наѕира (несв.)
Се подаваат луѓето и само нѐ наѕираат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Од таа страна на ѕидот се наоѓале харемите, па убавиците можеле да наѕираат во салата и да имаат допир со надворешниот свет само низ овие мермерни решетки.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Јас не можев да бидам сигурен за вистинските причини на доверливата отвореност, длабока искреност и непосредно пријателство на големиот палестински раиз, кога и самиот бев на крајот на мисијата на една земја на која се наѕираше блискиот крај.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Во позадина се наѕираше колешката со правливите штикли и џиш розевиот кармин, чиј интерес за целата работа како веќе да спласна.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Ја поткревам главата над церадата собрана зад кабината и наѕирам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И ние се разбудувавме и наѕиравме кон купиштето пепел со гламносани коски. Ама таму немаше ништо.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ме наѕираат од зад некоја чипкана завеса.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ваквата намера ја наѕираше во нејзиниот поглед.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
По светлото небо пловеше месечината, наѕираше во колибата со своето насмеано лице и како да им се потсмеваше на двајцата заспани другари.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Се врти кон пенџерето откај што наѕира лозницата. И со затворена уста се поднасмевнува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тој туѓинец не најде за потребно, барем од љубопитство, да се помести и да наѕирне што се случува зад него.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Со главата е во калта, како да наѕира колку е длабока надолу.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
По пат долг и прашен од далеку вјасам, се наѕире село во зеленила цело, и шупелка ѕуни и се слуша гласот, пак во тебе мое, јас се враќам село!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Убавите бели и црни мермерни крстови одвај се наѕираат низ шибјето, а надгробните плочи не се ни гледаат.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
А не можеш да влегуваш подлабоко во машките бараки, да наѕираш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И крстот е уште меѓу коските. Очните дупки веќе му се испразнети, од устата му наѕира гуштерица, а устата ништо не зборува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Покривот на трлото веќе беше побелен, на гранките од дрвјата исто така се наѕираа бели наслаги, само патеката пред колибата се црнееше.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Често замислен шетав крај морето и покрај урнатините на Картагина. Во далечниот хоризонт се наѕираа контурите на палатата. Во неа суверенот ги минуваше последните години на своето владеење.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Зад нив се наѕираше лицето и дел од градите на иследникот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Малку по малку стануваа сѐ послободии и поблиски еден до друг без да ја наѕираат причината. Почнаа слободно да се гледаат.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
