насмевне (св.)
Се разбира дека се насмевнав.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Таа брзо се смири, зашто јас се насмевнав, успевајќи да се совладам.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Се насмевна во себе. Секако, секако ... овој човек на плажата — колку години има? Шеесет и пет? Седумдесет? — чкрташе и шаркаше наоколу.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Цане го држеше динарот и тажно се насмевнуваше. Се чудеше што да прави.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Зошто ми е замрежен погледот кога под нив ќе се насмевне песокот?
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Старицата се насмевна слатко Немој кралу, ти ќе станеш татко Твојата кралица дете ќе ти роди Принцот на бел коњ низ светот ќе оди.
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Ја залепил главата на решетките од кафезот и таинствено се насмевнал.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој ѝ климна со главата, а таа само срамежливо се насмевна и го трга погледот на страна, чувствувајќи како ѝ шика врелина во лицето и како врвовите на ушите ѝ горат.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Се загледа во полната месечина на која се оцртуваа линии на човечко лице: нејзе ѝ се причини дека тоа лице првин ѝ се насмевна со подбив и закана, потоа се смршти, се стемни, дека светлината истече низ некој дол од другата страна на темната планина чии сртови едвај се забележуваа како грб на огромна камила.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Јас постојано те гледав и ти се насмевнував.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Спокојно се насмевнувам со јасен план во главата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се приближија, Христина го викна Тодор, кој веднаш стана, а Томаица не можеше да се воздржи да не погледне накај Петар кој веќе гледаше во неа со неговите длабоки и топли очи насмевнувајки се нежно.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Татко само се насмевна на комплиментот и потем го воведе Камилски во царството на своите книги.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Мајка се насмевна: – Фризурата ми остана неколку дена.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
„Но, да ја видиме поканата“, услужно се насмевна.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Ми се насмевнуваа со некоја нагласена симпатија, заговорнички ме погледнуваа, а притоа настојуваа на некој посебен начин да ми ја изразат својата поданичка покорност.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Јас само се насмевнав и не мрднав.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
И се насмевна со темна пакост на усните: „Додека чекав да ме пријавите на уважениот началник прочитав неколку решенија на оваа маса. Дивни податоци и дивни бројки.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Стига да се насмевнеш сиот намовнувам толку далеку нѐ водат корените на нашиот смев.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Тоа е веројатно чиракот од казанџиската работилница, еден жив момок кој понекогаш го сретнуваше и секогаш му се насмевнуваше пријателски.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
