издивне (св.)
Зашто знаеше дека мајка ѝ оди да ја извади онаа петолирка од ралото шарени зетовски чорапи на татка ѝ што тој ја прати како аманет од Влашко пред да издивне.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Штом го допи, издивна и се задиши како кога човек ќе се искачи на некој висок рид, но сепак радосно и гордо им рече на другарчињата: - Деца, испив десет шишиња!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Издивнувала мајка ѝ велејќи дека некој ги украл.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Сѐ во неа ќе стивне, ќе издивне.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
А Дико, штом остана сам, издивна како кога се свршува најтешкиот дел од работата.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Помиреност и очај, како на онаа друга слика – на која беа Мајка и Дете, само што помиреноста сега беше полна ужас, помиреноста на Исус во мигот на издивнувањето, а мајката негова, застаната до крстот беше во очај, со склопени раце, со наведната глава, со поглед слеп за сѐ пред себе, освен за болката на душата, со очи кои како да се исушиле во вдлабнатините, а на нивното место останал само очајот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
И во сматената свест буквите на Викторија се виткаа и тонеа во темната проѕирност на водата и морничавите усни, задушени од Анините гради, издивнуваат кратко, со призвук на каење и виновност. - Ана, Ана!
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Издивна пак длабоко и замолча. Не чувствуваше веќе потреба да зборува.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Понекогаш, ретко, можеше и да издивне.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Ах, ах... - плачеше Методија. Илко го крена, го зеде подрака да го носи дома му и слушајќи го каде што издивнува, му рече на Богуле: - Го разбирам дека му е жал...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
На мајка му Депа ќе ѝ се сожалеше од тоа негово викање и тропање и ќе го пуштеше да шета, издивнувајќи: „Господе, врати му го умот...“
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Го крепеше под мишка да не падне и издивнуваше очаено: „О господе, што е ова што ме снајде...“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Отпрво сети како се надигнува во него нешто сосема непознато и непромислено, како да беше едно просто издивнување.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Издивна длабоко, тешко и продолжи: „Присетувајќи се, кутриот, на птицата и гледајќи што му се случи, му прелета за миг мислата: случајно ли ја остави чуварот вратата отворена или намерно?“
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Ајде кажувај, има ли негде спасение? — одговори Андон и длабоко издивна и застенка.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ама плачката ми се закачува, баш ми се обесува околу вратот, ми го издивнува својот очај... И мириса на „црвено“...
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Ибн Тајко издивна. Беа, значи, стасале дотаму и се откриваа.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Свесен дека му се приближува крајот и дека никогаш веќе нема да ги види своите Велес, Солун и Вардар, докрај прибран, тој нашол сили да се поздрави со сите свои другари во затворската соба и потоа да издивне.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Тој едвај процедува: „Не...“ Таа ги крева веѓите: „Не? Живот...“ испушта пошумно воздух како да издивнува.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Издивна: „И навистина еден ден тоа и се случи: клучарот ја остави вратата отклучена.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
