конец (м.)
Бањите ги правеле некои јапонски затвореници и сѐ е под јапонски конец.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А јас ломотам, ломотам... И кога ќе се зафатиш со зборување може да се случи нишките од основата да ти испопукаат па разбојот ќе ги замрси конците.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Преку него падна златен конец и го осветли.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тешко е да не се препуштиш на целиов провинцијализам што сака да се напика во центарот на сите збиднувања, да држи говори, да се слика пред медиуми, а да не ти пропаднат сите шанси за нормален живот, зашто конците на твоето кутро суштество се во нивните раце и тие ти ја даваат единствената навигација по која ти треба да живееш, ти ја даваат единствената смисла на живот по која треба да трагаш.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Труп сошиен со гнили конци и околу него кружат потковани скорни и проблеснуваат бајонети.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Како што во една држава има државен центар, којшто најдобро е да се наоѓа во средината на државата и кон којшто се собираат сите конци од државниот живот, исто така и во јазиковните или областите од сродни наречја треба да има еден центар, којшто по неговото значење треба да се однесува кон периферните наречја и говори така како што се однесува центарот и престолнината на државата кон крајните окрузи и околии.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Таа плетеше некои куси волнени чорапи на пет игли со преметнат конец преку вратот.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Ти стоиш на брегот врзан за трските со златниот конец на тајната.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Шетавме, божем незаинтересирани и чекавме продавачката да се сврти, да услужи некоја купувачка од страната на тезгата со панделки и разни конци и во тој миг да мавнеме по некое копче.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Но конецот го стегна за шијата и го штрекна изненадено.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Кој ли конец во кое клопче тогаш ќе се смота?
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Ах, мајче, гледам клопчето привршува и конецот е при крај...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Отпарај, мајче, отпарај, конец од веленцето и со него да го бележиме патот за в дома... трагите прашина ќе ги покрие; патот водје ќе го излокаат... парај конец од веленцето за да знаеме по кој пат да се вратиме дома...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Меѓу предните заби ми се заглавија конци месо, а неколку ковчиња од крилцето ми се раштракаа низ устата.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Ама одозгора еднозадруго ми слегуваат некакви заплеткани конци, некои пајажини ми паѓаат вака право, како голема сенка и јас се барам со рацеве и се бранам со рацеве... Ја кинам сенката со нокти и веќе почнувам да викам, не се додржува гласот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И видов: на средето од собата, Мозаичник некој незнаен и дамнешен, мозаик преубав сочинил од камченца ситни колку прашинки: мрежа дванаесетаголна, со конци совршени, и во средето на мрежата ново среде, второ среде: пајак црн, сонце на вселена мала и уредена, сподобие раскошно, моќно, најсилно на светот, совршено оти од утробата своја плука и раѓа совршеност; и видов; на средето од пајакот, трето среде што беше, нацртан бел крст, и точно местото каде се спојуваа краците на крстот – средето на светот, точката по која копнеел големиот Архимед, најврвната тајна на сите светови!
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Преку конецот се вршела првата примопредаја на кумството.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе го сучат жените конецот и ќе поодуваат низ селото, сѐ така во одење ќе сучат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Трепка со танките и раскрачени ножиња и влече некои конци по ѕидот, си работи ко плетачка.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Од наведнатата глава очите му висеа на конци.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
