изговори (св.)
Зборуваше со тон што не се запаметува но видливо побрзо одошто усните можат да му изговарат па изгледаше како малку да пелтечи.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Од него остана само уста што изговараше и рака што потпишуваше сѐ што ќе побараа.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Ретките состојки на зборот Нѐ допираат во животот И ние ги изговараме.
„Забранета книга“
од Веле Смилевски
(2011)
Кога ќе требе да го изговорам твоето име позајми ми ги вилиците.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
При сето тоа, при поругите и клеветите изговорени на сметка на неблагодарниот слушател, а за потврда на вистинитоста на своето раскажување и за потврда на својата раскажувачка вештина, зема да набројува дати и личности уште од пред времето за кое раскажувал, кои на овој или оној начин удриле свој печат врз животот во Потковицата и врз животот на сета Македонија.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Прекршени зборови расфрлани наоколу, ги згазиваме пред да ги изговориме.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
По распаќињата луњите го изговараа твоето име место каде.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Сличното се согледува во тоа што песните од „Две тишини“ продолжуваат да го демнат претурањето од мислата во јазикот кое непрекинато се одвива со секој одделен, изговорен збор на кој било говорител без ниедна загубена капка капната патем, пред содржината на Едното целосно да стане содржина на Другото.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
И машко и женско, и мало и големо, и христијанско и турско, христијаните крстејќи се и во истото време изговарајќи Господ да го дочува во живот Лазора, а Турците, на чело со Тахир бег Јаузоски, кој и заборави да го прошетува Мурата, Ај анасана, ај џган, уште од раното се купчат на портите, на срецело пред дуќаните Акиноски и на чешмата, на бунарите, во дворот и на чардакот Акиноски и само за тоа зборуваат: минатата сабота токму во време пладнина, нивните мажи, главите на сојовите, се нашле таму во Прилеп, на Али Чаир, за со свои очи да се уверат во силата Лазорова, и за потоа со свои очи да го видат нештото кое тука, на лице место и пред сета насобрана народија, ќе му го прекинеш животот на човекот, а кое не го стори тоа, не го однесе на оној свет, само затоа што е Лазор голем и силен како никој друг на земјава, па ножот и куршумите, кога влегле во месото негово удриле на коските и тука се запреле.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ние ако сакаме да имаме чиста совест пред нашиот народ и пред себе, треба да ги земеме на себе и најмачните научни работи за да му помогнеме, а не да се изговараме, избирајќи го најлесното, дека немаме способности или влечење за оние науки што бараат најмногу труд и желба за работа. 56 Културното работење е поморално од револуционерното, зашто со првото интелигенцијата се чини вистински слуга на својот народ, а со револуцијата таа се обрнува во немилосрден експериментатор.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ниту таа можеше да го осуди татко си за тоа, ниту јас нешто такво да изговорам.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
И изгледа дека сум го изговорил повеќепати.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Она што излегуваше од него се состоеше од зборови, но тоа не беше говор во вистинската смисла на зборот, тоа беше несвесна врева изговорена, како квакањето на пајките.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Не постоеше физички чин, не постоеше гласно изговорен збор, што тие не го забележале, не постоеше тек на мисли што тие не биле во можност да го погодат.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Се доизвикува и наврапито се завртува спрема гробот, се прекрстува и откако изговорува Бог да го прости зачекорува да си оди.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Офицерот ги изговараше зборовите со една намерно барана лирска интонација, запираше наместа да го сврти вниманието на некое име или факт.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Сѐ додека не го изговори, тој не знаеше кој збор ќе го каже.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Земи ја розата, Цветот како исплетена боја - издлабена во здивот и плачот на дождот како висока градина - - изговорена на врвот од ѕвоното како последниот сон на ангелот воден по бездната на утрото.
„Чекајќи го ангелот“
од Милчо Мисоски
(1991)
Како и сѐ друго – и зборот твој во мене се раѓаше И како се обидов да го изговорам твоето име Така гласот ми се скамени на усните.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Го болеле очите или плачел. Со сите прсти минувал преку влажните клепки и му се чинело дека никогаш во својот живот не изговорил повеќе зборови отколку тогаш.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
