погоден (прид.)
Ова е погоден рај за бандити подли политички хермафродити глумат елита на виенски бал опинчарски души со чевли во кал Капитализам и посткомунизам модерен роб на феудализам на секој чекор со непотизам новиот светски примитивизам
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Беше една мечка, што можеше да прими во своето огромно тело уште неколку негови зрна и да ја впие во себе сета нивна придушена бол, но беше и една погодена мечка, што можеше да чекори и да продолжи кон него со една не толку тврдоглава решеност, со сета крвава трага, што веќе ја оставаше по снегот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Учителот бара погодно место па да му се доближи на овој скржав во зборувањето човек.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Двајцата се загледаа пред себе да видат погодно камче, но немаше.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Зошто, кога би било променето во која било форма погодна за дадениот момент, тогаш таа нова верзија е минатото и никакво поинакво минато не можело никогаш да постои.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Тоа беше резултат на еден компромис помеѓу првите и вторите, компромис погоден и за едните и за другите.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Податливоста на кириличниот систем на писмо за промени, графичката едноставност и елеганција го прават мошне погодно за бележење на текст и негов пренос во време и простор.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Листовите на фикусот поставен на балконот трепереа и од најслабо ветре, а сенките што играа на прозорецот секогаш личеа на човек, лош човек кој демне и чека погоден момент да ме грабне.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Уште не знам дали сум удрена од некој куршум, дали сум погодена.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
„Шегата е примамлива мирудија иако не е погодна за секаков вид храна.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Оваа пукна и Расим падна наместо погоден баш во средината на голиот градник.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Најпосле, меѓу своите братучеди и чичковци ни Претседателот не можеше да изнајде погоден човек за тоа место, а беше добро и заради светот еден од бригадирите да не биде од неговата порода, тоа Претседателот го знаеше многу добро.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
На островецот, во поширокиот манастирски двор, крај патот и секаде каде што нашле погодно место, изнаредени се тезгиња на разни прематари каде што може да се купи сѐ и сешто;
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Целото лето и есента што шета Силјан со дуовникот и на ден Митровден си дошле во Прилеп и извадил дуовникот пари да му плати на Силјана ругата, колку што беше погоден.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Неговите претчувства како да се исполнуваа. Таму, сталинизмот се накалеми врз погодна почва.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Врапците паѓаа од гранките смрзнати, како погодени од сачма.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Експерименталната музика не беше ниту школа - во онаа смисла во која тоа беше европската авангарда во Дармштад - таа претставуваше единствена духовна атмосфера, креативна ситуација погодна за заедничка работа John Cage на различни творечки индивидуалности во која никој не беше предводник или идеен водач, иако Кејџ (најстар помеѓу нив) од самиот почеток се истакнуваше со ширината на погледот и разнообразноста на аспектите присутни во неговата работа и мислење.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Татко ми се обиде со погодни зборови да ѝ го објасни на мајка ми сето тоа за да го одложи денот за купување коза.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Константин З заработуваше добро, воедно бележејќи и солиден раст по стрмната хиерархија на мемлосаната, веќе пристарена администрација во неговото министерство, навивајќи со сета сила за оние министри- президенти што на најистакнатото место во владиниот кабинет се менуваа, понекогаш со вртоглаво темпо, и коишто во помладите како него гледаа нова енергија погодна за какво-такво освежување во стариот бирократски поредок на државата воопшто и посебно на неговото министерство.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Сега се гледа. Сега само продолжуваа да се гледаат, а мечката, сфаќајќи дека тој може и на тоа растојание да ја јаде, стоеше на голината, далеку од секакво засолниште на белиот бришан простор, погодена и расколебана.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
