исплаче (св.)
Една насмевка ќе е доволна да ја разбудам нежноста во секое магливо утро, а нашите изгубени души ќе се пресретнат длабоко во ноќта во твојот и мојот сон и можеби таму искрено ќе се исплачеме и ќе си простиме...
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Да не можеш со своја солза да се исплачеш ќе те направат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кротко шетка црна сенка, исплакуе својот век.
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
А јадот толку растеше... Го исплака без време избраникот на својта град.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Во тоа време девојките во ќошот на другиот кат ја прегрнуваа другарка си Анѓа, се бакнуваа и исплакуваа, радувајќи се за нејзината слобода, засипувајќи ја со разни неврзани прашања.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Но набргу ете ти несреќа: ненадејно се сруши еден ѕид од куќата и го потфати Ѓеро; го извлековме здробен од камењата: го исплакавме и побаравме оштета од фирмата; фирмата не сакаше да чуе.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Набожник и аџија, им помагаше на луѓето колку што можеше, Рисјанската раја го исплака.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Старците му ги отворија своите намачени и настрадани души, се исплакаа од големите зулуми што ги претргаа летово и уште што ги тргаат, и го замолија да им помогне некако ако може.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Ја тераше што повеќе да му кажува, да му зборува за своите маки, за своите тегоби, да се исплакува, да му се исповедува и на тој начин да ѝ олеснува болката во душата.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Рацете спружени ни се гранки растреперени, од ветришта потфатени... ама ние на полпат ќе се прегрнеме - ќе се исплачеме - Дење ми ходиш блиску до мене, ноќе ми легнуваш на десната рака, на десната рака, на правата страна...
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Како да сакаше да ги исплаче сите непролеани солзи за големите луѓе од својата историја.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
- Исплачи се ќерко! Ќе ти олесни. По солзите секогаш доаѓа ведрина.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Некои дури и ме исплакале, што се вели, ме прежалиле. 3.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Колку многу исплакав над тие писма и подароци, и колку писма благодарни напишав заедно со тато.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Веруваа, се надеваа дека Атанас, по исплакувањето на Молитвена Вода, ќе си дојде дома и ќе каже што го натерало толку силно и толку жалоито живи да ги оплакува.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Таму, врз дланките огнени да си ги исплачеш солзите кап - кап - кап - капат студени капки - и солзи, и магла во капки престорена, и студен дождец...
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
- Исплачи се! Сигурно ќе ти олесни.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
- ДУШО ТАГОВНА многу тежи болкава неизкажана... Кому да ја искажам? Како да ја исплачам? ***
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Во оваа група попадна и Ангеле Трајков, внучето на дедо Богдан, кого што татко му Трајко и мајка му Велика си го исплакаа и се задоволија со неговото сестриче близначе Анѓа и постарото братче Јована.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Птица устремена. Стрвнина. Исправен нор со закана .. Глуне езерска поврвнина, модра од тага, исплакана.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
