гледа (гл.) - нагоре (прил.)

Се наоѓаа во салонот на еден брод што тоне, гледајќи нагоре во него низ сѐ потемната вода.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И двете гледаа нагоре во него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Гледа нагоре: наеженото птичиште го чепи клунот и гракнува: - Засрами се, момченце!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
АРСО: (Божем се мачи да најде спас.) Што да ти кажам, чорбаџи Теодосе...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Како да се куртулам од нив! (Се крсти. и гледа нагоре.) Господе, господе, господе, ти се молам, господе, избави ме од лукавите!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Стојам под крушата и гледам нагоре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И Никифор гледа нагоре, а ништо не гледа. Само еден куп весници „Нова Македонија“.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Башмајсторот го гледаше долго, долго, тоа извишено момче пред себе, а потоа пак гледаше нагоре, кон скелињата, сенејќи си со раката на очите, а најпосле пак се сврте кон оној.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На широчинката пред влезот стојат Вангел и Петре и гледаат нагоре. Крај нив застанува и Чана.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И гледав нагоре, да видам каква куќа сум ископал.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А таму горе едвај можев да видам светлинка: небото беше малечка точка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
По месечина две раце си гледаа нагоре И низ многу темно со многу болка во душата Низ полето усама некаде си одеше човек.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Погледот ко глуварче ни лета кон шумата. Гледаме нагоре и трчаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Витомир витка нова цигара и гледа нагоре во ламбата што црцори и примижува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас лежам и гледам нагоре, во сонцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гледам нагоре, барам помош од небото, се молам. Ништо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
XV Зимата го измени вообичаениот тек на времето: не се знаеше ни како се разденува, ни кога се стемнува; стануваа луѓето наутро изнаспани, излегуваа од куќите, шетаа по чардаците, кашлаа, се миеја шетаа по дворовите, влегуваа во плевните и земаа сено за ајваните, шетаа по сокаците и улиците, гледаа нагоре кон небото но никако да се раздени; зората никако да пукне, виделина да се запокаже; петлите кукурикаа, ја најавуваа зората, но попусто: или тие грешеа или таа доцнеше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)