рамен (прид.)

И двајцата добро знаеме на која жена мислиме само јас отскокнувам кај неа љубопитен и на вишини навикнат не можев да си замислам толку еднолично и неразонодено суштество рамна снага рамен говор несовршенството ме предизвика потсвесно, како што обично се вели правев трикови за забава на народот покажував нови мустри шарпи шешири шпилови стапчиња топчиња кутивчиња бели гулаби за бела магија создавав драмски штимунг го извлекував резервниот маж последниот џокер од мојот долг од што е дупнат џеб, немав време за колебање носев кружна насмевка - рингишпил на лицето каде јас, таму таа!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Издолжените сенки од јарболите на малите бродови и гемии ја браздеа рамната површина на пристанишниот кеј.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Уште наредниот ден по невремето ги пронајдоа однесените шатори во коријата спроти Рамни Ливади.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ја покри долната усна со беспрекорно рамните заби и не почувствува болка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Супермаркетите, плацевите за половни коли, крчмите што имаа правоаголни прозорци од стакло и тули, блескаво новите автомобили, што беа изложени и можеа да се видат низ прозорците од дебело стакло, продавниците за електрични апарати, продавниците за мебел, цвеќарниците, козметичко-фризерските салони, целиот нов трговски центар, кој брзо се изгради, едновремено со геометрискиот станбен дел од градот на рамниот терен, сите наизменично се менуваа и не му разбудија ни најмала емоција и тој не можеше да ги препознае.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Неговата снага беше рамна и висока колку за двајца обични луѓе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Така, односите на нашиот народ кон Турците и муслиманите воопшто повеќе зависеше од последниве отколку од нас: ако муслиманите гледаа на христијаните како на луѓе рамни на нив, тогаш нема сомнение оти не само ќе беа најарни односите меѓу христијаните и муслиманите, ами може и да немаше востание.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Нивниот живот е рамна и високо дигната тепсија.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Чиста или нечисга пушка секогаш е рамна на нечиста работа, валкана мисла, валкан видик, валкана совест, валкана душа...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Вечно полупразни перони во долго очекување на една трошка радост и сива карпа од страв пред пристигањето на едно умирање Рамни мермерни подови што го мазнат лавиринтот од изгубените стапалки пред едно вечно чекање што сака никогаш да не дојдат возовите со мала кратка радост штом можат да донесат едно крајно умирање
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Во постмодерниов момент, можеме да ги видиме сите истовремено - аскетизмот на триесеттите, геноцидот на четириесеттите, рамните потпетици на седумдесеттите, - вртоглаво се движиме низ милениумот, како да тонеме и при тоа го гледаме сето наше минато.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Никој овде не ми е рамен.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
По долги, меки ширини рамни магла се танка крева и по селата мали - заспали шумоли скришно врева.
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Рамна како тепсија, не ѝ се догледува крајот на оваа земја.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ме збуни дрскоста, а морав да се здржам, морав да покажам дека не ми се тие рамни за да се инаетам со нив.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Денот е со многу повеќе светлина од другите досега, ама како да се вратени во она февруарско утро од пред четири години, само што се чини дека ова не е гаковската станица од калната рамна земја! гласно размислува Чана.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мајка поради овие книги татковата библиотека ја сметаше за света, рамна на божји храм: и црква, и џамија и синагога.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Како последица на претходново, настана ситуација речиси рамна на утопија.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Со мотика на рамо за корка сува леб, по патиштата стрмни, по полињата рамни, у вивналиов ден - да тргнеме и ние страдалници од век!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Од под зафрлената сива капа му ѕиракаше белузлава коса, остра и рамна, маслинасто-зеленикавите очи немирно му играа под свилестите клепки.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Повеќе