препушти (св.)
Не, не смее да им се препушти на емоциите!
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Тешко е да не се препуштиш на целиов провинцијализам што сака да се напика во центарот на сите збиднувања, да држи говори, да се слика пред медиуми, а да не ти пропаднат сите шанси за нормален живот, зашто конците на твоето кутро суштество се во нивните раце и тие ти ја даваат единствената навигација по која ти треба да живееш, ти ја даваат единствената смисла на живот по која треба да трагаш.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Ти ги љубам градите кротки на кои лежи студена жолтата каверна на ноќта да ти ги покренам двете гранки безлисни Слези подлабоко од тревите под нас е сѐ жолто Се нуркаме во заедничките длабочини по смислата на оваа долга ноќ што нѐ соединува во нашата брза љубов Што сме ние двајцата што крадеме од тишината кога молчат сите прозорци жолти Дали да се вратиме во нив како сомнамбули со парче смисла во очите Или да се препуштиме затворени во ова длабоко нуркање сред ноќта што нѐ открива со една утеха за сите мртви шумови што молчат од прозорците над тревите жолти
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Ја отвораше како падобран и дозволуваше со неа да лебди, та можеше со леснотија да се препушти на висината која се простираше пред неговите нозе.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Како да си пливал против струјата која те враќала назад, независно од тоа колку силно да си се борел и потоа како да си свртел и си се препуштил на струјата, наместо да ѝ се противставуваш.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Околу него остануваше за сето време само еден негов круг од тоа сиво пространство, и дивината секогаш му го препушташе тоа само нему.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Така Камилски сега можеше слободно да му ја препушти иницијативата на Татко, кој во тој период ревносно ги читаше делата на балканските книжевни класици, особено оние од првата половина на XX век.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Од заседа му се препуштаме на сонот Слекувајќи ја од себе Баналноста на животот. Се подготвуваме за новиот ден.
„Забранета книга“
од Веле Смилевски
(2011)
Препуштајќи му го на случајот изборот на фотографираните субјекти, извлекувајќи ги од анонимност случајните минувачи и поставувајќи ги во центарот на вниманието резервиран само за славните, делото на Димитријевиќ претставува критика како на системот на вредности со неговите очигледно произволни хиерархии, така и на идеологиите кои лежат во основата на рекламниот дискурс и политичкиот култ на личноста: „Се обидов да најдам одреден вид на активност што ќе ми овозможи да ги надминам рамките на формалната еволуција и да се обидам фундаментално да го променам нашиот пасивен однос кон опкружувањето.
„Простори на моќта“
од Зоран Попоски
(2009)
Но не можеш да му се препуштиш на тоа.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Се придржувам за земјата и се препуштам на музиката, наеднаш благословена со посебна моќ за слушање.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Често им се препуштаа на мечтите за бегство.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Кога го беше зграпчил за врат, тој со повици ги викнал своите двајца другари, на кои им го препуштил да го држат, а самиот само за миг си ја беше пикнал раката в чизма за оттаму да си го извлече кутичето со тутун, и барем малку да си го освежи својот секогаш измрзнат нос; но тутунот, веројатно, бил од таков вид, каков што не можел да поднесе ни самиот мртовец.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Губеше иницијатива во овие решавачки мигови, па мораше сосем да му ја препушти на градоначалникот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Рада повторно ја фати средината на автобусот и потпрена до топлото стакло се препушти на сонот.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Му препуштив на Земанек да ѝ објасни; тој рече дека од раѓањето сум талентиран за еквилибристика, односно за акробации во кои најважно е одржувањето на рамнотежата.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Препуштено на своите самостојни мечтателни игри.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Меѓутоа, на лаичката публика што не располагаше со такви сонди за да продре толку длабоко во историјата на уметноста, ѝ остануваше или со бегол па и презрив поглед да помине преку мачканиците на платната или да се препушти на начудувањето пред ѓаволското оро од богатство до експлозија на бои, во кои можеше да си замисли или препознае што сака: расцветан трн, изгниен чинар, скршена играчка, дел од човечки лик со око во уплав.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
И така препуштајќи се на тишината на медитацијата од прозорецот на чардакот го забележа како забрзано чекореше по калдрмата Климент Камилски, држејќи го куферчето со кое последниот пат патуваше во Париз.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Ништо не му е препуштено на случајот. За тоа бдее и будното око на нашата партија.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
