познава (несв.)
Преплашена сум да не ме види некој што ме познава.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Го познавам детето, вели жената, ние, на секое ваше барање, го носевме во Букурешт, но секогаш доаѓаше претставник на грчката партија и детето ни го одземаше.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Не ме гледаат убаво, не ми се познава сѐ на лицето и ме прашуваат, каква ми е косата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Влегуваат луѓе во помрачината, не им се познаваат лицата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Животот им станал неприродна состојба и мразат сѐ што не познаваат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ме познаваа луѓето и знаеја што носам на себе.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Секоја група ќе ја предводи по еден од вас, поради тоа што патот и приодите добро ги познавате и лесно ќе можете групите да ги протнете низ бавчите и оградите ...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
А израсна овде. Го познаваше овој предел уште кога на тоа место имаше ниви со пченка и компири и го гледаше овој предел како се развива.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Ќе почекаме да се стемни и ќе им ги пуштиме куририте што ја познаваат шумата за да ги преведат преку граница.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Најверојатно познавал секакви пијачки и напивки со кои се пречистувала крвта и секако по несреќа залутал меѓу шуплоглав свет што не можел да сфати дека по такви екими каков што е тој копнееле далечни калифи и нешто поблиски везири.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Само нѐ гледа онака, беспомошно, како прв пат да нѐ видел, што се вели, како да не нѐ познава.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Варуна е твојот спасител сега Нека не бега самосвеста од твоето измачено тело Не е нова веста дека ништо не е сосема бело Митра ти што правдини делиш за секого исто Биди ми водич на моето несвесно Јас Ти кој ја познаваш магијата на духот Во дослух со мојот ум Всади ми почит Во очи со вистината
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
Да си роден во едно планинско село на Македонија и до твојата десетта година само да слушаш дека постојат и други села освен твоето и други луѓе освен оние што ги познаваш!
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Сетне јас, не можев да трпам, му се јавив и на шумарот од Лерна, се познававме.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Зарем според сето ова: не може а да не се затаи познавањето на страните на светот.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Со моите мали и речиси никакви познавања на патиштата по кои замина за да се загуби а можеби и да исчезне засекогаш човекот што толку го засакав, на што ли ќе му заличеше тој човек за кого ќе тврдев дека му е татко?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Не можеме да ја превидиме новата порака на квантните истражувања, според кои свеста игра активна и неделива улога во она што го познаваме како физички универзум.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Искривената вистина за заводник ја создаваа само злобниците кои вистински не го познаваа.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Добро ги познава тој сите тие чорбаџиски кожодери како гнили печурки по гората!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Грдо е, ќе се согласите со мене, што денес луѓе кои живеат во иста зграда, во ист влез, на ист кат, не се познаваат, не се поздравуваат.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
