измачи (св.)
Најмногу ме измачува тоа што не можам да се сталожам, да ги сфатам положбата и состојбата, бардото во кое се наоѓам.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Но не може да се каже дека не ме измачуваше помислата: од каде кај девојката која што одвај ја познавав, оваа желба токму пред овој состав да ме оцрнува и понижува.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Јас, воопшто, болката ја ценам за најнеморален белег низ еволуцијата на човекот; за најпонижувачки симбол на човековата автентичност: Бев опседнат од овие страдања и сам во ретки мигови јас се префрлав на теми и поинакви од оние кои ме измачуваа.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Ете таа несигурност ме измачуваше, ме глочкаше како камче или некое зрно што случајно ќе ви се најде во чевелот.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Па затоа и не измачувајте се толку за да пронајдете, да одберете и да купите некој подарок за мајка ви.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Се плашев да го прашам, зашто сфаќав дека и тој се измачува поради тоа.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Низ измачување се обиде точно да ја разбере идејата за ликвидирање на Рози која му беше вкоренета во мислите.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Уште еднаш бараше сила да гледа директно во лицето на човекот што страдаше, кој беше причина за неговото измачување, и повторно ја најде потребната сила во лицето што личеше на маска, кое на некој необјаснив начин го потсетуваше на челичен катинар, кој цврсто држеше некоја недостижна тајна.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Но случката често и во сонот му се повторуваше и го измачуваше.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Тоа што никој не се јавуваше само го зголемуваше неговото измачување.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Во тие мигови, гледајќи го загрижено нејзиното лице, тој беше уверен дека таа презела сѐ за решавање на проблемот што најчесто го измачуваше сето семејство, па сега узреало времето за одлука.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Или да удри со главата во ѕидот, да ја ритне масата, или да ја зафучи мастилницата преку прозорецот - да направи некоја насилна или бучна и болна работа, што ќе го помати сеќавањето што го измачуваше.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Благоста на морето, и покрај жедта што не престануваше да ме измачува, ми ја враќаше свежината на мислата.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Имаше доста ѓубре, можеби цела недела дедо му не го беше ринел, па доволно се измачи ринејќи го.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Таа вечер П го измачуваше несоница. За да му стежнат клепките си го гледаше сиот свој изминат живот.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Цела ноќ не мигнав. Ме измачуваше синиот плик...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Прашајте нѐ што маки измачивме, што пат истепавме?
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Повеќе не ја препраша. Не му одговори со зборови ни другиот ден. Ја измачуваа многу прашања.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Ја измачуваше мајка си прашувајќи ја одново и одново зошто нема повеќе храна, викаше и ѝ подвикнуваше (се сеќаваше дури и на тоновите на својот глас, кој почнуваше предвреме да мутира и понекогаш ќе грмнеше чудно длабоко), или пак се обидуваше со цимолење да изнуди повеќе отколку што му следуваше.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Честопати влегував во некои дилеми, бев многу молчалива, секогаш си наоѓав нешто да се измачувам.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
