критика (ж.)
Искажувањето на своето разбирање на народните идеали и критиката на таквите не е празна работа, зашто идеалите се душата на општата народна работа и од здравоста на таа душа зависи и здравоста и плодовитоста на самата општонародна работа.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Треба да ја цениме конструктивната критика, да најдеме начин да ги разбереме работите и да ги избегнеме грешките затоа што само така ќе ги направиме подобри нештата кои гравитираат околу нашето удобно опкружување.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Успехот ѝ се огледа во наведувањето на театарската критика своите забелешки да ги пишува без зборови.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Имајќи ја предвид таа критика за потребата и целесообразноста на нашево овдешно друштво, ние сме должни да си дадеме точен отчет за причините што го предизвикаа неговото образување.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Знаеш дека би можела да пишуваш дури и литературни критики.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Критиката на држењето на Комитетот беше само во домашните кругови.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Кант почна со критиката на бессилноста на францускиот механички материјализам со тоа што ја оддели мислата од материјата.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Но таа беше бесполезна, па и опасна, не само за тие што се критикуваат, ами најпосле за тие што критикуваат: Комитетот беше сесилен; тој ги имаше во своите раце животот и смртта на сите граѓани и не примаше никаква критика на своите постапки.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Јасно ми е дека овие луѓе не поднесуваат критика. Чуму да им се обратам?
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Беше готово да се усвои идејата на сите нивоа во градот и во Републиката, но не ги издржа критиките на партискиот врв и власта во Федерацијата.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Нивната дејност не подлежи на критика.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Додека француските материјалисти го подложија на најбеспоштедна критика сето она што не му одговараше на здравиот човечки разум, прогласувајќи го разумот само за еден составен дел од механички сфатената објективна природа, — Кант со прониклива критика на тој разум дојде до заклучокот дека природата и разумот се две изделени „ствари за себе“ и дека формите на познанието му се дадени на разумот “a priori”.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Книжевната критика го сметаше за сликар, а ликовната за книжевник.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
За него, Грк од Египет
критиката вели - умеел
да го оживее минатото
во своите песни.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Станува јасно дека неговата критика кон себе си е лажна.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
И стручната критика веќе го одбележи по заслуга тој напор.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Значи, бугарската надворешна политика не издржува никаква критика.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Но, природно, кога еднаш ќе го разбереме тој двоен императив (толку оптоварен со спротивности), кога еднаш ќе се придвижи неумоливата критика на политиките, на сите политики коишто, во далечното или непосредно минато, ги создале претпоставките за војна (одлуката која можела да се донесе нужно била само страотно стратешко обложување чијшто влог - еднаш кога трагедијата се ублажила, со тоа дека никогаш ништо нема да ги надокнади мртвите кои ѝ беа цена - е можноста да се сочува помнењето, извлекување поуки и подобро разбирање на тој двоен императив).
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
По три дена, кога излезе бројот на весникот во кој беше објавен нејзиниот текст за филмот што го гледавме, најпрво ја отворив триесет и втората страница каде што ги печатат текстовите за театарски претстави, телевизиски и радио емисии и за филм, што некои ги нарекуваат критики, а други - рецензии.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Бара меко легло за своите метафори, чека остра критика за изгубените воздишки.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
