папрат (ж.)
Папратта само ни крцка оздола и нѐ скокотка.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ги извлекуваш стапалата од некои диви капини и папрати и не знаеш дали бегаш од некого или бркаш некого.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тој мирис на сеното, тие звуци што навечер никнуваа наоколу, во самата плевна, во буковата корија, во папратот зад плевната, тие ѕвезди што се гледаа низ отворот на вратата, тој чуден опивлив ноќен планински воздух што го дишеше и му се насладуваше и ти се чини дека сѐ е вечно, нема почеток и нема да има крај, и ти се живее и ти се постои и би сакал да бидеш насекаде, со сешто, засекогаш...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Сончевите зраци се пробиваа низ високите дрвја правејќи светли завеси од утринските испарувања на влажната земја, ширејќи мирис на печурки и папрат; разнобојните лисја на дрвјата се преливаа на светлината добивајќи прекрасна патина, претсмртна боја; клукајдрвците удираа по дрвјата и огласуваа немир; немир владееше и во кучињата: напињаа на ремениците со кои ги водеа манастирските слуги, душкаа по земјата и бараа да се ослободат, да оптрчуваат; повремено ќе заквичеа но слугите ги смируваа жулкајќи ги по главите, или удирајќи ги по муцките.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Ги подредуваа така што меѓу нив ставаа саксии со папрат и аспарагус, зашто сарделите зимно време не вегетираат, па ќе бидат засолнети со зеленилото од папратта и аспарагусот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Овците веќе се беа раштркале низ папратот, угорно од колибата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Дедо Димо, откако ги испрати сите, истури стомна вода врз жарот, зашто ѓаволот ни ора ни копа, туку може некое зло да смисли, да донесе од негде ветер, да го разнесе жарот и низ папратот и ете ти беља.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
На десетина, дваесетина дена, пробивајќи се по обични колски патишта, пресечувајќи неразгазени долинки и ритчиња, газејќи низ грмје и папрати, шумарот ќе се појавеше со својот џип да ја надгледа гората или да маркира дрво за огрев или граѓа.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
— Немам ништо скршено, му се оѕвивам и трепкам ко ласица во папратта.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ако не беше патчето од двете страни заградено со висока папрат, па не можеше да се скршне ни лево ни десно, во полутемнината, која веќе се завиткуваше околу планината, Бојан не ќе можеше да ја пронајде колибата на дедо Иван.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ги остави термосите крај патеката и ја забуца главата во сенчестиот папрат.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Во Заветна, низ папратот ечеа ѕвонци и клапки, од кај Дуковската колиба одекнуваа удари на секира, а штурците ја почнуваа својата песна, славејќи го уште од рано убавиот ден.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Долго не можев да заспијам, замелушен од рајот глетки од праисторијата, во кои бронтопсот, пробивајќи се низ џунглата од џиновски папрати, во скржавата светлина на праисториското утро, без престанок ждере плодови, инсекти, јајца, корки леб, кобасици, и некои растревожени човечиња што безглаво упаѓаа во неговата расчепена, лигава челуст...
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
За миг аскерите прснаа да бегаат надолу низ папратта, оставајќи го онбашијата, Трајка, Ташка и еден војник да клоцаат и да се валкаат во тињата под чешмичето, да стенкаат со забите, сега тие, како преѓеска Јован.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
2. Одење по печурки
По рабовите на шумичките сенка
гром, заблуда душевна
поглед кој бара нешто нестварно стварно
нешто кое има облик, но варира
чудовишно мошне
пошашавува под шишарките
под игличките, трњата, папратта
под правта и пепелта.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
На јужната страна на валогот, таму каде што поточето веќе навлегуваше во Рамните Ливади, во папратот што пред десетина години го разорале за да садат компири, откриле траги од некаква стара населба.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ване, не како најтрезен колку како најприсебен, бидејќи повеќе отпиваше отколку што голташе од бинлакот, ги одвлечка полузаспани и полумортуси во шаторот, под уште топлите крила на импрегираното платно, и ги остави да грчат и да се лигават на сувата папрат врз која паѓаа од грутчестите душеци.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Папратот почна да ја отфрла својата темно зелена боја, овошките покрај потокот се прошараа со жолти лисја, но највидливо беше присуството на есента во шумата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Денко застана за миг. Во папратот крај патот забележа крупни црвени јаготки.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Во присојот, над Заветна се огласуваше кукавицата, низ папратот, низ грмушките чуруликаа невидливи пилци, радувајќи ѝ се на пролетта, разлазени, растрчани по падината блееја јагнињата, а над сето тоа како пленувачка музика, изведувана од огромен оркестар, трепереа ѕвонците, клапките, прапорците. Убавина!
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
