подвиг (м.)
А еве што се одиграваше во душата на малиот водоносец: После вечерниот разговор со старецот и сонот што го сони ноќта, во него како да се скрши нешто, одеднаш му се откри пред очите што станува околу него и каков подвиг означува борбата со блатото – она подводно чудовиште што го виде на сон.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Моите набожни подвизи го натераа татко ми да ме замислува во црна одежда и брада.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Затоа која уста да ја искаже сладоста на неговото учење, а кој јазик ќе може да ги каже неговите подвизи и трудови и добрината на неговиот живот.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“
од Климент Охридски
(1754)
Славен е подвигот на човекот, затоа е славен и каменот што тој го донел од Месечината.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
И веќе на двајцата ни стануваше јасно дека не ќе можеме да го повториме подвигот од Гаково.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Меаните и ановите се празнеа од веселите бегчиња вратени од војна: тие таму пушеа наргиле, се фалеа со подвизите и кршеа по некоја чаша.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Неговите подвизи беа чудните жени во неговиот живот, чудната смеа на неговите волчи заби, чудната крв под неговата темна кожа.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Одлуката за градба на хидроцентралите беше генерално донесена од врвот, но мораше да се сообрази и со науката, а луѓето да се припитомат за новите подвизи.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Старите антички и средновековните армии беа без кохезивно единство, се исцрпуваа со осаменичките и очајнички подвизи на ритерите, со нивната дружина, па затоа беа лесно совладувани од организираната Османска Империја, која благодарение на своите јаничарски ешалони траеше повеќе од пет века.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Низ какви маки и искушенија минавме во следните три месеци, колку што траеше целиот подвиг на Филозофот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Не можев да сфатам во што сум живеел, во каков кафез; не можев да сфатам дека таа лажна граница на космосот што ја поставаат системот, политиката, општеството, сведувајќи го целиот раскошен космос на три зони: секс, политика и економија, може до толку да ги затапи сетилата на човекот, та овој да престане да го гледа невидливото: подвигот, она зад онаа страна на нештата.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Секој чекор без стапки низ виртуелен свет на задоволство, ткаеше еротично пријателство, на маѓионичарски подвиг...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Моето кревко тело нема смисла за убав подвиг и лесно од мојата кошула ќе протолкуваш како проникнувала мојата душа низ зборот и низ писмото.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Тргнав низ коридорот, во најцрн мрак, јас мрава црна во црна ноќ на мрамор црн, одев низ дворот, кон скрипториумот, каде отец Кирил Филозофот остануваше до доцна во ноќта запишувајќи сочиненија некакви во кои ги прославуваше чудесата и подвизите на божјите луѓе.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Херкулес можеби не се радувал толку поради своите 12 подвизи колку Вие ќе се израдувате да ги видите резултатите на своето родољубие.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Единственото несогласување околу брачниот подвиг, беше содржината на поканата која требаше да ги убеди нашите драги гости да донесат пристоен подарок.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Коњ без утре, со обесен товар кловновски години на опашот, години и минати подвизи, години и скокови над бездни, години и бавно влечење.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Расплакана Албанка, косите што си ги куби, фалби на Кузман му плете, бидејќи во оваа слава и подвиг ѝ убил можеби маж или дете.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Дај ми собитие што говори за лоши дела, и јас веднаш, под дланката ќе сетам темни букви, гласови темни, пискотници, студени слова од кои кожата се ежи; дај ми слово божествено и богоугодно, за големи подвизи што зборува, и јас веднаш под раката чувствувам гласови светли, букви топлокрвни, оган во писмото чувствувам, како кога љубениот на саканата писмо ѝ пишува.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Осоколен од љубопитните очи на девојчињата, кои со нетрпение очекуваа да дознаат зошто сум ја зел скалата и каков мајмунлак сега готвам, го презедов најинтересниот подвиг сам со себе, оти човек себеси треба да се запознава цел живот, оти може многу повеќе да стори одошто мисли дека може, и одошто општеството, преку дипломи и документи му кажува дека може.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
