Не знаев каде ме водат нозете. Одеднаш се најдов на улицата моја најсакана.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Остави да го водат нозете, зашто му се чинеше дека, на некој чудесен начин, повеќе почнал да му верува на телото отколу на мислите.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)