паралела (ж.)
Уште една паралела со историјата на Србија: да беше Србија незадоволна од својата судбина во државата на Немањиќевците, таа ќе правеше обид да се ослободи и да им се спротивстави ним со стремежот да се присоедини кон Бугарија; но обидот ќе беше направен и ќе доведеше до саканите резултати само ако дозволуваа историските околности; но последниве не го дозволија тоа и Србија се помири со околностите и беше загубена за Бугарија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Паралелата меѓу две култури е поучна.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
За да ги пронајдеме изворите и паралелите на неговата монументална непробојност ќе треба да се свртиме кон Холивуд , или кон светот на рок музиката.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Паралелата ќе беше дури и поблиска модерниот знак да содржеше и цртеж на риба!
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Несомнената драматика на свршетокот: шиштењето на воздухот од хармониумот што ја проследува туберкулозната песна на Ѓорѓи, и стакленото око на неговата верна, несакана сопруга, што реско се тркала на подот, барокно ја украсувам со паралела од книгата прочитана попладнево: - Во сценска смисла, чувствувам дека тоа беше постепена смрт од највисок ред, како самоубиството на Потоцки, кој, самиот излеа куршум од златната дршка на шеќерникот, подарокот од мајка му за полнолетството, го благослови во домашната капеличка и осамувајќи се во библиотеката, со него си го разнесе мозокот. – Ужасно.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Неговите зајадливи пародии и напади против германските малограѓани, војници, воени богаташи и укочени чиновници Валтер Сокел точно ги означи како паралели на Стернхајмовиот испрекинат дијалог.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Жари се појавува во огромниот дел од текстовите за Дишан, во кои одвреме-навреме критичарите изнаоѓаат паралели во размислувањата на овие двајца автори.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Колку е човекот условен од знаењата што ги има за историјата, колку традицијата, преданието, фактичката историја, се неопходни аспекти на личноста, може ли да се постигне индивидуација без присуство на таа компонента, се прашања кои Башевски ги разгледува поставувајќи паралели меѓу Симона и неговиот предок, како и меѓу „ликот“ на селото и она што е задржано во колективното паметење и, конечно, меѓу историчарот Владе и наводните документи за историјата на селото.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Можеби искрите на теоријата на единственото обединето поле се на дофат. Паралелите со апстракцијата соблазнуваат.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Јунг повлекува мошне интересна паралела меѓу поимот на огнот и потсвеста, во својот коментар за мистичните патувања на алхемичарот Михаел Маер.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Вашата паралела има длабока логика: некогашниот пролетерски тоталитаризам во името на човекот низ жртвениот синдром посегаше кон животот на милиони луѓе.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
Експлицитното повикување на Шагал во романот на Луан Старова ни дозволува да воспоставиме без двоумење ваков вид паралела која е навидум невозможна.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Истакнувајќи ја природата како врвен систем на организација на сето постоечко, во чии рамки функционираат нему толку милите и блиски принципи на случајност, неинтенционалност, ненасоченост, промена, повеќеслојност и меѓусебна проникнатост, Кејџ дојде до ставот дека во уметноста е можно да се повлече паралела со природата во начинот на нејзиното делување и дека уметноста треба да ги следи тие принципи, бидејќи единствено така може да стане дел од таа иста природа и животот, кој е инаку нејзина највисока цел и барање.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Постои паралела со Кралот Иби на Жари, кој совеста си ја носи со себе... во торбичка.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Претстојат нови настани кои можеби ќе ја потврдат паралелата.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Кумарасвами, кого овде го следиме, упатува на одредени земски паралели.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Во понатамошниот тек на ‘Медитации’-те (самиот наслов на текстот сугерира текстуалната стратегија да се прикаже како паралела на модификациите кои авторот ги доживува - речениците како реални акти) Декарт го внесува опозициониот термин- поим RES COGITANS.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Според мое мислење може да се направи една паралела меѓу творештвото на Чинго и на руските прозаисти од советскиот период но само како укажување на некои идентични резултати што се остварени во две различни средини. Различни и блиски.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Сигурен сум дека ниту еднаш во периодот меѓу единаесеттиот и тринаесеттиот век, барон, трубадур и работник не се споиле толку хармонично како што се случи тоа со нивните паралели таа вечер, на ранчот на стариот Елисон.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
