пладневен (прид.)
Хотелот се испразни како коњушница пред трки - поетите беа заминале по попатните градови на пладневни матинеа и средби со читателите пред да се соберат вечерта во главниот град на поетскиот митинг и приемот во чест на Златниот венец.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Наредните денови ми поминаа во една жизнерадосност поради која пладневните запурнини речиси не ми пречеа.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Езерото лежеше мирно под пладневното сонце, просто умртвено, како да ги потиснало и со коленици и со петици не само рибите меѓу тревите туку и брановите на дното.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Па на левиот тас да ги нареди пладневните тежини и оној часовник што чука 12 пати за конечно разбудување како од Ог Мандино, зашто залудно ми се очите отворени кога мижам со години да не видам.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Фрли поглед и кон заинатено виснатото пладневно сонце.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Владееше тешка пладневна тишина, само откај реката ветерот ја донесуваше вревата на младинците, како да сакаше да го потсети да побрза.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Младоста е оној недофатлив пладневен лет на бумбарот кој брмчеше низ твоите платна од жолтиот период, крај крушите паѓалки, над жолтите октоподи.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Ми фалеше излегувањето во град, градската шема, пиењето кафе, шетањето на кејот на Вардар каде сите убаво облечени и нашминкани позираа на пладневното сонце.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Цветна разиграна река жуборливо потече кон Плоштадот Македонија, предводена од горните јавачи на коњичкиот клуб „Илинден“ - вистинска атракција: овие грациозни животни, тотално истиснати од моторизацијата, елегантно се движеа низ урбаниот простор, низ улицата Македонија, а негуваните тела и гриви светкаа на пладневното сонце.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Јас вриев; нејзиното смеење ме доведе до состојба на нервна раздразнетост; веројатно уште вриеше и ракијата од пладневната жега, и виното што сега навлегуваше во моите вени; ме навредуваше што таа рече дека не слушнала никогаш посмешно нешто, и во свеста ми се врати точката со наивниот маж, Петрунела и нејзиниот љубовник; ја прашав што е толку смешно, а таа се навали на ѕидот од кејот, и сосема опуштена, рече: „Прашај во Партијата; можеби водат записник.“
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Главата му беше јајцевидна, под слабата коса светкаа на пладневната горештина капки пот.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Во почетокот ги одбиваше секојдневните канонски задолженија и нивната будалеста рутина на утрински, пладневни и вечерни активности, кои требаше да ѝ го исполнат поголемиот дел од денот.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
- Ми натежна оваа пладневна оморина и ме совладал сонот. ***
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Главата му беше јајцевидна, под слабата коса светкаа на пладневната горештина капки пот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тие очи, бледи како ленената кошула, како летното пладневно небо, не рекоа ништо.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Пладневните часови ги отседуваше со свенато лице, со шишето при рака, слушајќи го телекранот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Над папратот, над шаторите, штурците и бумбарите веќе ги гласеа инструментите за својот денешен, пладневен концерт.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Пладневното сонце светеше врз парчето земја, што беше обраснато со трева и се наоѓаше меѓу неа и херметички затворениот влез на визбата.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Пладневниот билтен не спомена некоја одредена област, но беше веројатно дека устието на реката Конго е веќе бојно поле.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Ти цртам кревет, нарачано будење пладневно, Штраус на екранот, ладна прасетина во фрижидерот.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
