кај (прил.)
— Кај ќе нѐ носат нас?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Стани да видиме кај сме!
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Де, бре, кај ја отера, му се насмеале луѓето, ако треба да ти попуштиме!
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Не, велат тие, кај да го видиме?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кај нѐ водат, господе, на кое губилиште?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Луѓето те прашуваат кај да одат, а ти не знаеш што да им кажеш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Не видоа ни кој сме, ни од кај им дојде смртта.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А кај ме видовте да зборувам, вели тој.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кај можеш така луѓе да качиш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
По огнот ќе видат кај си.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Јас не знам што да правам со рацете: кај да ги држам, како да ги наместам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Е, мајсторе на играчки, кај си да го видиш сево ова!
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Народот е ослепен и оглувен од страв и треба да му се каже кон кај треба да гледа и што треба да слуша.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А кај може човек да живее како што сака и да мисли како што го тера.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И ѝ кажав за далак пупање кај да оди и за Одобрено дете што да прави, ако е детето само занесено и само да спие: да му намачка малку мед на модро книже и да му го врзе на папочето и ѝ кажав како да му го врати сонот на детето, ако му е земен од месечината.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тогаш видов до кај се искачило сонцето и од која страна ме грее.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Незгодно ми е дури и да го прашам кај беше сите овие години.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Целата ноќ што мислел и думал, за кај бил и сега каде е во таа пустелија кај што петел не пеал и куче не лајало.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
На едно дрво се ниша сува гранка од едно уплашено врапче што стои како шикла и не знае кон кај да летне, кај да избега.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
