никако (прил.)
Никако да запре омразата меѓу луѓето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се држи за гради зашто таму нешто му свири; непрекинато долго се закашлува, посинува, се гуши и никако да ја откине и да ја исплука кашлицата.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Моите братучеди беа многу палави момчиња и никако не им се фаќаше крајот.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Мојата повест, која требаше да ѝ даде смисла на одлуката за мојата осама во Маказар, никако не напредуваше.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Тоа по детали го имав разработено како случка која би се случила, си реков чудејќи се зошто никако не ја тргам раката од гениталиите иако во дланката ги чуствувам како некоја сува крпа.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Се занесуваше следејќи ги облиците кои го сугерираа излезот, но никако не можеше да го пронајде.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Никако не успеваше да се прилагоди на животот во велеград каков што беше Белград.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Белата останува да има некое значење на кое никако не можам да се сетам.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Овој концерт ѝ го посветува на една особа од овој град што ја сретна пред две години во Париз и никако не ја заборави.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Исто така во директивата се нагласувало дека “мисиите можат да бидат само кај Главните штабови и корупуси, а никако кај дивизиите или другите единици“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“
од Тодор Чепреганов
(2001)
Млекото на козите во тие тешки волчји времиња стануваше еликсир на солидарноста, а и формулата на неговиот состав не можеа да ја утврдат никакви партиски документи и планови за изградба на новиот човек.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Таа никако не повлијаила врз судбините на соседните народи, а била арена на политичка и културна борба меѓу разните балкански народности.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ме трга нешто ко магнет и никако не ме попушта.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Никако не му даваше рака на дуовникот за да го носи Силјана со себе на Божи гроб, чунки сакаше да арчи пари за него повеќе отколку што му чинеше ругата.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
И ѝ раскажа на Луција за случката со мотоциклот, онаа со возењето на едно тркало, но ѝ раскажа и за онаа ноќ кога јас ги забавував девојките качувајќи се на скала што не е потпрена на ништо; таа не веруваше, се смееше, се држеше за челото и велеше: „О, не, па тоа не е возможно! Не, не тоа никако не може да биде!“
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Но сонот никако да им се одлепи од клепките.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Никако да се доближат еден до друг. Небаре чинки ги држат да се доубиваат на растојание со зборови.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Само дождот е здодевен. Никако да запре. Со денови врне.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Никако не смее да се прифати познатата максима „Не можат они да нѐ онадат колку што ние можеме да издржиме”.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Врвевме по алејата на великаните. Се наслушнуваа лелекања на тажачките кои никако не успеваа да пронајдат доволно ветки за да ги спрострат своите црни платна на болката.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
