машкост (ж.)
Остана и некоја машкост во мене.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Блажена беше ноќта во нејзините прегратки... посјајна од сонцето потивка од месечината потрепкава од ѕвездено небо Јас и Таа романтичен отсјај во машкоста нежност во нејзината женственост Ме погледна,со задимен поглед што подсеќа на љубовна романса без зборови,само со очи нејзиниот поглед кажува сѐ.
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Нема творец, создавач на уметничко дело што не ја спружил својата гордост, својата машкост пред очите на музата, на вдахновението.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Што се однесува до Јана и Катерина, нив ги сметав за обични марионети во рацете на големиот мајстор на манипулациите, на човекот кој според моите сознанија влезе во животот предводен од својата машкост!
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Стрелале и го прашувале дали сѐ уште сака да има деца, а тој, антав воин, со тешки зборови им одговорил дека ништо веќе не сака, дека е од нивна пушка крвав над коленици, жив за борба но без машкост за татковски соништа.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Кај него беше и тоа бунило, како што беше најсилно и сѐ друго, и машкоста, и инстинктот со најмалку напор од сите да изнајде нешто, со што ќе ја засити и својата глад, а и гладта на другите, со крвавите остатоци зад себе.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Еден петел, но не кој било петел, туку голема, горда, убава и раскошна птица, која управуваше со кокошарникот, и за тоа нешто беше свесен, за Милан беше симбол на машкоста и власта.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Пред Арсо Арнаутче се отворала со омајност златна и сина и сочна синоличка, и тој, од името на својата машкост што му била дадена од господа, можел само да се наведне под пролетна месечина и со жед на пустински камилар да срка пелур, потоа пијан од цветно вино да се закопа со чело во треви и да ѝ ги шепоти на земјата тајните на љубовта; во тој миг можел да биде уверен дека од земјата ќе шурне сребрена вода со чии капки светот ќе си ги излекува и очите и срцата.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
На исклучоците на другата страна, на мажите коишто отстапуваат од општествено најпожелната улога на херојски борец за националната кауза им преостанува само на јавна сцена улогата на заговорници на цивилно општество, односно на неговите вредности: човечките права, ненасилството, толеранцијата, еднаквоста на половите итн., значи дејствување на едно подрачје на кое кај нас во традиционална смисла може да се докаже сѐ само не машкоста, подрачје, имено, на оние интереси што хрватското мнозинство денес ги смета за сѐ уште бизарни, недостојни за вистински машки ангажман, па затоа подрачје препуштено на дезертерите од сите видови, слабаците, педерите, накратко на женскиот свет како таков.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Не можев да се здржам да не залипам во тој свој прв ден на понижената машкост и ги слизгав прстите на десната рака по нерамниот ѕид барајќи нешто тешко и силно за одмазда но тој веќе одеше назадечки кон вратата и пушташе да му се издолжуваат забите во отворената уста.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Разнишан и повеќе сенка на болната бабуњосаност отколку машкост со жилави раце, отстапувал со тромави чекори на мечок и пцуел.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ја заборавија ретката гостинка со нацртани веѓи и многу остри ковчиња под тврдата облека, ја заборавија и својата бедна машкост и се обидоа да се извинат, набожнички, вернички, лакејски. „Оче Симеоне...“ Им одговори на непоставеното прашање, отсутно, не дигајќи ја главата потпрена на колениците: „Еднаш еден ваш коњ пуштив да спие кај мене.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Во потопот и вашите болви ќе се издават, претскажувал старецот со вражалски ќесички под очите, едното поголемо од другото како што е поголем потпланински бадем од семка на слива; навистина оние четворица со клокотави грла за малку не умреле од незапирливо смеење, се тркалале по млада трева слични на пеливани што се борат со своите сенки, наеднаш половина дружина да попаѓа од стомачен кикот кога оној Филип Макариев го прашал со детска наивност вториот Нојо што ќе се случи ако нивните болви се удават со него а сите други ако останат во големо корито со неговите болвички, црни и скокливи внучиња со Симон-Наконтикова крв на невидливите цицалки - Ќе се давите и ќе подавате раце да ми се фатите за учкуров, ама - на! завлекол рака в појас Симон Наконтик; капнувале од невидено смеење не знаејќи ги бара ли тој болвите под гаќи да ги стисне в рака и да ги спаси од поројните води што ќе ги покријат и Содома и Гомора на вилаетот или заканувачки сака да им го покаже учкурот за кој со задоцнето јунаштво на машкоста им раскажува нови библиски поглавија; од утробата му 'ртел плач.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
И замисли си, сосема неочекувано и подло, сите овие срамотилаци во врска со нејзиното решение Стојна ми го изнаприкажа откако цела една ноќ ѝ дозволив да ја искористува мојата машкост! (Ех да можеше природата да раскажува!) „Да знаеш, моме, оти оваа ноќ долго ќе ја паметам“, ѝ реков.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Се џариме низ прозорецот од куќата на чичко Лозан, а восхитот ни навира и ни пламти во нас со силина и машкост.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Дали тој алудира дека таа ја има својата женственост и тој својата машкост, но дека тука е нивната заедничкост, во која таа учествува во неговата машкост, нека долго се бранува -” А тој само што не ја јаде и пие нејзината женскост...
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Гласот не ќе ја открие неговата машкост распламната во малото сопче крај острите колкови на првата Ева од неговиот живот.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Затоа мора да му се наметне цврстиот, милитантен принцип на националната машкост.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
