сеќава (несв.)
Не се сеќавам дека некогаш ги удрил!
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
- Види... на чардакот, ова се неговите чорапи, се сеќавам, кога ме допираше..
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Добро се сеќавам како е тоа во животот.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Се сеќаваше на движењето на својата рака додека со молив ги потцртуваше редовите во книгите што ги читаше и на својата желба да потцрта за да не заборави.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Роман што може да се напише дури откако низ рацете ќе поминат многу книги, низ душата многу премрежија, а низ срцето на детето многу сцени кои од него прават дете што се сеќава.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Велат дека сум била многу мала, па не можам да се сеќавам на моментот кога тој во војничка униформа се појавил на влезната врата со најголемиот букет цвеќиња за мајка ми.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Преку тенките кожени прегради очите ја сеќаваат розикавата и тешка светлина на ламбата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Само кога ќе се случеше да ја стави дланката на ќелавото теме, изгледаше како да се сеќава на уништеното лице што го гледаше од огледалото.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Се сеќавам на тебе со коса собрана под сивата беретка, се сеќавам на рефлексијата на твоите високи монголски јагодици во излозите на древните дуќанчиња.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Татко ми, по овие зборови, ја оттргна мислата од книгата, ги спушти очилата и присобра сили да ја смири мајка ми, која не се сеќаваше кога ја видел во ваква расположба, па рече: – За утре ми ветија вреќа брашно.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Се сеќавам, беше април. Не знам колку деца точно бевме од нашето село.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Арно се сеќавам: меѓите со она село што го гледате зад блатово ни беа некаде тука; ако некому му се скршеше ралото стигаше неколку чекори да направи и да земе рало на заим од комшијата ...
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
А сум викала и во времето на кое не се сеќавам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се сеќаваше мошне добро на настанот врзан за тој чифт чевли.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Сеќавав некаква одвратност спрема ревењето и неподвижноста во која се наоѓаше.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Удираше околу себе и се сеќаваше на влажните лица од детството.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Се сеќаваше дека во сите педесетина куќи имаше повеќе луѓе одошто кози.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Седев во собата и се сеќавав на разговорот со брат ми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
На него се сеќаваа единствено гладните скитници и бездомници, кои секој ден пред изгрејсонце пред неговата зграда наоѓаа три векни леб.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Тој може би сега завиен во студените крила на ноќта, се сеќаваше за домашниот топол кат, кај што пикнат под јорган не го слуша пијаниот глас на татка си, кога ќе дојде доцна од град ни плачните прекори од кај мајка си.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
