да се засолнат по блиските села. Страв лозје чува!
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Ги подредуваа така што меѓу нив ставаа саксии со папрат и аспарагус, зашто сарделите зимно време не вегетираат, па ќе бидат засолнети со зеленилото од папратта и аспарагусот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Кај вас, во Потковицата, ме испратија Ончевци, (делениците Акиноски кои живееја во Солун по стрикото Максимов Онисми, нагалено Онче, се викаа Ончевци и таму, во Солун, го држеа Бошњак Ан), тие ме испратија кај своите деленици во Битола, а тие овдека, на Имотот, за да го засолнам чупалево.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Синовите му заминале на студии во Италија. Биле добро засолнати.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
