бев (гл.) - мој (прид.)

Но, што ти крепи духот кој што е основа за здраво тело? - беше моето следно прашање. - Молитвите мои!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Еден ден се прочул муабет низ селото од Мино: Сите невести беа мои, само Ленка не.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Во следните седум години им се родија четири деца...меѓу кои беше мојот дедо Нисе.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Престанав затоа што кога бев пред свршување се сетив дека жена ми е во соседната соба поради што посилна беше мојата желба да одам да видам што прави таа одошто да се предадам на таа свињарија на која речиси ѝ бев подаден.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Натаму и во врска со тоа беше мојата мисла и сето мое очекување.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Третото дете на баба ми, беше мојата мајка.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
-Војни беа тогаш, велеше Еца во Будимпешта.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Е, таков беше мојот дедо Доне!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Какви ли ќе беа моите тројца вујковци кои немав ксмет да ги запознаам.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тие беа цело стадо, а за нив се грижела целата улица во која беше мојот хотел.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Татко ѝ бил Јудеец”.  „Татко ѝ господине беше мојата најголема љубов.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Љубеше нежно и топло, како човек.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И навистина, не само што Хичкоковите американски филмови добиваа сѐ поширока публика, тие во секој поглед беа и полични и позрели, поосмислени и пооригинални, повешто направени и посериозни дела од сите оние што ги создаде во „зрелото доба”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Одговарам: „Тоа е ураниум, и тоа треба евентуално да послужи за правење атомска бомба.“
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Постојано сретнував Американци, можев совршено да го читам планот на Њујорк, го знаев на памет и возниот ред на американските возови, бидејќи од таму порачував каталози, тоа беше моја најомилена забава.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А единствената причина беше мојата желба да добијам многу визуелни соништа со остри и светли црти, со појасна слика од онаа во филмот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Чувствував огромен восхит кон лекарите. Медицината беше мојата страст.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Како ја откривте природата? На гробиштата, посетувајќи го гробот на старамајка, кога умре. На гробиштата и на скверот Лувоа, бидејќи таму беше моето училиште.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Урлате од болка бидејќи таа беше моја.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
За сето ова време оваа куќа беше мој дом, ова прекрасно мирно место.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Можете да си замислите колкаво беше моето интересирање да дознам колку што можам повеќе за оваа појава.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Неговите чекори беа моето споредно забележување.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Затоа самоутешно, како тоа да беше моја грижа, поверував дека тој е единствениот човек на кого што овде, во оваа осама во којашто судбината ме има оставено, можам да се надевам дека ќе се снајде.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Последната реченица беше отровна; таа беше мојот пораз таа вечер; тие едноставни, вистинити зборови ја засенија мојата предност што ја направив со сексуалното понижување на Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа беа моите први мајсторски дела направени по заповед на командантот Ѓурчин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ова ти го наредува власта, а власта никогаш никому не му останува должна", ми нареди Ѓурчин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„На газда Спиро му должиме. Тој е претседател на Народниот Фронт.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе го направиш мртовечкиот ковчег како што е пропишано.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во секој случај, ако таквите свити од кралици и клановски племенства беа геј-култура, јас не сакав ништо со неа. Тоа никако не беше моја култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Стравот го оставив во Бејрут, во пепелот на она што беше мој дом.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Внатре беше мојата фотографија. Снимена еден летен распуст. Имав шеснаесет години. Со плетенки и јагне во прегратката.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
За жал прерана беше мојата претпоставена дијагноза.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Тогаш – продолжи Исмет – имав дваесет години и таа борба беше моето борбено крштевање.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Од каде вие ја познавате таа жена, - рекол човекот, таа беше моја другарка, сопруга.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тоа беше мојот начин да преживеам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Попладнето го минав чекорејќи по собите; влегував од соба в соба: тоа беше моето збогување со домот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можеби и јас бев болката на нејзиниот живот, или бев онаа точка во која се среќаваа и разделуваа сите нејзини болки.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Кој сум јас?,“ повторуваше Рајнер со затворени очи, со очи вперени во огледалото, со очи загледани во мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Светилката надвор од бараката, поставена близу до прозорецот под кој беше мојот кревет, ми овозможуваше да гледам на неколку метри околу мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ти ќе се вратиш, му велев, сѐ е минато, и твојата вечна потрага и вечно себегубење, и твојата суровост кон мене и мојата желба да ти вратам со суровост, сета болка, сѐ помина, и тоа што поставувајќи му го на животот прашањето: Кој сум јас?, добиваше одговор од смртта: Ти си ништо!, и тоа што ти гледаше очи в очи со смртта, тоа што сакаше да паднеш во неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Што ќе ти е тоа бебешко капче?,“ ме прекоруваше Марие.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Легнав, го покрив лицето со рацете и плачев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Залудни беа моите уверувања дека тој е оној кој е, и неговото Јас не зависи од тоа кој го родил, и дали бил отфрлен по раѓањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас се вратив во ходникот, и отрчав во собата во која беше мојот кревет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многу боледував во детството, но мојата болка не беа моите болести, туку мојата мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од распаднатиот куфер го извлеков само она што не беше мое, и го ставив меѓу левата града и градникот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во исто време моите сестри ги гледаа албумите со стари фотографии – се смееја на облеките што ги носевме половина век пред тоа, на сериозните лица, на згрчените тела во мигот на фотографирањето, и одвреме навреме слушав по некоја воздишка, сигурно за некој од починатите од фотографираните, веројатно најмногу за децата на Роза и Марие.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Остатокот од просторијата го голташе мракот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чуден и даровит беше мојот другар Моне Хенџов-Даров.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сепак, куќата беше моја, со одајче во кое имаше само едно климаво столче и старо лочкосано масиче.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Моне Хенџов-Даров беше мој другар и другар на моите другари.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тато беше мојот цензор. Страв и трепет.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Зошто ова го спомнувам? За да кажам дека тоа беше моето прво и последно присуствување на организирано јавно читање на пиеса.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Првите мои чекори беа сврзани со основаното од нас списание “Сатирикон” и јас досега го сакам како сопствено дете, тоа прекрасно, весело списание. (Годишна претплата 6 рубли, полугодишна - 3 рубли.) Неговиот успех напола беше мој успех, јас сега со гордост можам да речам дека редок е културниот човек кој не го знае нашиот “Сатирикон” (годишно 6 рубли, полугодишно 3 рубли.) Но, на ова место јас � приоѓам на најдоцната, најблиска ера и нема да речам, но секој ќе сфати зашто јас на ова место смолкнувам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Затоа, додека да се сноќи, откако ќе ручав во некој од рестораните за самоисхрана, се врткав низ градот и тоа беше мојот најздодевен, најубиствен и најомразен дел од денот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И ете, јас го започнав.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Таа жена, во еден од најтешките периоди од мојот живот, кога бев отфрлена од сите, беше мојата втора мајка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Да! Ивона! - проговори Виктор - пред еден месец беше моја гостинка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се палашам од зад грб да ги чујам зборовите "Е, таа еднаш беше моја.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ако не беше мојата мушама да ти го пздрави прссто, уште тогај ќе ти паднеше; ама речи Бог да прости на мојата мушама што ти го оздраве.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Бескрајно растажен од големата загуба и безбројните жртви, навреден како татко и цар и бесен од болка, тој ја проколнал Струма: „Те проколнувам тебе, која до овој миг беше мое сонце и смисла на мојот живот: земјата да не те прими.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Слушајќи сиромајио тие зборои од двајцата чорбаџии, водули, несмислени, само собрал рамениците и ништо не му одгоорил.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Со време, Струма умрела.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Од клетва лек нема.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Џигер, шкембе, црева, нека ји јадат сиромасите, а пак ние јагниња и пилиња!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Таков човек каков што е овој колар беше мојот старец. А отаде заедно со моето детство. Го прогонува - и не пукаа во него.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Онаква каква навистина ќе беше мојата ќерка ако не ја подгониле во некој логор, меѓу жици и пци. Ми доаѓа да се пошегувам сурово.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Би можел да се заколнам дека тоа е коњот што ми беше украден пред многу недели.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа правеше мачни обиди, двапати речиси падна, но на крајот летна, високо и право. Две недели секое утро рано братучед ми Мурад и јас го земавме коњот од шталата во опустеното лозје, каде што го бевме скриле, и го јававме, и секое утро кога беше мојот ред да јавам, коњот се веднеше над лозите и ситните дрвја, ме исфрлаше и трчаше понатаму.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Наскоро потоа, се збогував со него. Лажниот лудак беше мој платеник.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
ВЦ-то беше мој омилен простор.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ги добивав многу просто, со мрдање на малиот прст од левата рака.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Таков човек каков што е овој колар беше мојот старец.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Бледа е. И скромна. Онаква каква навистина ќе беше мојата ќерка ако не ја подгониле во некој логор, меѓу жици и пци.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Остана само она што беше моја ѓаволеста илузија.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Домот на Аренсберг беше моето прво попатно пристаниште на овој континент; тоа беше почеток на големо пријателство.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Господе, каков глас, тоа, се разбира, беше мојот тогашен критериум за уметноста, мислев, коњите трчаат за да се докажат, природно, поетите викаат за да се надвиваат, реков, каков глас, каков силен глас имаше Трифун Трифуновски.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Што убава работа, помислив, тие се клецкаат, ама тоа не беше мој збор, се колнам.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Зар и болот и смеата? Копаше и наоѓаше: бол беше мојот пријател и умре како бол, далеку од сите палми.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ја чу; во нејзиното грло (секако многу пуши, мислеше) како да се шушкаше густа свила: „Тоа беше мојот бол.“ Не се насмеа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Откако тресна и телефонот врз купот урнебесни пљачки, а јас го грабав и ова последно сеќавање, открив кој беше мојот вистински талент!
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Нервозно трепнав. Кој, по ѓаволите, беше мојот „голем“ талент?
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ја наведнав главата. Бев дете фатено со списание разголени фотографии, но на тие фотографии, беше моето сопствено тело, ишарано од пламењата и лепливо од јазиците на непознати дебели полицајци.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Претпоставив дека тоа беше моето досие со записникот и оценката на мојата мисија по завршниот разговор.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бев дел од југословенската делегација.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таков беше мојот анти-херој на Картагина, во времето кога самопрогласениот херој на вечната Картагина Хабиб Бургиба беше запрен во својот митски од кон вечноста. Останав загледан кон морето, кон брановите, во нивното вечно пристигнување и размислував за заминувањето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беше мојата претпоследна средба со Арафат во Тунис и со високите палестински раководители кои подоцна стануваат и негови наследници...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
IV Пред мојата прва дипломатска мисија како амбасадор на Југославија: често се прашував кои беа моите заслуги да се најдам на висок пост на државата Југославија, која во три четвртини на XX век (1941-1981), од антифашистичкиот отпор на Јосип Броз Тито, неговото спротивставување на Сталин, создавањето на најдолговечната федерација на Балканот (и покрај с), создавањето на движењето на неврзаните, варијанта на утопискиот, самоуправен социјализам, со речиси целосно отворени граници, играше значајна улога во Европа и светот, и покрај робувањето на националистичките хиерархиски противречности, неподготвеноста кон среќна транзиција на своите вредности кон мултипартиска и конфедеративна разрешница?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Пред него беше мојата биографија. Ја загледуваше одвреме навреме во вообичаениот разговор.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа беше мојот пријател, полскиот амбасадор Мајевски кој минуваше крај построената гарда. Се изненади кога ме виде во салонот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Пред да го започне разговорот Будимир Лончар со мене, прелета со погледот врз едно досие кое му го донесе секретарката.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас само по чорапи одев и чувствувам како нозете ми смрзнуваат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
МЛАДЕШКИ ГОДИНИ Таква беше мојата љубов и не сакав никој да ја расипе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Си реков, ќе му ја подарам мојата љубов на оној што ќе го земам, мислев поарно да не ја потрошам однапред, тоа беше моето размислување, а потоа сама открив некои чудни работи кај себеси.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Едно време ми отрпнаа, беа како трупци, како да не беа мои.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сега кога им раскажувам на моите деца тие се кинат од смеење, но тоа беше мојот штос, зашто не сакав машките да се фалат дека се запознале со мене и дека сум нивна девојка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
3) ВЕЛЕ СМИЛЕВСКИ (Био-библиографски преглед) Лични податоци
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Омразата никогаш не беше моја програма ниту појдовна точка за моето дејствување. А тоа не смее да се измени.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во нивните станови беше мојот рај, во шупата со Ханка беше нашиот заеднички пекол.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Непредвидлив, мигновен, остар поглед во обидот да се долови брз и едноставен одговор – тоа беше мојот поглед кон Ема.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Бев распната меѓу две крајности, иако тие не беа тоа, и јас не ги чувствував како такви, и во миговите кога цврсто стоев на тлото, кога бев целосно свесна за себе, кога јас бев јас, но и кога ќе се обидев да се ослободам од сето тоа и од барем дел од себе како таква, кога ќе се обидев да го отфрлам сето тоа како здодевна и непотребна приказна.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ема беше мој идол.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Попусти беа моите обиди. Постојано се распаруваше нешто во мене.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Устата ми беше полна со залак што не се голта, а е сладок, и затоа сакав да го задржам што подолго за да му ги ишмукам сите сокови кои беа крепителни за мојата душа и за моето тело, кои ме придвижуваа одвнатре и од мене ги исфрлаа сите непотребности, сите горчини, отрови, пизми, сите стравови и неизвесности; јас тогаш не бев Нинослав од денот што го оставив зад себе, јас бев нестварен но, во исто време, свој и најсвој, исполнет со крв и пламен што беа мои и што ми ги движеа дланките по жената меко распослана над мене, по нејзините коси, по рамената, по грбот, по задникот и надолу по бутовите, и пак назад за да може да продолжи играта што Ема ја очекуваше: од основата на задникот благо но долго, низ одмерени интервали, да ѝ ги ширам, да ѝ ги поткревам и пак благо да ѝ ги спуштам двете крушкасто заоблени и топли половини во чиј засек во исто време ѝ се придвижуваа, се подотвораа и повторно, се собираа скриените, најинтимните устинки на нејзиното тело.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Омразата никогаш не беше моја програма ниту појдовна точка за моето дејствување.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Мирот тогаш беше моја цел. Останав сама... Ама, сепак, светот не е пустина.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Записите, некаков вид дневник / извештај за секој поминат ден (беше моја задача тоа да го регистрирам) останаа во една пожолтена тетратка, што секако при трансформации на планинарската организација - не била сочувана, како и многу друг архивски материјали - документација од тоа далечно време.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Бирав секакви бои и облици, тоа беше мој дар за тебе од Грција.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Успеав, тоа беше мојата прва мисла, "за тебе најмил мој".
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
И ова не беше моја оригинална идеја; ја собрав од луѓе како Фил Спектор, Шедоу Мортон и Џими Хендрикс.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А сепак тоа беше моето најубаво време.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
По околу два месеца ќе беше мојата изложба...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Бев сам со Мајка. Таа ги отвори сосема очите и, стегајќи ми ги рацете, со тажен глас ми рече: – Сине, толку беше моето!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Заборави го и балот! – Како да го заборавам кога тоа беше мојот прв бал во животот! – Не, јас не се сеќавам, не сакам да се сетам дека си тан­цувала со грофот Чано! – Како не се сеќаваш, кога очите не ги сврте од нас додека танцувавме.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Пред зора ти ги кажував своите приказни но тие не беа приказни и не беа мои.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ме делеше ли уште тогаш со друг, мене и се друго што беше мое, и нели се споулавуваше зашто тој друг го гледаш со јама на чело?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кревки беа моите спомени за мојата турска баба кога ја видов пред педесет години, кога го мина Езерото, границата, по своето последно патување во Цариград.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Веруваш дека местото ти е во некој трезор? – Ете, тоа беше мојот коментар.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Колку што можев да распознаам од сликата на сеќавањето ракописот беше мој!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мојата храброст да укажам поодредено на периодот од детското доба беше мое лично сознание, а јас не само што го допрев туку и го сфатив, таму, во бурекџилницата, наспроти продавницата Громби.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека во некоја доба ме пробуди глас што пред тоа го немав слушнато, но веројатно беше мојот бидејќи открив дека плачам во рацете на другарката Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во главата го бев понел и сиот оној план грижливо создаден во спомнатата самица.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека како резултат на таквото негово расудување можеше да уследи сожалувањето или пак омразата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но тоа не беа мои зборови.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За разлика од мене тој беше во состојба да предвиди како се одвиваат и како најпосле завршуваат случаите како што беше мојов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Иако бев запаметил приличен број од тие стихови никогаш не насобрав доволно храброст да седнам и да ги запишам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тоа беше моето последно влегување во канцеларијата на Грофот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Посакував да ја понижам а всушност ја бев открил и промовирал нејзината посебност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но тоа беше мојот впечаток во деновите додека се запознававме.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Чувствувам потреба и јас да спомнам кој бев и која беше мојата вина за да ме испратат дури овде, како што обично велат: неколку катови под земјата?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Самостојноста ја охрабрува самодовербата и нè прави сигурни, беше мојот најчест став.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И така - не префрлија од албанските во југословенските камиони кои веднаш ги снемуваше.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јас, Пандо, со мојата имав само две ноќи што ми беа мои и, нејзини...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Последно дете што прескокна во југословенскиот камион беше моето братче, Коста.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Има неколку учители по музика во Глазгов кои некогаш беа мои ученици.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Нивната ќерка, Софија, беше моја врсничка, значи сè уште не одеше на училиште, а тета беше уште помалечка, три или четиригодишна.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Изгледа, единствениот несреќник што еднаш се врати со празни раце од фурната беше мојот Семјон.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Морав да го одврзувам скутникот, да навлечам место налами влечки на нозете, а потоа, во еден долг разговор со Парнаџиев, да го потрошам сето свое умеење за да добијам мало тавче ѓувеч место моето исчезнато тавче ориз.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За мене тоа беа најтешките, најопасните години.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа беше мојот манифест, Свето писмо: едновремено религиозна и нео- ничеовска, сензуална и аморална, а најмногу мошне “алжирска”, како што знаете.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Следната година, во деветнаесеттата, кога како бруцош се запишав во Louis-le-Grand, тоа просто беше моето прво патување во животот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се сеќавам како ја замислив театрализацијата на големата расправа меѓу Ниче и Русо, во која претстава јас бев статист подготвен за секоја улога.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И јас го познавам поразот зошто и јас еднаш загубив, нешто скапоцено, една душа која љубеше, едни раце кои милуваа, едни очи кои беа моите сонца, едно срце во кое бев јас.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Сите еден ден ќе ја запознааеме болката и некои страдаат секој ден, секоја ноќ, секој час, малце по малце, и не се предаваат, се борат со злото, искушението и неспокојот и го наоѓаат својот пат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ти беше мое прибежиште, најинтимно засолниште за мојата соголена, ранлива душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кога те имав тебе мислев дека го имам целиот свет.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Времето никогаш не беше мој сојузник.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Па зар нашите души немаат вредност, зар може да бидеме толку мизерни!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ќе го загубам минатото, спомените, твојот лик, се што некогаш беше мое.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Орхан Памук беше мојот нов пријател.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Првин тоа беше мојот татко, кој, како што пишувам во Татковите книги, с додека беше жив, дури во залезните години ги читаше првин моите новинарски прилози од еден долг период, а потоа и првите книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Големо беше моето изненадување кога еден млад албански новинар, Алтин Раџими, неколку години по падот на диктатурата во Албанија, ги беше прочитал моите објавени романи на француски јазик, но своето внимание, на мое големо изненадување, посебно го беше запрел на Атеистичкиот музеј, посебно на сцената од атеистичкиот музеј во Скадар, односно на експонатот за душата, кога водачот Х.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Денес купив брокула и лимони на терасата имаше нови саксии- земја, зелени разјадени листови и знаев: ти беше мојата Араукарија.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
АНГЕЛЕ: (Насмеано) Господа, ова беше мојата прва точка „Ненадеен скок”. Вам тој ви се причини нагол и ве изненади, а мене ми е природен.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
БОРИС: И досега ти беше така. Со тоа што куќава беше моја и сметките ги плаќав јас.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Тој беше моја голема љубов.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- “Тој ден јас беше извонреден, едноставно тоа беше мој ден. Од каде и да шутнев кош.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Госпоѓа Изабел не го чуваше него во стаклено звоно, го облекуваше со куси панталончиња и чорапчиња сѐ до првите големи студови, некаде кон крај на ноември. Place des vosges беше моето омилено место.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Госпоѓа Изабел ми покажа со раката кон малиот ходник каде што некогаш беше мојата соба.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Таква беше мојата разделба со Евелин. После тоа повеќе не контактиравме.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Првото нешто што го направив кога се вратив дома беше мојата средба со Филип.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Таа беше моја постојана придружничка и знаеше да ме разнежи и натажи, но јас не бев пишман што дојдов тука и се трудев да го оправдам тоа мое доаѓање и пред самата себе и пред моето семејство.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Единствено нешто што ме исполнуваше покрај децата на сестра ми тоа беше мојата работа како професор по француски јазик во основното училиште.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Гил беше мојот трезвен водич, т.е. лице кое порано имало искуство со ЛСД, а сега е тука да помогне и да биде водич ако затреба.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Кога ќе се сетам на оние години кога ја свирев музиката - слободната импровизација - тоа пак беше мојот став, оттука мојот жив интерес за неодреденоста.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тука беа моите браќа, мојата сестра.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но дали најден во виорот на егзилот откако ја минав­ме границата – која беше мојата татковина, сега вратен во родната земја, дали јас бев повикан да плаќам некаков долг по цена на силни страдања, дури и по цена на својот живот?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ги оставиив така, прашувајќи се дали утредента ќе ги видиш и препознаеш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 187
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Еден блок понатаму поминав покрај пар гаќи што лежеа во еден вир и забележав дека беа моите; ми испаднале од задниот џеб додека трчавме кон твојата куќа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дождот престана додека да се искачам по скалите до перонот на Е1.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Ама да не беше мојата наметка, сега ќе беше мокар до кожа! - рекол оној што му помогнал на својот сопатник.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
И, да не должам многу, добри мои, уште неколкупати се повторило тоа: „Ама ако не беше мојата наметка, ќе накиснеше до кожа...“ и „Многу ти благодарам...“ па на човекот што си немал своја наметка најпосле му прекиснало, му прелило што се вели, па се симнал од коњот и сосе алишта се фрлил во реката.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ама јас во последно време почнав често да правам прекини во работата од причини што јас се лекував, а за тоа причина беа моите нерви и алкохолот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Следни по редослед беа моите сестри.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Градот беше мој, а јас кралица на плажата „Канео“.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тоа беше мојот втор по ред неисполнет индекс.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Знаев дека тоа беше моја мисија, како што секој си има своја.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во меѓувреме работата повторно беше мојот лек.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ама, Игбал беше моја голема тајна и не можев да ѝ го кажам тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Немој да си ми фаќала во албумите! – викна Саше по мене, ама не му одговорив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој ми беше моја најголема тајна, мој најверен пријател и моја најголема љубов.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тоа беше мојот брат, сепак мојот, каков што си го знаев и што си го сакав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Признавам, идејата беше моја, но никој не се спротистави.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Што сака нека прави, си помислив налутено, негова беше идејата да го шетаме Бак, не беше моја.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Полека-полека увото свикнува, а се почнува од полесна за слушање музика, па се оди кон потешка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Напротив, сите одушевено ја прифатија, Се упативме натаму.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не можев да го замислам животот без него, а и не можев никој друг на негово место да замислам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- А, да, се сеќавам – рече мајка ми – тоа беше моја грешка, те однесов на концерт што ептен не одговараше за твоја возраст, затоа ти беше здодевно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- А ти, Бреза, што чекаш, што не туриш кока-кола?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)