клука (несв.)
Дури и со плашило ги заградил амбарите за да не можат да клукаат пилињата.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Од филозофската литература со која се клукаше знаеше дека еднозначни одговори на клучните животни прашања нема.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Тој ќе се искиваше во дланките тресејќи ја главата како да клука, ќе ги избришеше темните танки усни и одново ќе мрднеше со ретките веѓи.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Те качуваше и на дудинката зад големата куќа. Те клукаше со оние бели дудинки.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
И ногата одново почнува да ме клука.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А јас би сакал да слезам од овие ѕидишта по славејот што клука под стреата по шумот на водите по ластарот на лозите зашто уште копнежот клука и времето ме јаде да слезам да истрчам да избегам во просторот во просторот зрачен потопол од сето време.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Стражарот ќе ми ги држи рацете, а таа ќе ми гнете јадење, ќе ме клука ко гуска.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
од секаде ги бркаат домородците, а ако излезеш еднаш, враќање нема, си фрлил камен зад себе, оние што се инаетат ги клукаат со сол, а вода не им даваат, ги полнат со рицинус, со струја и со спици, со киселини и со куршуми, со гол газ на гол мраз им го бришат паметењето, да немаш родно место, да не спаѓаш никаде, склучува договори и со Бугарија и оттаму си ги зема Грците, а Македонците ги брка во Бугарија, секаде ги поттурнуваат, им ја истргуваат земјата од под нозете, на ненадејно ги фаќаат; жените велат: не ни чинат мажите затоа е вака, а никако не си и никако не е; секоја година нов ветер, нова вејавица,
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Подмолија ја клука од коренот облак сив врз ликата ѝ тежи.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
А се закатани и заб ме заболе. Катник, оздола. Ме клука, дури в теме ме удира. Не знам кај да се свртам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И го клукаат со долгите клунови додека има живот во него.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
За да се интензивира процесот, докторите постојано ја клукаа со хормонска терапија која го изобличуваше нејзиното тело.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Ги барав пајаците и им давав засолниште; изигрував домаќин за црвите од сите видови; великодушно се однесував спрема зелените скакулци и лисните вошки, мравките и разноразните ларви; клукав неколку вида болви; негував штурци; им наоѓав засолниште на пчелите; ги преместував хемикалиите на мојот маж за да бидат подалеку од штурците, комарците, молците и мувите. Маргина 35 119
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
- Небиднина... ама душава клука... не се двои од телото снеможено...
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Клука како по мене да клука додека брезата се рони пред занемените дрвја.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Неверојатно, рече кога разбра дека нивните кокошки пред тоа се клукале и ги скарале.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Со нос старец пченка клука.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
- Види ја како се измени. Мајка, миличок. Сега можат слободно да ја клукаат, да се лутат, ништо! Ќе трпи.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Ги клукаш пациентите со седативи, како нашите баби малите деца со афион да не им плачат додека работат на нива, ги држиш успани како сенки, па одвреме-навреме ќе ги стресеш со некој електричен шок, божем да ги вратиш во стварноста - и тоа ти е целата терапија. Ветер и магла - таа психијатрија.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Така, тука, така, тука, на обете страни ме клука.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
