слушне (св.)
- Доаѓаат... - се слушна тивок глас.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Да можеа добро да ме слушнат и да ме разберат провокаторите на блиската маса, сигурно ќе беше поинаку.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Погледнав низ прозорецот, зашто слушнав стапки по патеката.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Бев слушнала за земјотреси од постарите.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
- Сум слушнал за такво име, ама еве сега можам да го видам и тој што го носи името....
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Од кралската палата глас се слушна Кралот старицата силно ја гушна Добре дојде мајко стара Малиот принц тебе ми те бара.
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Сите го запреа здивот за да можат да слушнат што ќе биде и кои се овие наседнати на масата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Значи, гласовите што се слушнаа порано дека ова би можело да се случи, излегува дека биле точни.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Се слушна тропање на клучеви закачени на приврзок како котва од галија и вратата се отвори.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Од двете оружја се слушна пукање, и сетне два куршума со пискот зол излетаа, барајќи месо: едниот го сретна, и Кузман сети силен бол во рамото, кај одлево клучницата со зглобот лопатниот го крепи дел; а другиот во правта закачи, свирејќи злобно но без да сретне жива цел.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Во таа гужва ниту јас ниту момчињата не го слушнавме отварањето на вратата од станот.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Првиот пат кога слушна пукотници во далечината која беше доволно блиску до мирот во кој живееше и од кој спокојно можеше да филозофира за состојбата во земјата, се стресе.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Така беше и последниот пат кога излегувавме од долгиот ходник со кој беше поврзана кујната со дворот, кога откај портата слушнавме јасно мекање што влегува во нашата куќа.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Во борбите диви што сторила твојата чета од тебе тогаш ќе слушне.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Го слушна неговото кркорење низ цевката додека заминуваше кон царството на фекалиите.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Добро вечер, Август, го слушна својот глас. Имаш ли нешто да се напиеме.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Истовремено се слушнаа долги митралески и автоматски рафали од кај границата.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Никогаш го немавме слушнато Татковото кажување за причините на неговото исчезнување.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Се слушна топот на коњски нозе - од другата страна на полјанката се подраширија гранките на елките и боровите и од нив излегоа тројца коњаници вооружени до заби со пушки, пиштоли и остри ножеви.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Мојот манук веројатно ќе шизне кога ќе слушне за преграткава, му реков на суртукот за кого бев помислила дека си ти.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
