јава (ж.)
Со прстите на својата смеа што кружат во муграта наслутена те вадам од ова задушено купе што живее со здивот на тунелите и те водам во синиот и широк сон на јавата да се одмориш во зеленилото на пристигањето.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Понекогаш му се чинеше дека ја загубил границата меѓу јавата и сонот. Што беше реалност?
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Јавата како да се надоврзувала на соништата.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Го парна мислата дека она што тукушто исчезна не е јава туку сон, толку наметлив и привлечен сон.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Те правеше херој и на земјата и под земјата, и во соништата, и во јавата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Дали тоа изгледа како премин од јава во сон, или е проследено со пеколни маки...
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Побрзај на вљубените им јави да се вратат од сништа во јава...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
