Нив ги садеа во пролетните утрини во стотина огништа околу пиланата, се хранеа од нив преку целото лето, а наесен ги откопуваа (тие што ќе останеа и ги сместуваа во тој агол, да се најдат за некое вакво предојдување.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)