срам (м.)
Му е срам со прво да те види.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Решена да одам напред по секоја цена На полна месечина Во последна мена На моето присуство му нема смена, знаеш и сам А долу под мостот валкана река тече без срам Упатувам поглед да проверам дали чека на нашата судбинска средба Мерам, премерувам, двапати мери Еднаш скокај Нашево некогаш немаше споредба Минаа годините кога заљубени мислевме дека овде е вечноста овде е рај По силата на гравитацијата понесена дознавам дека овде всушност е нашиот крај 2005
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
Колку е лажен човечкиот срам и колку е застанат понастрана од лицето негово!
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Бев изменет, изобличен од навредата и срамот од кои не можев да се спасам.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Не го давам Велигден Студот што му ги штипкаше образите по својата ледена горливост беше исто толку постојан како и оној срам поради кој е сега овде.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
потем се наслутува сѐ почесто
во глувиот ноќен јасник како слана
(во споредба со неа, снегот е мек и топол,
Господине)
во забраната да се верува
во чувствувањето срам да се признае
мечтаењето по неа и скришното вљубување
во зазорот и распрашувањето
за смислата на животот
(најдолгите чудења се загушени од банални спреги)
во сѐ поприсните признаци од сонот
- таму кајшто живееме однапред, повторно
и можеби безгранично,
таму кајшто времето не се мери
со просторни величини
и кајшто, конечно, не се дели
иако, да признаеме
навиката да живееме раздвоено нѐ збунува
сега едно-по-друго се подготвуваме да заспиеме
да ја избереме спалната, креветот
да постелеме нови чаршафи
само за една, за наша употреба
купуваме ноќници за истата прилика
се тревожиме од наглите отворања на вратата
низ којашто проблеснува вселената
сѐ до неиздржливата глад по Неа.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
По еден глужд израсна на секој век место срам што те нема.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Те натепав зашто нема вода со која ќе го измијам срамот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Направив драма и за жив срам плачев на сиот глас.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Чуму срамот ако не можеш да го сокриеш во черупка?
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Пред него ми е срам и скутината да ја сопашам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Колку тоа себично и бесчувствително, без срам си го бараше само и исклучиво она кое нему му беше потребно.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Нема срам на светот што може да се покрие.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Татко ти навистина настојуваше тој срам малце да го подисчисти, но тоа тешко му поаѓаше од рака.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Ме фатил некој срам и не ме остава.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Само со срамот и со гнасот в раце.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Овде глас ти стои и срам ти стои.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
На изгладнетите не им дошло до срамови ами сакаат да ја отворат черупката за да каснат нешто.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
И срамот може да се сокрие во черупка.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Чувствував оган на срам под кожата на лицето: во моето грло како да стружеше црцорец.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
