„Како успеа да се добереш до сето ова?“
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Останал без земја и решил на ваков чекор, за да се добере до малку пари.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Полека, внимавајќи да не шушка со лисјата, Цепенко зачекори низ царевката и се добра до големиот густеж од капини испречен на самата меѓа - меѓу нивата и патот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Дури и го виде како се добра до неговото стебло.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Секогаш се трудеше во секоја од нив да го стави токму она, по што беше посегната таа, а многу често притоа знаеше да забележи дека всушност и тој има едни две сосема исти како оние раце, тоа беше добро видливо секогаш, кога ќе ги добереше до нивните раце што бараа, своите, што подаваа, а после мислеше дека е и тој еден многу сличен човек на сите овие луѓе, што му доаѓаа и со кои работеше.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Џбонаше низ темничината, сѐ додека не се добра до креветот и не седна тука.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Освен селото, ако во него можеше да има живот, освен тие куќарки од камен и на камен, немаше наоколу ни човек ни птица.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Несвесно продолжив да чекам кон забелот што се исправаше како од бескрајна темна лочка, чиниш крепост е што чува некоја тајна - ќе се добереш до неа и ќе си ја догледаш судбината до својот суден ден, дури и подалеку, судбината на она што си видел и што си сретнал, на она што ќе остане по тебе.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Дури откако војската се оправи со нови униформи, Баге се добра до чизми со изедени потпетици, виндјакна со десетина џебови со бриџ - панталони што се клаваа на сарите.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Тука е и она од Шарковци што не пушташе ни волк, ни лисица да се добере до селото.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)