раска (ж.)
Можеш и раска да си видиш во очите на кондурите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Уште гроб му градиш и чест му држиш... Јас не давам раска да падне на тебе, а ти?!
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Во очите му пливале грутчиња засирена крв, румени раски од кои и солзите се крвави и од кои невидено се разлава.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Дувај ги, викал татко, издувај ги, велел, да нема ни раска на јатките. - Да не сакаш и да ти ги џвакам, мајката, му рекол еднаш Јоше Свирачот, ама татко не го заушил убаво, оти устата му била преполнета со ореви што ги крцкал со забите и од тоа не му се дослушувало.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
— Раска ми влезе в очи, му велам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Не се грижеле за дробовите и за ноздрите во кои се таложела камена прашина; се чувал видот - понекогаш невидливи парченца камен се забуцувале во очите како раски и се носеле под клепките со денови, секако додека ноќните солзи не ќе ги исцеделе.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Не почувствува како и кога се распрсна во ситни раски светлината на месечината во собата.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Можеби ти ќе го натераш да сфати дека тој самиот од мал конец си направил јаже за бесење, и дека снопот светлина што го гледа тој е само една раска во неговото око.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
