двајца (бр.) - и (сврз.)

Започнавме како љубовници и сѐ што правевме беше поттикнато од таа љубов.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Работевме двајцата и заработувавме добро, перфектно функционираше дуото, Јирачек ми беше заштитник и ебач.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Го забележија двајцата и ситно се закикотија, в дланки.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Престанете и двајцата и кажете ми веќе еднаш што се случило!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мислите, моите нерви се од железо, а?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Останале уште двајца и бегаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Суријата се раздели надве по посоките на двајцата и се развеа во две спротивни половини до кај што стасува слухот, разнесувајќи го така крвавиот пожар низ сета шума.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Неговото раскажување се ближело кон крајот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сеедно, оние двајца и да станале, без љубопитност за одамнешните судбини да го оставеле, тој ќе продолжел да преде со атрофираниот баритон за лично задоволство.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така двајцата трепереа во квечерините како пламенчиња на благ ветрец, си ги чувствуваа дамарите што се забрзуваа до шумоглавост, преку трепетот на телата што ги опфаќаше и двајцата и кој Алегра нагло го прекинуваше, заминувајќи и дофрлајќи му од вратата:  „Уште половина година до нашиот Пурим”, и се губеше во првиот самрак на улицата, не забележувајќи ме мене, заминувајќи со брз чекор кон дома.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Јехуда пак мислеше на неа по цел ден. Се радуваше кога ќе ја сретнеше случајно или кога ќе ја посетеше дома, во присуство на родителите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Беше чедна, внимателна, но во моето срце немаше место за двајца и тоа таа го сфати.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Келнер, виски! За нас двајца и за оној џентламен, ене, оној долг штрк со жолта врска.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Пред него трепери сенка на еден од двајцата и, долга како кутнато стебло, минува преку неговите нозе за да се влее во темнината како река в недогледно море.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Крчмарот ги погледна другите двајца и пак се сврте кон дојдениот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш Трајанка ги погледна двајцата и нешто смисли.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)