смрди (несв.)
Кујнскиот мијалник беше полн речиси до работ со нечиста зеленкава вода која смрдеше на зелка.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Глупав е и смрди, ама е полн со љубов и со нужност.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
А јас смрдам на ракија. Ракијата ме тера и да подждригнувам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сме се растуриле во сите правци, а околу нас насекаде смрди: мувите и сонцето брзо работат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Отсекаде смрди на пот и на мочка, ти запира здивот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тогаш се испостави дека рачката за вода е неизмиена и ќелијата со часови потоа одвратно смрдеше.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Сѐ се распрскува и смрди, не се стои понаблиску.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ти не си бил, ама јас да ти кажам. Смрди!
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Лефтеро! - Вика комесарот - земи го ова чудо и стрелај го во трапот. Поплати го со земја за да не смрди. - Не може... Штета за куршумот. - вели Лефтера.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
лебот во водата и ќе го вртиме со устата за да можеш да го поттурниш со јазикот и одиме така - клан, клун, клан, клун, и душата си ја стегаме во носот, тука ти се дели од телото, тука ти се враќа назад, оти лепчето ти тежи ко плитар во мевот, а водата шмркни ја и измочај ја, во едно ќоше, наалкавме една цепнатинка во ќошето и - тука за да не смрди многу во вагонот, ама пак остануваше по нешто за да смрди, да те штипе за ноздринки и за очи и така преткаме ко глувци во сламата, се чешаме од болвите, ебати печалбата наша, ми жеже, вели Стеван Докуз, овдека вака, под гушата, и бара вода, ја тркала кофата, клоца низ вагонот, па ќе го удри некого, а ние ќе го фатиме Стевана в гуша, ќе се давиме, ќе го седнуваме,
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Некои жени велеа дека смрдела но јас мислам дека мириса од тревите што виреат во млаката вода.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Не е дека нема, ама си аздисал по виршли што личат на Перутнина, сирење што смрди на Трничко, патлиџан што мириса на јабучар...
„Тибам штркот“
од Зоран Спасов Sоф
(2008)
се фаќа за носот и повраќа, некој снебивлив и кревок човек, ние одиме и смрдиме, ни смрдат алиштата, ни смрди и дишењето, душата, одиме меѓу пушки и штикови в затвор, а таму - пак сослушувања, нови премрежиња, кај ви се пасошите, ни велат, ги фрливме в море, велиме, од страв да не бидат откриени, велат, не од страв, туку од радост, велиме, не можеш со ѕидон да се разбереш, ние кажуваме едно, тие прашуваат друго и ништо не помага, нѐ осудуваат на смрт со стрелање, мене, Стевана Докуз, Илија Јованов, Добри Закоски, Јоше Богески и Силета Плевнеш, Стеван се тресе, го собира срцето ко полжав роговите и олкави солзи му се тркалаат по образите, му паѓаат в уста, а тој само шмрка и ги подголтнува и идат две војничиња со муцки од глушец и со ситни очи како топуски и ни собираат сѐ што имавме купено: чевли, шапки, палта, панталони, обетки и прстени за жените, џепни сатови, пари, сѐ, еден зема, другиот ги собира на една мушама, ги подврзаа плачките и ни даваат белешка, што зеле, ја подврзуваат мушамата со крајовите, ја креваат и си заминуваат, отиде печалбата наша и седиме, никој не заспива, од утре ќе имаме напретек време за спиење, уште една ноќ живот, си светкаме со очите и прашуваме кој го фрли прв пасошот,
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
5. РИБАТА ОД ГЛАВАТА СМРДИ - зар опашката би била орхидеја?
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
А сега, на моменти, троа убаво, а најчесто многу грдо, како од гериз, избива од дното, од дното на душата, омразата скорешна и стара, мириса, но и смрди, ух, луѓето како одврзани од синџир, ослободени, душата како пуштена од темното, ослободена со сите страсти, со одмаздничките и со подбивните.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
„Само воздухот не можеме да го исчистиме. Смрди - нешто пак се потпалило!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Ама, дека смрделе, ич од кај си.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
ЕВТО: Чудно мамо нашиот прдеж ни е пријатен, а туѓиот ни смрди.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Искинав неколку парчиња месо и бргу го напикав сето во уста, а потоа му се фрлив на оризот. И тој смрдеше на месо.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Но сал мечката ли, во сказната, човекот го кори: "Тепај ме, но не кажувај дека ми смрди здивот!"...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
