пустош (м.)
Се изрони таа и чувствува пустош...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Таму сѐ треба да легне во својата длапка Па сепак песната е глечер и сѐ е закопано во гатанки и пустош Во збунети неосенчени зборови Морето ни дише во лицата сѐ сака да допре со своето спокојство А медузата затворена во синото стакло на водата како да ја испитува горчината на нашата изненаденост додека слегнува на долното небо.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Па сега сум море каде пустош тлее и солза сум само в зеница истината.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Виорите на минатото оставаа во него пустош и разголеност.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Не ќе стаса да ја изоди оваа пустош.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Малите квадратести прозорци осамено гледаа во морската пустош.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Со неа ќе ја откријам лирата со која Ахилес им пееше на своите војници; со неа просторите ќе ги заробам во време и како граница меѓу столетијата ќе ја оставам својата надеж во која – сѐ понатаму ќе се пресоздава и множи; со неа јас ќе одминувам и ќе се враќам во ѕвездите; необјаснивите знаци на луњите и на пустошот, низ надежта ќе ги пресоздадам во тајнопис кој како жесток призив: мртвите ќе ги гледа живи – живите мртви а татковината во мртвите ќе чита свое спасоносно писмо. ***
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Пустош во тој почеток и тој крај.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Замрзна седефот, зашто во мислите го врзуваше со некаква студена пустош и осаменост.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Во замрените гради на уплаканиот селанец тагата-ко новороденче сред бел ден, пустош,...гнезда испразнети...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Во свеста се отвори пустош и во нејасна далечина се топеше озлоочената сала.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Убава фасада зад чии светли мрамори лежи кошмар, пустош и празно.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Јас роб на гревовите очајно се опростувам од младоста. Пустош... Опљачкана утроба...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Овој камен некогаш шеташе по овие ливади но молеше и кога беше жив: Љубеше да открива зборови низ пустошот, да ги лачи од песокот и низ голем порив да ги таложи врз себеси, да се скаменува.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
И во тажно чадливата пустош се отиснуваа сцени, живнуваа ликови болно јасни и од тоа го болеше главата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Убава фасада зад чии светли мрамори лежи кошмар, пустош и празно.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Со каква пустош во душата стигнав во градот на моите мечти?...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сосема кога замолкна - обемот на пустошот - поголем од обемот на глувотијата што ја остави.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Нападот на владините баталјони, со поддршка на авиони и артилерија - жесток и крвав, во четата направи пустош.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Затоа колоната несигурно одеше и со крваво око го мереше камењарот, сивата свирка на нероденоста, пустошта и голотијата.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
