згрее св.

згрее (св.)

Се завив убаво со дебелата гуна за да ги згреам намокрените плеќи.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Европа Ах ти прелепа божице што богот наш суров без поштеда и пардон те опаша грубо сега освета слатка ни спремаш судбината ко џамаданче ни ја кроиш и приспивни бајки ни редиш но не во сон сладок ами во очај и летаргија нѐ фрлаш Ах Зевсе ненаситен манијаку сексуален никаквецу од небесна сорта што несреќа на врат ни врза што грев в мозок ни жигоса та ни камшик ни пост велик оттаму не може да го истера Ах милост имај божице сјајна еве на колена клечиме пред портите на домот твој златен петиците ти ги целуваме прошка дај ни за гревот наш древен и прибери нè внатре бар малку тело запустено да одмориме и душа грешна да згрееме подај ни сал трошка од трпезата ти божеска и вечно името твое ќе го славиме и пелтечиме Маргина 35
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ние мисирчето го чувавме за празник, со чорбичка децата да ги згрееме, со мевце гости да пречекаме.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Често имам помислувано дека во нејзината куќа, во планината можеле да наминат волци; можеле и разбојници да се втурнат; но во времето на војната можел да намине само понекој херој за да си ја згрее смрзнатата снага.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А овој, цртежот, што влече накај тројка, на кој попусто цртам насмеани сонца и облаци што си одат, цветни полјанки, овошки зрели, сместен во ормарот на сеќавањата, никако да го згрее Северецот што бричи и да го претворат во врел Југо, што гали како чаршаф свиленкав.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Патем, тресејќи се од студ, брзајќи за да се згреам, сум размислувал дали има и некои други од оние со кои учиме да живеат во вакви услови? и воопшто, ќе издржиме ли, ќе останеме здрави?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Влакното по неговото телце веќе не беше онака излепено; тоа беше суво и се згреа, потсветнуваше суво и добро згреано.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Само студеше многу кога пристигнав, од толку што беше на отворено горе на гребенот... невозможно беше да се згрееш.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Слушнав домаќинот ѝ велеше на ќерка му, таа беше на возраст од околу четиринаесет години: Сите, утре рано да станете, ќе ја викнам тетка ти да меси леб за партизаните а тебе ќе те разбудам водата да ја згрееш.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сѐ уште врз огнот фрлале гранки и се собирале, се стискале еден до друг да се згреат меѓусебно, малку повеќе од последната топлина на мртвиот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не беше вистинско кафе, беше направено од некои бобинки што растеа на лединките над градот и се продаваше за паричка по филџан, колку да им ги згрее утробите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Стана со сѐ куверта врз себе чиниш се плаши да не остане отскриена пред миризбите Димостенови задржани во одајчето и така наметната како со гуна почна да чекори наваму натаму не со умисла да се згрее, туку за да се умори, за да папса, за да падне во некоја дупка од каде ќе нема враќање.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
- Ајде, ајде, ќе те однесам до колибине, ќе те згреам, не е уште време да те плачат.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Да бидам сонце што ќе го згрее твоето тело..
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Нешто како топол ветер кој се појавува да згрее тогаш кога во животот најмногу студи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Никој не појде по ветки да го засилиме пламенот и да се згрееме, сите сакаа да бидат поблизу до последното трепетење на пламенот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Брзина на светлината - Cour carré - Како што затвореник излегува на прошетка под надзор, сам и молкум да се насладува горко на дневната светлост инаку обична, тогаш света; како што несвесното си го подава грбот на есенското сонце да се згрее а лицето да остане темно, како Месечина од онаа страна на видливото; како што затрупаниот бунар посесивно и со мака ги чува подземните води усовршувајќи ја мајсторијата да ги заташкува трагите и да создава привид на секнат извор; како што квадратот е круг, и крст и триаголник, удвоен симетрично и синхронично; како што жената си краде од сонот за да добие време за да биде „нешто повеќе"; како што нема добивка ако нема загуба како што нема сенка ако нема предмет ; како што медитацијата бара отсутност при подотворена свест за светот и душа а енергијата е материја помножена со брзината на светлината на квадрат - така дворот врамен со ѕидини желно кон небото над Лувр зинува се простира префинето како акт на Роден или можеби на сестра му, Камила со намера да го покаже замислениот ерос на торзото видено одзади метатеза на тихоста манастирска и метрополска; - така стихијно надоаѓа тихиот дожд желбата да бидам во средиштето на симетријата бесконечен и рамнодушен број ослободена од суета, од неразумно самољубие зашеметена од ненадејната рамнотежа на крстот, на квадратот, на кругот и да се успокојам, ако веќе морам оти со толку тревоги од различно потекло добивам порив да излезам од себеси а потоа како ќе се сложам и составам во едно, знам ли?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ништо не е совршено. Оној што очекуваше помеѓу замрзнатите водоскоци да прошета април па да го засади над ноќната градина зимурливиот божилак замина кај саканата да си ги згрее рацете.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Не го укале веќе здивот во испуканите дланки и не скокале згрбавени од нога на нога за да се згреат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ајде, ајде, ќе те однесам до колибине, ќе те згреам. Не е уште време да те плачат.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Повеќе