лизне (св.)
си ја сонувам свадбата своја на бродот, над мене крикаат галебите и ме удираат со клунот и со крилјата, ми го туркаат венчето и ми го дрпаат превезот, ќе удрат во мене, па ќе удрат со мевот во морето, ќе се лизнат, замрешкувајќи ја водата со ноктите, јас се бранам вака, со двете раце се бранам, а Горачинов си ги прекрстил рацете на градите и од место не се помрднува, што се вели, се загледал некаде, гледаат и морнарите, что такое, что такое, велат, они праветрение, извеани, изветреани нѐ прават, оти не си до мене, му велам на Горачинов,
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Пред да експлодираат кокичињата Се лизнав и паднав и станав и со лопата го фрлав снегот преку рамото на улицата* тркалото шлајфуваше* во машината за перење алишта се цедеше потта од мишките на улицата и смрдеата од устата на ѓубреџиската кола чие тркало шлајфуваше во длабокиот снег* децата дојдоа со везени пиперки и со друг зарзават и со тенџере и со метла небаре ќе прават вештерка а не***
„Три напред три назад“
од Јовица Ивановски
(2004)
Двајцата лизнуваме по малку парче завој и така почнуваме засипнато да се смееме.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Сѐ се руши... и чинијата исто се превртува... тој се лизнува врз парчињата...
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Товарот се лизна од рамо и тресна врз тврдата земја.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Го врати погледот врз футата пред себе како да ќе види нешто, си го лизна показалецот од десната рака, забриша некоја флека што ѝ се причини дека ја виде.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
И после те лизнува со јазикот на раката.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Под прстите му се лизнала леплива топлина без мирис и без боја под неговата сенка.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Само уште неколку минути и јазичето ќе ја лизне капсулата и темелите на златниот Молох ќе исчезнат во јароста на пеколот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Низ рацете на некои се лизнаа наполеони...
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Низ лисјето лизнаа и првите капки дожд. Луѓето почнаа да си одат.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Блескотот и во шаторите се вовлекуваше и ги лизнуваше нозете на оние извидници кои лежеа или им ги вцрвенуваше лицата.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Ќе откопаат малку земја, ќе ја лизнат и ќе ја плукнат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сега ми се раѓаат само ќерки", ми одговори Ѓурчин а потоа и двајцата се смеевме на оваа невистина која и не сфатив зошто му се лизна од јазикот.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Се стегам да не лизнам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ми се лизна од рацете. Ко сапунче ми се лизна, И јас почнувам да викам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И тогаш тој лизна од нејзината крв, што ѝ се покажа на раката, таа лизна од неговата. И со телото и со душата станаа едно.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Лабавиот колан на пушката му се лизна од рамо, долгата цевка се заринка во јагликата и не ја откорна, туку ѝ ги растури златестите круни.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Кога ништо не чекаш, нешто ќе дојде да те сопне, да те лизне.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Славчо се наведна да го фати. Зракот се лизна и отскокна подалеку од него.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
