седи (несв.)
Седи со здравје и не бери гајле...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Како може, слушав како мрморат за мене, да седи цел ден и цела ноќ над машина!
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Во сите нив направо ни се велеше: седете си мирно, оти ако направите брканица – не можам и не сакам да ви поможам.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Веќе можеше да се седи надвор иако вечерите беа сѐ уште свежи.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Ситуацијата ја спаси дебелиот офицер кој цело време седеше на креветот извален назад чиниш затоа што не може да стане.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Седите ми со здравје, побргу да се видиме, Ишала!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ни се седи, ни се лежи. Постелата стои некрената и јас ја гледам и само прашувам: кој ја испразни толку постелата, боже?
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ако фати цибрина, види, ако нема никаква надеж, иди си, нема што да седиш.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
На екраните за евиденција на народот се пренесуваа слики од згрозеноста на лицата на нас кои овде седевме и ништо за тоа таму не знаевме.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Каков презир во вашите насмевки за покорните погледи на победените и какво спокојство во погледот на соколот што на раката ви седеше.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Седам во тремот додека наближува дождот него летните запурнини го навестуваат премалените треви пеплосаните лисја на црешата лепливите мириси на летото.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Еден ден седевме во мојот дом со Менаџерот и дискутиравме за моите престоечки настапи. Тој ми спомна дека во некоја мала земја Македонија во католичката црква набавиле оргули што дотогаш ги немале и бискупот преку мојот менаџер ми се обратил мене.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Таа што седи на брегот и чиниш некого чека сета од мермер и тага само ја живее мирно својата долга смрт
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Ги вратија на местото под оревот. Стражарите сега не стоеја туку со пушките меѓу нозе седеа на камењето зад нив.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Никогаш не сум можел да живеам во колектив (тоа ја објаснува и потребата овде да не кажам речиси ништо и за моето семејство); дури имам отпор и кон јавните нужници, автобусите и возовите; ми се гади од помислата дека седам на столче или WC шолја на која седеле илјадници пред мене, макар таа да биде и целосно дезинфицирана и стерилизирана.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
А дотогаш, кога сакаш можеш да се возиш во автобусот и секогаш да седиш на ова место крај мене.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Ме затекнаа во положба како пеам љубовна балада и тажно седам на скаличките покрај касата за наплата.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
На времето седевме вака заедно на балконот во родниот дом. Дење зјапавме во минувачките на улицата и како постар ѓоа те подучував како се ловат убавици како пеперутки во везден фрлените машки љубовни мрежи.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Сега седам на тремот и мислам на убавите сенки стопени веќе во синиот чад на зимското небо.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Една средовечна жена можеби Еврејка седеше во чамецот со мало дете од околу три години во рацете.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
