озгора (прил.)
Кога се смири малку пукањето, кога се уталожи, што ќе видиме: озгора нѐ напокриле лисја и гранчиња што ги кинеле куршумите. Од крај в крај.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Некое меко дупче му стои озгора на главата и се плашам убаво да го погалам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И озгора почнаа некои гласови да идат небаре луѓе да се караат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ме налегнало озгора и не можам да се помрднам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се цепам така, а на вратата излегува една пристара жена и ме гледа озгора до долу.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ама и озгора сум притисната од некоја жештина.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Седиме во тремот на една суниска селска куќа, а месечината се истура озгора.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Потем беа само неколку викови, некој од мајсторите довикна озгора така, за да чујат сите малтерџии, дека оној кому му е жал може да појде да го одбрани, ако сака, а после беа уште неколку плачливи викови и сето тоа заврши така што оној истрча од вратата на бараката и ја спрашти по градилиштето, а Башмајсторот дојде само до вратата и окара „Натемате натема“, а мајсторот довикна озгора дека ќе се врати тој, дека никој тука не дава месен-обесен, но тоа излезе лошо пророштво.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А едно жешко време беше згазило: еден припек те удира озгора, а друг те начекува оздола.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Озгора само се истоварува авијацијата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Го гледаме напивањето вода на локомотивите, шопањето на широкото црево озгора, удирањето со чеканче по шините, давањето сигнали со свирчето и знаменцата, гровтањето на маневарките.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Оздола нѐ бие артилеријата, озгора Бритиш-авионите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Озгора се слуша далечно пеење.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Озгора беше еден влажен слој земја, добро набиен и со она бело подсветнување на голомразицата, додека ја откопуваше со казмата.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Озгора идат команди, а ние уште го сркаме бакрданикот. Со маштеница го сркаме.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И озгора ќе врзам трески, трње, за да не видат војниците. За да не знаат што носам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе се зададе озгора, како запалено клапче грмотрн, ќе се тркала, ќе се зголемува и ќе гледа кон селото, кон сретселото.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
ја знаеш приказната за штркот и штрчицата, ме прашува, кажи ја, му велам, некој ѝ ги заменил јајцата на штрчицата што ги лежела, вели, а кога јајцата се испилиле, вели, штркот видел дека испилците не се негови и почнал да ја врти главата над гнездото, над голиштарците, и само штракал со клунот, замавнувал како човек што се крсти, вели, штракал и се гледал во испилците и во штрчицата, вели, а потоа викнал и други штркови да го видат срамот, вели, и тие ја истерале штрчицата настрана и долго штракале, се договарале за потаму, вели, и после ја викнале штрчицата назад и почнале да ја тепаат со клуновите по глава, вели, так, так, так, а таа само стои, а потоа ги отепале и голиштарците нејзини, вели, ги кренале високо и ги отпуштиле озгора;
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А дедо велеше: ,Ако листот на јасиките почне да им паѓа озгора, зимата ќе биде рана.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
