очај (м.)
Под еден куп камења Погледот се избиструва до очај
„Забранета книга“
од Веле Смилевски
(2011)
Време е очајот да се измоча и одземената слобода да се грабне време е во ова невреме мачно месијата мајка да ни расплаче Да можат и сонцето би го згаснале просветлени демони во мрак да можат сите би не убиле време е да им застанеме на пат Парталави души нечистотија шират со омраза нѐ распарчија до коска време е за сурова војна со овој болен и импотентен свет
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Белки ќе се најде доволно очај за вкусот на новите зборови и сетики оној олук на нашето старо место ќе престане севезден да тропа.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Кога повторно се собравме
наместо да тргнеме
откривме дефект во колата
требаше време за да се отстрани
сестра ми рече гладни сте вечерајте
не се оди на пат гладен
не доаѓа предвид реков
очај ме обзема од постојано јадење
кога треба да патуваме преживаме
кога треба да патуваме.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Ние не верувавме во новото
тие се исцелуваа од промената
нас нѐ опфати очајот на вечноста
нив чудотворноста на живата реч.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Очајот не може да ѝ се превиди
ни да се спореди, кога ме здогледува
на нејзината страна.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Повлекувањето кон старите традиции ќе биде актуелизирано, но таквиот импулс е импулс на очај и замислената сигурност и утеха ќе бидат од краток век.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Споменот за синот како камен ја влече кон дното на очајот.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Твојот очај те измамува и трансформира студ низ твоето тело насекаде.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Во очај водачите на фракциите извршуваат крвави атентати врз невино население.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Калта ги разјадува железото и лостот пред очајот на целта.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Тоа во основа е една темна материја, честички на оние душевни сензации што се простираат и движат во огромниот простор помеѓу тагата и очајот; тоа се честички што се јавуваат во улога на невидливи оски околу кои времето на творечката индивидуа ја прави својата голема револуција, постојано кружејќи од детството до денес и од денес до детството.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Зар да сум натажен, зар очај да ме фати што негде замина и може не ќе се врати?
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Првпат ги гледам со толкав очај и страв.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Зар очајот беше посилен од сето нејзино образование?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тагата е причина и за очај. Твоите надразнети сетила за лутина се гледаат во твоите очи.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Нашиот очај само го куражи ѓаволот и непријателот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И се чудев зашто никој не го побара лековитото грутче во говедската жолчка, таа тајна кон која пред тоа се стремеше очајот на еден болник.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Беше тоа една чудесна игра и сѐ повеќе се доближуваше со неа она парче живот ѝ се радуваше на убавата ноќ, враќајќи ѝ ги на нејзината белина сите изгубени одблесоци, носејќи на местото на очајот една лесноумна весела разиграност, чиниш со некоја желба да помине со својот разигран заборав над крвавите траги.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Европа Ах ти прелепа божице што богот наш суров без поштеда и пардон те опаша грубо сега освета слатка ни спремаш судбината ко џамаданче ни ја кроиш и приспивни бајки ни редиш но не во сон сладок ами во очај и летаргија нѐ фрлаш Ах Зевсе ненаситен манијаку сексуален никаквецу од небесна сорта што несреќа на врат ни врза што грев в мозок ни жигоса та ни камшик ни пост велик оттаму не може да го истера Ах милост имај божице сјајна еве на колена клечиме пред портите на домот твој златен петиците ти ги целуваме прошка дај ни за гревот наш древен и прибери нè внатре бар малку тело запустено да одмориме и душа грешна да згрееме подај ни сал трошка од трпезата ти божеска и вечно името твое ќе го славиме и пелтечиме Маргина 35
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
