маштеа (ж.)
Маштеха моја ме излагала и ме дала на ваши руки да ме убиете, ама се надејам да ви оврне вам Бог за такво беззаконие.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
Рабовите на мојата животна гуња прскаа и јас барав пат да се извлечам од тој задушен правоаголник во кој единствена знаменитост беа петте беспризорни пасторчиња на маштеата судбина и тројцата распеани студенти, од кои еден веќе се сомневаше во животот, во луѓето, во себе.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Се зачудив кога видов дека нападнатите се бранат и ги враќаат ударите со иста разлутеност со која дојдоа посиноците на маштетата улица.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
По одмаздата од која настрада синот на инспекторот, по тој настан од кој крвта ми стана волча а лицето темно, сината маштеа ѝ забрани на Ана да разговара со мене и да ми носи книги но не бев сигурен дека на Ана не ѝ е тешко нашето оттуѓување.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Кога маштеа ѝ повторно ја извика, се завртев и налутено појдов кон улицата, без увереност на независен човек како што се чувствував само во оваа темна задушност.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Крај неа седеше нејзината маштеа, сува, малечка жена со ковчесто, жолто лице.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Ана и маштеа ѝ, реков. Пенчо порасна; се исправи и го турна белото перче коса под сивиот каскет.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Но таа споулавеност со искубана брада еднаш веќе го предупредила со оган неголемото село на каменоделците - ноќта е мајка на неутешените и маштеа е на непретпазливите, мислел или се сеќавал на нечии зборови најмладиот од дружината и не знаел дали да ѝ се придружи на исто така заборавената старост, да седне до склопчениот Симон Наконтик и без здив, со невидливо црвенило на лицето во мракот, да му раскаже за глувата и нема Ганка.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
