покани (св.)
Подоцна направив нова куќа, можев да поканам еснаф, бегови и паши.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Една вечер бевме поканети кај деканот на Медицинскиот факултет и ни приредија многу убава вечера со разни специјалитети.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
„Би сакал да ве поканам на една прошетка, а ако сакате можи да седниме некаде на ручек, со оглед на тоа дека имате пауза за ручек.“
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Со широк замав на рацете нѐ покани да влеземе в куќи.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Одглумив радост дека го гледам и рамнодушно го поканив да влезе.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Со долга и упорна послушност ја стекнал љубовта на егуменот и на сета братија и еден ден и него го поканиле да ја наметне црната риза и да им стане „во Христа брат“.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Со широка насмевка и лесен поклон нѐ поканува да влеземе.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Кога ќе ми текне дека на свадбата на другата ми сестра го поканив Американецот, а наместо него дојде Холанѓанецот.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Тука, на таа цуцка, оставаа Бугарите разни летоци со кои ги покануваа нападените Срби да се предадат и им ветуваа дека ќе ги пуштат да си ги видат невестите и децата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
На полуматурската вечер ја покани на танц, а таа му одговори мавајќи го со топчиња ископани од носот.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Откако сѐ извадија од ковчезите и купија од дуќаните уште дарови не само за зетот и за неговите роднини, туку и за сите што беа поканети на стројот, и се послаа простирките и по должината на целиот двор, пред лицето на куќата, од каде што ќе доаѓаат гостите, таткото нареди да се запалат фенерите на улицата и ламбите во одаите во чардаците, макар што не беше стемнето и се гледаше добро од дневната светлина...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Потоа некој од персоналот стана и ја покани за танц; таа стана и одигра со него.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Дилема голема Дали треба да се нашминкам и да ставам кармин ако некој ме покани на видување?
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Ама, не жалат блиските кога бараат подарок по Скопјето за внучињата од сестра, брат или братучед затоа што во подарувањето се предава и енергијата со која се трошеле парите за истиот, а кога некого љубиш како некој близок свој, навистина му посакуваш сѐ најдобро, па и не ти тежи самата свадба како на оние другите, кои молеле Бога да не бидат поканети и се пресметувале колку, всушност, ќе ги чини тој ден кога некој со кого не се виделе 100 години, ете, се сетил токму сега и на нив, па мораат да одат и да се отстрамат.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
И додека Татко и Камилски се договараа за последните работи околу конечното составување на листата на заемките на чардакот, влезе Мајка со госпоѓата Камилска да ги поканат работливите сопрузи на подготвениот ручек во бавчата со ориентални јадења во бавчата.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
На крајот овие две другарки ја поканија на ведра забава, а не на исповед.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
На банкет–вечерата беа поканети главните актери на претставата со авторот и режисерот.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Веројатно алудира на нејасниот крај на двајцата првоборци, помислив, но коментарот го задржав за себе си иако сфатив дека ме беше поканила да играме само за да ми го каже она што изгледа не смееше пред Раде.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Полжавката и малото полжавче радосно се прегрнуваа. Ѝ се заблагодарија на добрата желка и ја поканија да им биде гостинка.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Дошло време за гозба. Еден Турчин ги поканил другите Турци на вечера.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
