бев (гл.) - веќе (прил.)

Бев веќе облечен, миен и брзаница појадував, кога на вратата заѕвони. Клучот в брава - и отворив.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Гноеше многу, ама не беше веќе толку надуен.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тоа не беше веќе мислење, сфаќање само на Гоце Делчев, туку речиси на сите претставници и изразители на желбите и аспирирациите на ВМРО...“ 81
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
На заминување курирот ни ја донесе и онаа вест, дека долу, во градот во црковниот двор, непријателот погребал дванаестмина од нивните.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеше сѐ уште да останува крај таа неуморна поројна вода долу, имаше во своето тело уште многу движења, што и беа потребни на бичкијата во она незапирливо дробење на трупците, можеа да продолжат да бидат спуштени на она место, каде што беа потребни, сите тие трупци, и сега, кога беа веќе сите наместени и наближени, тоа беше многу полесно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дури по неколку мигови уследи дополнението на Зрновски во врска со констатацијата што ја беше веќе изрекол за она што го беше нарекол вистинито и лажно: -При нивниот допир едното ќе исчезне - гласеше тоа негово дополнување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ние бевме веќе израснати и не ни требаше многу таа жена, но сепак таа си беше вредна како домаќинка и беше многу културна жена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Очигледно, забавно му беше да го слуша Филозофот, а да нѐ исмева нас, од чии мудрости беше веќе сосема заситен.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ние бевме веќе далеку и спокојно си починувавме на брегот гледајќи го црвенилото со кое зората го премачкуваше сртот на планината.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но Никола беше веќе станат. Не чекајќи ја жената, излезе од одајчето. Закрцкаа скалите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Затоа во еден момент на просветеление се обидов да се измолкнам од оваа моја дивоградба; но навистина не бев сигурен колку држеше вода она подоцнежно настојување да го каширам тоа што го бев веќе извалкал.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Наеднаш застана и се насмевна: -Во полето, секогаш оставав траги зад себе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А јас пораснав и не бев веќе толку страмежливо дете.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Кога нам, со мајка ти, ни се роди првото дете, како што реков, брат ми беше веќе роден, мајка ми ги чуваше и двајцата; и синот и внукот на иста возраст.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А и јули беше веќе стигнат до втората половина и многу од нив се веќе на езеро, на планина, по селата... Здодевно!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Бидејќи одамна беше веќе развиделено, забележував како по Рајна се влечат бродови и шлепови, кои пропаѓаа длабоко во реката под притисокот на товарот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И за миг ми се присторуваше дека го здогледувам татко му Ведран.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Навикнати на канцелариска работа и седење во кола беа веќе и по малку забревтани, па молчеа за да го штедат здивот.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Тој вели: „Јас бев веќе на оној свет: кога Бандо ми забуца куршум в гради - и видов каков е. Сега ми треба овој живот да го проживеам“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Слатките тие на тетка - рече и пак ги забриша очите, иако тие одамна беа веќе сосема суви.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И така, ќе имаме син кој ќе се вика Иван Ташин“ си велев и мислев на мојот син, кој беше веќе многу многу наближил и секој момент требаше да се појави, да заграби од воздухот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Веќе кога најдов молив стихот како да не беше веќе истиот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Само што дојдоа, девојките оттрчаа во градината да се видат со сестра им Пандора која беше веќе таму со мажот и бебенцето од една и пол годинка.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Не беше веќе прашање дали ќе ја открие тајната, прашање беше само како да му ја соопшти, а да не предизвика катаклизма.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
По педесеттата година таа тема за мене беше веќе ветва, но за Лилица, многу помлада од мене, можеби и не.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Арсо се сети. Претседателот на судот Етхем-паша беше веќе дојден.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Беше веќе разденето. Татко го беше отворил прозорецот на чардакот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Жена му беше веќе станата, а како воопшто да не легнала.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сигурно и нашата Сталинка беше веќе во ова досие. Кој да знае?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Самоников беше веќе втасал кај вратата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Само ако шегата беше веќе сосема неподнослива, кога му ја туркаа раката попречувајќи му да си ја врши работата, тој проговоруваше: „Оставете ме, зошто ме навредувате?“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бевме веќе готови да излеземе од куќата, го подготвувавме стадото и нешто друго што имаше останато во куќата кога дојде Цале Ангеловски кој ни паѓаше некој роднина, но не знам што, и му вели на татко ми ...а бре Митре да не си полудел, кај ќе оставиш татковство и ќе одиш во друга земја?
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Но, затоа што беше веќе доцна есен, иако топло и пријатно, брегот и летувалиштата беа опустени, со многу посетители, а на морето просто не можеа да се забележат капачи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ќе го изведев Ивана кај коритото преполнето со вода и сонце, и бев многу среќна дека може да ја види мајка си дотерана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И не паднат веќе се исправаше како гласот висок на тажачката што ја знае цената на болката И му беше веќе сè едно дали тој ја престигнува смртта или таа него.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Дојде јули, веќе зрело лето. Тревите на ридот зад куќата и во подножјето на планината отспротива, беа веќе суви.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Светилките беа веќе запалени. И во дуќанчето внатре светеше. Не сум видел почудесно нешто.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кочо се подума малку и беше веќе готов да се согласи, кога одеднаш се јави женски глас од зад него: - Ако нема каде, нека дојде момчето кај мене.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во ова време на другата страна на мостот, високо над карпите, во тесното магарешко патче беа веќе наместени на своите метерзи две-три стотини вооружени Мариовци, меѓу кои и Анѓа со Стојана зад еден голем камен најгоре на пусијата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Вниманието го заглавив на далечинскиот управувач кој, пак, беше веќе заглавил на Плоштад Македонија на кој беа преместени градските гробишта, и мноштво луѓе палеа свеќи за покојните.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Огнот почна да им се гаси, а тие петтемина беа веќе цврсто заспани кога се осмелив да шепнам: - Да си одиме!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А кога повторно ги отворив очите беше веќе многу доцна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во почетокот на деведесеттите (барем во Америка, додека во Европа веќе се најавува зголемената офанзива против, сега за сега, доволно маргиналната појава на националистички поп и рок групи) здружените одреди на родители, религиозни групи, судови, политичари, полицијата и влијателните медии повторно цврсто ја зграпчија грамофонската индустрија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Никако не му се стануваше, размислуваше за сонот, за гласот или што и да беше веќе тоа, а можеби беше само потсвесна мисла што чувствувала дамнешна потреба да си ги протегне нозете надвор од Ид-от.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Тоа беше веќе обработена епизода во полициската фарса.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Оти, со доаѓањето на денот, јас го имав Земанек; Земанек беше веќе во Партијата, со мене; одевме заедно на сите кружоци; тој напредуваше одлично, и набргу ме надмина и мене во Партијата; таа наша упатеност еден на друг, преку партијата, ми пружаше утеха и мене, а верувам и нему, после она што му се случи на Јан.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Расположена ли си за Донг вечерва?“ ќе те прашав.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Поминува занесот од виното. Беше веќе готов да тргне, кога се зачуја зад него лесни чекори.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во убаво јадење, пиење и раскажување на игуменот, времетто бргу помина и надвор беше веќе стемнето.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Очите не му беа веќе склопени. Проценуваше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Бешир беше веќе во мерцедесот. Се слушаше повикот на моторот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Деница беше навикната на мирисот на тутун, урми и гел, но беше изненадена од интонацијата на шепотот на Ниротакис и особено од неговата недореченост (“…а по недела…”), зашто неделата беше веќе на измин, наближуваше полноќ.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ние децата бевме веќе легнати.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Таа го држеше клучот и низ дебелите стакла од очилата гледаше да не се сопне по скалите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Долго време музиката на маршот му го потиснуваше сонот, ги движеше мислите, но кога дијамантската игла врз плочата го означи крајот на маршот на славниот Бетовен и настапи целосна тишина во просторот, Климент Камилски беше веќе заспан.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Пак се слушнавме подоцна истиот ден. Бев веќе на работа.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Перса блесна во лицето од една внатрешна светлина и со таа светлина си легна, додека Пелагија откако му кажа на Мурџо да си замине во својата куќичка, заедно Пела појдоа во бањата со намера да го запали огнот под казанчето, ама мајка Перса го беше веќе запалила.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
А по некое време, кога беа веќе зафатени во еден голем град и откако работеа доста за да можат да сетат што значи да се кажува копанката со вар и песок горе; на високото скеле на една раменица, откога можеа да сетат што значи и сѐ друго тука, старците често пати знаеја во слободните денови, или онака, делник ден, кога немаа што да прават во градилиштето, да ги пуштат сите нив да прошетаат по улиците на тој град, да го видат, да го рашетаат градот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Со тепачки, или смешен? - ја прашав, повторно со истиот непријателски тон во гласот, иако бев веќе многу порасположен од пред малку.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ќе си читам нешто – рече таа и беше веќе готова да тргне.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И кога почна Доста полека да оди, полесно да крева, да не се уморува, кога пак почна кисели сливи да и бара, Митра беше веќе начисто, дека оваа „орјатка" ќе окучи некое кучило на свет и почна да се жала: — Тих! аир да не сторат во очите!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога стигнавме во градот, автобусот беше веќе преполн со патници, дури и на вратата имаше обесени.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Можеше да си го издува сопствениот нос, да си ја избрише устата, да јаде, да стане, самиот да излезе и да ги прави поголемиот дел од работите, но беше и преседнал на мајка ми, која што беше веќе стара жена со нарушено здравје.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Траеше денови и ноќи, денови и ноќи, а некој постојано трчаше и ги прескокнуваше темелите, се препкаше и паѓаше во нив, барајќи го, како некој изгубен дел од облеката, она свое насмеано и широко место, својот чекор, постојано крвав и палците и по колениците, постојано крвав на лактовите, истоштен, со последните сили, како човек, кој еве, за малку, за една трошка, што не дошол на дофат на нешто, што одамна го гони, и кој што ги прави последните напори за да го достаса, да го прескокне, и така, постојано, сето време додека нивното градилиште се престоруваше во едно проколнато место, од кое чиниш сите сакаа што побргу да се витосаат и да се мавнат, во едно чумаво место, во една болна арена, по која што умираа, крварејќи, и лавот, и гладијаторот, кадешто им солзат очите на сите мајстори, бидејќи веќе сите добро знаеја дека она си беше отидено, дека црвениот лав на сонцето беше веќе бесповратно папсан.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Време му беше веќе да појадува.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
На него беше удрен и царскиот печат со полумесечина и ѕвезда.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Беше тоа едно многу добро, многу младо и многу пргаво јарче, ги имаше сите убавини на својот род и човек можеше само да го сака и да му се љубува на тоа како изгледаше, како порастено на оној врв, а и на сите негови инстинкти, но во следниот миг беше веќе доцна за сѐ друго, што можеше да се обиде да стори тоа со своите итри нозе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Полека ја притиснав буквата Ј. Како што ја притискав, онаа цртичката што трепка ја бришеше и само си се враќаше на истото место.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Џонкинд најпосле заспива... Го слушам како ‘рчи...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Го изгубив видот на утробата, не бев веќе нему подобен, и трајно се здружив со двајцата понижени и бедни духом, во борба со Него, што заврши така како што заврши: јас денес мрава сум, на црн мрамор, во најцрна ноќ, а Бог не само што ме гледа, туку и го слуша топотењето на нозете мои.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Значи наеднаш почнав да го уверувам пријателот Господ дека сѐ она што сум го рекол пред малку сѐ тоа ти се чисти лајна, се разбира во колку постојат такви: ем чисти, ем лајненца.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бев пропаднал уште подлабоко во окопот... Бев заглавен до бедемот...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кимнав со главата, мора многу чудно да изгледав штом тој така ме гледаше, признавам, не бев веќе подготвен за било какви средби и тоа, верувам, многу лесно можеше да ми се прочита на лицето.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И не беше веќе изгубеност, беше живот пред смрт, искра пред згаснување.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се обидоа да му помогнат, но беше веќе доцна.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Кога ти се роди таа беше веќе девојче.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Очите на човекот стануваа стаклести. Не беа веќе рамнодушни.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Пладне беше веќе заминато, ама не можеше човек да сети кое време е.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И прв пат виде дека и неговите очи можат да бидат болни и тажни. „Ти си добар човек,“ му рече. „Зошто мислиш дека си зло?“ Ја погледна: сега неговите очи не беа веќе тажни; се смееја, беа голи до дно и разголуваа се околу себе. „Не сум свештеник и не го кршам челото со свети камења пред манастирските олтари.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не беше веќе стариот лаопланос, сѐ што ќе кажеше сега беше некако изнудено, од немајкаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Прифаќањето на доживотниот мандат понуден од народот беше веќе видено во повеќе моновладетелски режими.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На лицето му се исцрта уплав. – Не се плаши – се насмеа Беличот, кој што очигледно беше веќе запознат со оваа тајна.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Европа и Русија настојуваа да се изработи план за реформи во Македонија и во 1882 година тој план беше веќе готов и ќе се настојуваше да се воведе, кога „новиот политички фактор на Балканот” го кажува своето вето и наместо реформи – сака за Македонија бугарски владици.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- Тука беше веќе главниот инженер!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
„Така било пишано...“ дореков умен збор, како што секогаш вели баба ми. Ама ова сами си го изнапишавме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Евдо, асистентот на асистентот - снимател, беше понел од дома шише своерачна сливова; но Геро, како асистент - снимател, го држеше шишето меѓу колената, како да беше веќе трајно негово откако Евдо му го подаде прв да ја вкуси и со една голтка да ја оцени.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога стигна, Рада беше веќе во длабока кома, со многу лоша слика на внатрешно крварење.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бевме претпазливи, си носевме за јадење, крадевме од кујната пред излегување.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кога беше веќе заминат, некој тропна на надворешната порта.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Паметам дека бев веќе надвор кога слушнав како плачот на Самоников уште повеќе се засилува и, што беше најстрашно, тргна да ме следи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А кога беше веќе на врвот, се фати најнапред со едната рака за едната жица а потоа и со другата рака за втората .
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Колку да му беше мило во татковата родна куќа и во родниот град Кукуш, пак срцето не го трпеше.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Беше веќе време - здивна таа кога се качивме на височинката. А потоа прошета по тумбата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Инаку, да бидам искрен јас бев веќе заклучил дека и тогаш ништо значајно нема да се случи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Дедо ми умре 1984 година кога ние бевме веќе студенти.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Надвор беше веќе арно смрачено. Низ џамлак слабата светлина се излеваше на улица и водата в бразда светкаше.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мислеше на Јана и не беше веќе бесен на Ивана со врелина прашувајќи се зошто луѓето стануваат рамнодушни кон своите ривали и зошто ноќе имаат разбирање за нив.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Над плажата се нишаа некакви чудни дрвја и уште почудни плодови се наѕираа низ нивните гранки, а сонцето беше веќе на заоѓање.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Како што беше веќе речено, на спомнатиот симпозиум, уводниот дел на известието на професорот Седларов беше изоставен бидејќи тој сметаше дека вметнувањето на личните збиднувања и видувања можат да ја намалат вредноста на научниот приод толку сериозно третиран во забелешките навдени во светите книги.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И што е главно - тоа беше веќе кажано еднаш, сѐ, ама сѐ - така беше.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Доста Макрева и Бојана одамна беа мажени, та беа веќе и послободни, затоа и се замешаа на Митра во разговорот: — Ами как да не, престарена!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Првите денови на мај, ние бевме веќе на крајот од таа делница и се појавивме на една чистина од која, другата машина веќе имаше почнато да копа лево надолу по еден каменен мев кој, велам, освен што беше каменлив, беше чист.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А Едо Сврделот, преку тој Ѓунијата и еден Влав, еден Митко Кривашија, беше веќе поврзан со партизаните, со комитетот тука во градот и го имаа одговорен за тоа што тие го викаа Црвена помош.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Никогаш не ми се случило нешто слично: плач да ме следи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Очите на човекот стануваа стаклести. Не беа веќе рамнодушни.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сега беше веќе деветнаесетгодишно момче.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Возот беше веќе преполнет и тие тројцата се сместија на кофери во ходникот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Дали така сакаше кралот Павле или на властите доста им беше веќе од Егејците, не знам. Можеби и едното и другото? Што велиш, ти?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Денес постои црногледа индустрија, што се грижи за редовен приток на мрачни прогнози за состојбата на популарната музика.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сите следни денови, кога летото беше веќе во својот зенит, притиснат од сè наоколу врело, се борев со потребата да го раскопам оној гроб, да го дознам и она што, можеби, е подобро да не се знае.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тревата сјаеше како да е од свила и да не бев веќе исплашена, ќе уживав во таа глетка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
ВО ПОТРАГА ПО МАНЕ
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Беше веќе доцна. Маркос своите луѓе ги врати на север.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Е, па, и ти нему му се допаѓаш – заклучи Лета. – Ми кажа другар му. Вели, од ум и од уста не ја вади онаа Бреза.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Х.Х., тогаш го губеше човечкото во себе, ако не беше веќе целосно изгубено.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кога по неколку секунди се вратив во тоалетот, тетка ми не беше веќе таму сама - Кристина тукушто беше влегла и рекла „што смрди вака гадно?“ а потоа, кога јас веќе бев зад неа, „леле, што се случило?“
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јас бев веќе луда.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Го бев веќе одиграл и третиот потег.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можеби беше веќе ноќ бидејќи во еден момент ми се причини дека се наоѓаме во просториите на сонот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но тие не беа веќе оловни војничиња, беа растопено олово, само од себе несопирливо понесено да плави сѐ околу себе.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сè беше веќе јасно …
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
По таа причина во групата П’чивци имаше и два-триесет деца, а исто така во оваа група продавачи беа замешани и селани од другите мариовски села, кои не се мешаа со оние од полето, бидејќи последниве беа веќе беговски чифчии, а тоа ќе рече – робови, а првите се сметаа за слободни, та за секој случај и секаде стоеја одделно, па и сега.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Освен тоа, таа не можеше да го чува него заклучен, а не доаѓаше никако предвид тој да оди на улица во таква состојба.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сите овие сомненија како да ги беше веќе оставил зад себе бидејќи беше нашол начин да ги сподели!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Генерацискиот конфликт беше веќе тука.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А притоа бев зафатен од помислата: дали тоа ми испраќа нејасни пораки вљубеноста на Денко Самоников или сум заинтригиран од жената, поточно од начинот на кој ја водеше љубовната игра; или пак сè уште се движев низ присутната сенка на онаа чудна изјава на жената дека сета е дождлива па во моето вообразување шеташе како топол летен облак; или летниот топол облак се беше веќе престорил насмевка и дланка; насмевка на нејзиното лице и дланка на нејзината рака што шета по лицето на пријателот?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Со телефонот в раце, почнаа да ми се лизгаат пораките на англиски, па бев веќе испраксирана, дури, ми се чини, звучеа поетично.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Таа ја носеше неговата малечка сестра - или можеби тоа беше само свиок од ќебиња, не беше сигурен дали сестра му во тоа време беше веќе родена.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еднаш реков: минатото не постои за ништо друго освен да поттикнува разговори и спомени.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не беше веќе потребно да се расправаме или да се милуваме за да ја повикаме удавената жена; каде и да одевме, таа се појавуваше по своја волја: во ресторантот „Роки италијанска говедина“, во „Линдо Мексико“, и во „Куќата на Донг“, нашиот омилен кинески ресторан во кој што сѐ уште често одевме затоа што во почетокот на годината, кога беше зима и ние тукушто бевме почнале да излегуваме, нѐ оставаа да седиме и разговараме до касно само со малечки шољи јасминов чај и раздробени „колачиња на судбината“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Инаку, секој ден од почетокот до крајот тој ги повторуваше сите движења од вчерадента, тоа беше веќе вкоренето во неговото тело така, што без нив не можеше ни да биде замислен ниеден од тие денови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа можеше да се види и од подалеку: ќе зачекори - ќе застане, пак чекор - пак вкочанетост, сѐ така, со бавност на човек што со рамните стапалки испитува не ли е пред него жив песок или гнездо на поскок со рокче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Многупати самиот аскер се иставаше од него за да не напакости Толе некого, бидејќи беа веќе убедени дека Толета не го дупи куршум. ; Но па молбите од Андона, а особено на молбите од руса Митра да ја спаси од Брлета, Толе реши да побегне со Митра во Бугарија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Една сенка се вртеше околу крушата. Беше веќе темно и не можевме да распознаеме кој е.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Влеговме во Прилеп, поминавме покрај стариот театар, покрај пазариштето и чаршијата, бевме веќе во центарот кај градската кафеана и Предо само подгледнуваше накај Живко за навреме да најде место за паркирање, но Живко молчеше и само се смешкаше, а кога веќе излеговме од градот и мислевме дека сме го прошишале и Прилеп, Живко го натера да подзапре и не го остави да продолжи по асфалтираната угорница на Плетвар туку го скршна по стариот пат преку Бабуна по кој веќе никој не одеше.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Стана пеколно, и на колекционерите не им беше веќе до купување затворенички сувенири и реликвии. Ја напуштив Финска.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но тој не забележа. Беше веќе фатил угоре.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Болката беше веќе полузаборавена. Тој ги отвори очите и со благодарност погледна во О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Ајде нешто да смислиме – предложи Мила. – Мене ми останува само уште еден и пол час, знаете дека морам да сум дома во седум и пол.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Како би можела да биде љубовна кога на сите им беше познато оти единствената љубов на Голем Тодор, Благовеста Лекова, неколку години пред да се случи ова за кое ти раскажувам, беше веќе погребана.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Ти ја насетувам интимната мисла, си решил да ме глобиш едно пивце.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Баба ми Софија Скендерова ја лажевме неколку месеци дека дедо ми е жив.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се обиде да залази по земјата, но лепилото беше веќе исушено и ги држеше нејзините петици за петиците на нашиот Карамба-Барамба.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Мајсторот Ратко беше веќе стар човек. Често поболуваше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но добро. Не бев веќе пратеник ама барем ќе снимав нов спот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
А пред тоа нели бев веќе сфатил многу, многу обични нешта, а помеѓу нив, посебно ме зарадува веста дека Катерина ќе ми обезбеди соба, и тоа овде, во центарот на градот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бев земал дури и пешкири...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Југославија стануваше всушност жртвата на илузијата на остарениот владетел дека вечноста му е обезбедена.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ние останавме по тие борби со тројца помалку.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа беше веќе на почетокот на двеилјадитата кога Александар ја замисли таа семејна прослава.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
“ Глас: Александар потоа веднаш го стави шлемот на глава, другото оружје беше веќе стокмено: сицилијанска облека со појас и преку него двоен ленен оклоп, од пленот што го стекна кај Ис. шлемот беше дело на Теофил, со железо, но сјаеше како чисто сребро.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
БЛЕКИ
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Нека го доноси овој пат, Боже, нека го доноси, доста беа веќе искушенија, оди кај друга некоја, доста веќе, таа заслужи да стане мајка“, се молеше и му заповедуваше на тој што прави распоред во која куќа ќе се пружаат пелени. . . .
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
— Аир ефендум, какви комити барате од мене, мирна раја! — се правда Милан, но ќотекот се продолжи, и по заповед на бимбашијата Милана го обесија на еден даб.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бабата беше веќе заспана, подгрчуваше.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А подоцна, кога веќе беше роден, многу често, само и да помислев: "Мој Иван е овде" - веднаш ми се причинуваше дека тоа име го слушам изговорено од некого и тоа на сет глас, иако јас молчев.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сите забрани против кои се бореа старите суперѕвезди сега беа веќе далечно минато - невистинити колку и Викторијанската ера.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кога свратив во неа како што знаете и самите случајот Симо Чардаклија беше затворен а последиците во врска со неговото судење беа веќе познати.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Игранките во соколааната беа веќе надживеани.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Карамба-Барамба стои гологлав, сенката зад него игра со шапка на глава!
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
За разлика од виното по бочвите, ова беше извадено од ладилник и сега се потеше на масата, а се потевме и ние мешајќи го со киселата вода, иако надвор беше веќе паднат ноќниот планиски студ.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога станавме свесни за можните последици од таквата игра, беше веќе доцна за враќање назад.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Крчо не беше веќе наивно дете.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Поминаа Мишко од тринаесетти и Ане од деветти кат, ме поздравија патем и си заминаа некаде кон „Млечен“.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А времето навистина беше веќе отворено и можеше да го листаш како оној албум со слики на братучедата Роза, и, разлистувајќи ги страниците, ако гледаш внимателно, ќе сретнеш секакви лица: и насмеани, и зачудени, и несеќидневни, и обични; само расплаканите не ги спомнувам бидејќи секој си ги брише очите пред да застане пред фотографскиот апарат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Речиси сум сигурен дека ако не бев овде Бојка ќе му беше веќе во утробата на мојот постар брат. На Бојка, изгледа, помалку ѝ пречам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Немав веќе што да откријам... целата работа ми беше веќе спремна.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Видерс, меѓутоа, беше веќе нелице. Тој не постоеше: тој никогаш не постоел.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Стотина чекори подолу луѓе се качуваа на камион. Забрза натаму. Моторот беше веќе запален.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На Рена уште порано ѝ се допаѓаше Јаков, кого често го гледаше, онака стасит, со широки рамена и убав лик, постојано завјасан низ сокаците на Ла Калежѐ, сиромашното битолско маало во кое живеа и двете семејства, така што предлогот на татко ѝ да се мажи за синот единец на Шабтај метларот, Рена го прими со искрено одобрување и покрај ниската класа на неговиот занает.  Во брак беа веќе петта година.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Јас бев веќе чупе што би рекла баба ми Софија кога одевме на одмор во Будва или во Бар, некаде на Црногорското приморје.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ама нели татко му беше веќе одамна застанат на нозе, што се вели, и бидеејќи силна заветрина му правеше и со милоста, и со богатството, Марко веќе не мораше да оди во опинци како татко му кога беше дошол во Скопје и се вчудовидувал, како што кажуваше самиот, од Безистенот и од чаршијата, туку се облекуваше повнимателно и поубаво.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не можеше да претпостави дали во него има уште живот или животот му беше веќе потрошен.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Личните расположенија на валијата беа, значи, поволни - пишува Стег - но требаше без одлагање да му се каже дека злоупотребите беа веќе сторени.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Сѐ беше веќе измислено во уметноста. Само цитати и толкувања. Ништо ново.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Беше време кога рисјаните ги беа веќе платиле арачот и сите други давачки, та малку се беа олабавиле и тоа Петре го сеќаваше по сѐ низ чаршијата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Еве еден тапак кој фаќа кривини во темницата...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кога стигнавме до Ѓорчета, тој беше веќе мртов.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Не ми се прибираше баш, бидејќи не бевме веќе толку гладни...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Пред да ѝ одговорам, бев веќе сосема сигурна дека одговорот е потврден.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дел од обвинетите беа веќе присутни.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
" Јосиф го крена погледот кон мајка ѝ која како да беше веќе расплакана од некоја милина поради молбата на ќерка си.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тој ден си го облече излитениот свечен костум, ја стави старата цариградска вратоврска, ја зеде на рака старата избледена сина паларија, но со нова црна кордела, која ја приши Мајка кога старата беше веќе истрошена.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Постојано се шегувавме околу одењето таму.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но беше веќе непотребно да се прашува.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во времето на владеењето на сенките.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Навистина беше пролет, Иван беше веќе проодил, а јас секој ден се преоблекував во тие три фустани.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Непријателот беше веќе поразен кога еден дел од нашата единица сврати на починка во таа куќа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но очигледно, беа веќе стасале на целта.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Беа веќе уморни и нерасположени за разговор. Требаше да се спие.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но беше сигурна, во тоа никој не можеше да ја разувери, дека тоа не беа веќе, како некогаш, брзите бегалски Таткови чекори...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- А мојот велосипед, гледајте го оној, легнал со главата на седиштето од мојот велосипед!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Беше ноќе и ние децата бевме веќе легнати, ама јас не спиев.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
- Самовилите се лоши или добри? – праша неочекувано Дена.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Како да беше веќе отрпнат на оваа наредба.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Оние кои го имаа видено записот (а тоа беа Граматик Граматик и отец Мида, за кои слово ви преподадов веќе), беа веќе мртви, и устите нивни беа неми, запечатени за овој свет.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Вие двете, смрдли светски, чудо сте невидено, вие сте пичка и пол,“ им велеше Андон, а тие се кикотеа и велеа „Ние сме две пички по пичка и пол, а ти си само едно куре,” и пак се кикотеа и, божем да му покажат кои се и што се, се лизнаа една на друга (испотени, тоа го направија лесно), Азра легна на креветот грбечки, Лилица помешечки легна над неа, но од спротивната страна на нејзиното лице ѝ ја пикна главата меѓу нозете и започна да ја лиже, чувствувајќи го истото меѓу своите нозе, подземајќи го тврдото и разиграно јазиче на Азра која, лежејќи под неа пак во најдолниот дел од отворот ѝ ги спушти средниот прст и показалецот до најдлабокото, при што Андон (за да им покаже кој е и што е) беше веќе качен над Лилица, со свиткани коленици по страните и со силен крик на страст заривајќи ја машкоста меѓу нејзиниот широко отворен задник, ѝ го полнеше анусот со сперма, пцуејќи ја, гмечејќи ѝ ги рамениците и гризејќи ја по плешките.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тој самиот им се предаваше како на струја, ама сега беше веќе заситен и сешто му се меткаше без ред во паметта, притисната од некакво темно недоволство.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Пак ги броев орлите. Беа веќе тринаесет и не се спуштаа кон нас, не се наголемуваа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Трајко тогаш првпат ми се пожали дека не му е добро.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Јас се враќав од вода, а беше веќе стемнето, ништо не се гледаше, одев со неколку другарки.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас бев веќе третата генерација.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И кога беше веќе доволно оддалечен, во капките вода, истурена од ѓумот, блескаа очите на сонцето...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И сѐ стана чудно: ништо веќе немаше, она што го гледав беше веќе безоблично.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тие имаа завршени стручни училишта, работеа и студираа, беа веќе свои луѓе а беа и во можност не само да обезбедат леб за своите семејства туку и да помогнат со понекоја пара за нас, помладите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Шеташе со една од другарките Невена покрај куќата на Кире Тодоров, кој беше веќе големо момче...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Веројатно очекуваше дека ќе се впуштам во некои будалести прашања со намера да ја препорачам мојата умност, но откако Пачев заклучи дека сум и прекумерно трезвен, дека сè уште сум со моливот на хартијата, само го изусти она многу шупливо добро... добро... дури и без насмевка во паузите помеѓу нејасните зборови од приказната што ја бев веќе слушнал : Ете, твојата пријателка Пеперутката заминала, што може секому да му се случи, а не оставила никакво објаснување или белег.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Котлето со бакрданикот беше веќе иставено од чингелчето и тоа висеше сега слободно од триножникот и се нишаше рамномерно над пламенот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во киното влеговме, се разбира, кога светлата беа веќе изгаснати.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кучето фрли еден краток, чиниш прекорен поглед кон неа и, бидејќи господинот Гроздановски беше веќе тргнат, веднаш истрча пред сите нив и се залепи до ѕидот кај излезната врата како готово штом вратата се отвори да се мушне, истрчувајќи надвор.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
— Му се овргали јузбашијата и нареди да го кутнат и бијат.' Списка Милан колку грло што го држеше, повеќе за да чујат четниците отколку од болките, но беше веќе доцна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не му стоев на патот: за мене животот беше веќе одамна изминат, некаде меѓу моето матурирање и заминувањето на Јан.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Нив ги беа веќе потрошиле претходно, благословувајќи го учеството на инзвонредниот пејач на озлогласената Евровизија.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Од надворешната страна, од земјата до чардакот, имаше дрвени скали од коишто три скалила беа веќе одамна иструлени и висеа обесени под скалата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Татко му беше веќе исчезнал; колку време пред тоа не можеше да се сети.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ова беше веќе тврда увереност дека ги возбуди мислите на една жена, па која и да била таа, а не несигурно домислување, какви што досега само и постоеја во неговиот живот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)