обесен (прид.)
Зарем не виде дека половината вод вчера ни остана обесен на бодликавата жица?...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Некои деца ги забираат последните пашита со обесени ѕвончиња на вратот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Прашуваше дали стои обесена на башлакот каде што ја остави да се чува, дали ја подмачкуваат со тревката ноктец за да не ја нагризат молци, дали писката и брмчалото го подмачкуваат со масло за да не се исушат и да испукаат.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Ја најдовме обесена во еден од полските нужници.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Стојам така обесена на патериците и не знам кај да се свртам, како да се преместам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Како да бев во една од куќите на Кукулино: од огниште на кое виси поцрнет котел се шири црвеникава топлина, удира во луѓето и им ги брише од лицата грижите и годините: светлоста се мрешка по земјениот под, мислиш вода е над кој минува здив на ветар: чкрта стара маса на долги нозе, на неа е дрвена карта со ракија, зад луѓето плашливо трепка око на кандило и потсетува на заборавена ѕвезда под проѕирни партали на пајажина: топло е, животот е далеку од светот на домаќините и гостите, обесената низа лук на ѕидот брани од урокливите очи на темницата зад прозорците. ...
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Скока по неа и врз креденецот, и врз запалената печка, па дури за една мува може да се најде обесен и на лустерот.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Се напрега да догледа нешто под себе, под своите нозе издолжени како на обесен човек.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ногата уште ја држам обесена на тегови, ама можам да гледам што се прави.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Над чардакот обесен бајрак накитен со шамии и цвеќиња, а на врвот наврено јаболко.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Дебелите обесени образи во долниот дел беа толку надуени што беше тешко да се поверува дека во нив нема мали магацини за храна.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
По патот за Штавица одеше црн калуѓер со бело коњче по него, на кое висеше обесена торба и дисаѓи, а од торбата се гледаше иконата на Богородица.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Под шлемот му ѕиркаа очите со остар поглед и потспуштени веѓи; мустаќите тукушто зарастени; воврен е во долг шинел; со едната рака го држи ремникот од пушката обесена на рамото со бајонет кој излегува од сликата; под работ на шинелот му се гледаат камашните изврзани од цокулите па нагоре кон колената; зад него ров со бункер од кој излегол да се слика; и дрво осакатено од граната како удрено од гром.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Утредента го нашле обесен на даб.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
А таквата помисла за заскитаноста или за загубеноста ми наиде кога во аголот на собата, во мрежа обесена на ѕидот, забележав зелка и неколку моркови.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Требаше да ја пресече или ортомата или гранката на која беше обесен Ристе.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И пак молчи со обесени образи.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Само летно време, играјќи брканица, децата се криеја во неа, а наесен немирникот – ветер кога ќе зашумеше во оголените гранки на тополите, и ги кубеше сламените старечки плеќи, се напињаше да ја одвее, но Аврамовата колиба зачудо долго време се додржа и остана сред бавчите како спомен на страшниот полјак со големи обесени мустаќи.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Под ниско обесените гранки, свртен на запад – зее мрачен отвор и самиот изглед на влезот буди морници.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Обесен во некој агол на неосветлената соба Има таква ноќ кога цигара по цигара Стигнуваш ненадејно до некои полноќни дождови А потоа одново слушаш како удира часовникот И го препознаваш во неговиот глас Оној сетен повик Таму некаде, далеку во иднината Кога си играат дечиња и ја типкаат земјата врз тебе И во прекрасна ноќ бараат светулки среде бујнатата трева Што те покрива на ридон.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
