Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Следат козарите, дојдени да го формираат пролетаријатот на новата југословенска јужна Република.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

За миг писнува гајдата. Комитите се фаќаат за рамената.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Дојдов да ми потпишеш признаница. На, еве ми должиш 500 лири.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Вака е најсигурно да се влезе в затвор.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

За миг од дебелата ладовина се разнесува песната: „Горо ле, горо зелена, имаш ли вода студена, да дојдам да се напијам.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

„Ако си дошол да ми ги пренесуваш озборувањата на маказарчани“, реков, „те молам да станеш и да си одиш. Гнасно ми е веќе“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Добро, таа ќе спие и можеби некое време доцна во денот заедно со сите, или со половината од децата, ќе дојде да го посети и ќе седне под сенка наблизу, тргајќи долга цигара меѓу модрите усни, но тој што ќе стори? Дали ќе се разбуди?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Да, паркот е убав на пролет, добро би ни дошло да повозиме велосипеди. (Да имавме куче или дете, или и двете, ќе ги шетавме нив).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Сепак, се бранев од мислите. Ама напразно.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ѓаволот дојде да наплати. Ме туркаше на сите страни.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Кога дојдоа да ме земат од болница за да ме вратат во домот побарав да го видам чичкото (градинарот) оти откако ми ги даде бонбончињата јас не го видов повторно.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

А, јас се подготвував за еден од оние патетични и непродуктивни брифинзи со новинарите и со лицата на функции кои мислат дека го менуваат светот и ѝ ветив дека штом завршат со интервенцијата и јас со обврската веднаш ќе дојдам да ја видам.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Многу работат. Прекувремено. Овде дошле да спечалат. Не го жалат трудот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Благодариме, благодариме тетко Анѓо, - шепна Коле. - Не сакаме... Само дојдовме да ви се извиниме.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Дојде, конечно, стигна мојата светица, светна моето помрачено сонце, застана спроти мене и со глас позајмен од риданијата на Рахела, ме прекорува: А каде си ти да дојдеш да си ја видиш мајка?

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Јас дојдов да помогнам, не да го победиме Хилмипаша но да го победиме Кобурга и неговите агенти и да не ја дадеме нашата Организација да пропадне или да премине во туѓи издајнички раце.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ете, дојдов да видам што правит мојот раја, мојот работници.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој треба да види и осети дека не е оставен од своите синови и да црпи од нив сили за натамошна борба.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Андон провери и виде дека многу навлегле, а жицата од мадемот престанала, та му рефериса на Ѓузепо и овој дојде да се увери.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Освен известието на Челебијата никој друг не се јави со тужба против Толета, бидејќи и Аќиф како и Толе не беше кажал ни од каде е, ни што има, та никој не дојде да го побара.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Кога сме веќе дојдени да прашаме и за ќерката.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

РАСКИНЕ - „Ти раскинувам!“, му рекла госпожа Сара на господин Рацин, додека овој мирно си читал некоја драма од Расин. „Раскол, значи?“, рекол Рацин, џиткајќи го Расин. „Расклатена сум...“, рекла емотивната Сара. „Раскомоти се, Сара, дојди да те раскопчам!“, рекол Рацин. „Срцето ми е раскрвавено...“, рекла Сара. „Раскрсти, драга моја, со оваа расквасеност и раскрили ги портите на својата раскош! “, рекол поетски Рацин. Така Рацин успеал да ја расколеба Сара.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Горда го пропушти, како инкасатор што дошол да чита струјомер, и тргна по него без збор.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Таа длабоко беше потоната и ако само за неколку минути не дојдеше да ја земе, не ќе ја пронајдеше дури до пролет.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сега дојди да ја видиш Стрела.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Чудесни птици дојдени да надлетаат со своите гласови околу нас и со крилцата колку да му мавнат на животот. Ниту слушаат – ниту владеат...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Но во мислите на Диме таа се претвори во страшен змеј, што долетал од некоја далечна планина и дошол да го грабне.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Бидејќи директивата едногласно беше прифатена од селото, на дневен ред дојде да решиме како ќе се собираат кучињата, каде ќе се тепаат, и кој и како ќе ги убива.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Барем да знаев дека доаѓа по мене, туку седев така, потамина, да не наиде тој, да не дојде да се појави од некаде.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ним им се случи та, да не можат да си дадат ответ пред жителите од околните населби кога за непрокопсаноста на Благуна ги прекоруваа: тие кои највисоко го вееја знамето против сите завојувачи, неми остануваа во таквите незаслужени напади.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Напротив, милум или силум и тој беше дојден да биде завојувач.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Знаеш, вели, може ќе те послушам, може ќе дојдам да спијам со овците.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Уште кога го видов снегот на Алилово сиот искрвавен ми дојде да извикам Крвави Водици, но за да не ги исплашам луѓето си премолчив, вели Максим гласно и не свртувајќи се назад, спрема Лазора и спрема другите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Човек слично или исто може да си мисли и за луѓето кои собрани на куп и кои иако завиткани во кожуви се измрзнати и молчат несреќни и јадосани - дека се безумни очајници кои, ете, во коложег дошле да копаат `рвеник на пуста рида без вода, или да откопуваат нему нешто незнајно - да не е тоа, неговото, Максим Акиноското, ѕвонливо и постојано повторувано во веавицата Алелуја, алелуја, алелујааа!

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Моите сопатници, членовите на делегацијата, директорот на театарот, режисерот и актерот се познаваат со некои од нивните албански колеги кои се дојдени да нѐ пречекаат на границата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ти да дојдиш да ме скиниш, Во пазува да ме туриш, Мераков да ми помини!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Некој касмет поголем да ти наврти таму да си спечалиш, пак да си дојдеш да те жениме.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

АНЃЕЛЕ: (влегува и уште од врата). Панде дојде да види али сме станати. Добро дошла, кума. (Ѝ ја бацува раката).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Потоа да направиш куќа, убава куќа сакам да направиш и тогаш ќе дојдам да ме ожениш.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Впрочем брзо сфатив: потплукнувањето се јавува секогаш откако ќе го слушнам она карактеристично ау! ау!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Постојано потплукнува. Но според некој утврден ред.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Човеков што дојде да ме поведе ме поттикнува да побрзам, но не ми кажува каде.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А јас за првпат го гледам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Чичкото што дојде да ни ги поправа славините дома беше необично симпатичен.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ја испи чашата вода, што таа му ја донесе кога дојде да ја прими нарачката, и сега беше жеден за кафе.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

В сабота ќе дојдам да ми ги сменат крпиве. А тебе, малечко, ти благодарам за прикаската.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И ете, блажени, времето дојде да ви преподадам камче уште едно од историјата со источната одаја.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Една вечер се забавивме со Земанек на тренингот. Дојдоа да нѐ гледаат некои девојчиња од гимназијата, но и од текстилното школо, и ние беснеевме на мотоциклот, еден по друг: првин Земанек скокаше од ритче на ритче, а потем јас возев на едно тркало.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Луција пак, ниеднаш не дојде да нѐ гледа, иако во училиштето се разнесе брзо гласот за нашите акробатски и мотоциклистички способности.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ете, за пример, тие кои беа тука денес, утре полагаат испит и дојдоа да им ги проверам знаењата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И му велам на една – мори чупо, дојди да те опитам - ти да не си наша? - Ја ваша – ми вели.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ајде, излезете и дојдете да пиеме едно кафе, па потоа ќе одиме во Дреново.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Мечките дојдоа да ги истераат и да воведат автномија.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ми дојде да станам, да им кажам дека ги слушнав, силно да се распискам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Од тогаш па натаму разговорот течеше глатко, а на моменти стануваше и интимен.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Од тој разговор ми останаа само спомени забележени во моето сеќавање, и делумно чепнати поради потресните околности на средбата. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 207

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Борхес“, одговорив, „дојдов да ве видам и да ви го пожелам секое добро“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се сеќавам на одредени реченици: „Аргентинската историја е фикција, односно, нејзината званична верзија е таква“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- „Дојди да ти покажам нешто“, рече пријателот и ме поведе кон кучкарникот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Оставија да стане востанието, мислејќи дека ако не „самостојната” политика, тогаш крвта на Македонците ќе ја натера „великата ослободителка” да си ги остави своите работи и да дојде да војува за нас, за да ја повикаат после во Берлин и да ја загуби Манџурија и влијанието во Персија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Стојам како изгубен просјак во замокот ти дојде да бидеш последна слика во мене а потем во вечноста по темни сокаци со свеќа ќе барам. светлина, во гробје, гробишта на оние што пред мене ја отворија вратата...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Му дојде да залае, да викне - марш џукело хомосапиенска - да го гризне или барем да го преплаши.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Како на стар проектор се редат сцените: првиот плач во болницата, непроспаните ноќи, пелените, кашичките и чајчињата, медицинските енциклопедии, остави ја цуцлата, треба поголеми патичиња, не во уста!, „две рачички со десет прста“, Ноди-тракторот Том-Мики Маус, како прави магарето?, кликни на црвеното кругче, дувни во свеќите, ајде да градиме куќи, дојди да те гушнам, одиме во парк?

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

„Башмајсторе“ рече оној: „дојдов да ми го исплатиш акот, јас си најдов друга работа во градов“.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше дојден да чека. Ќе чекаме, мислеше. Не си поверува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа си ти, Ана! Најпосле дојде да ги разгониш одвратните измачувања.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Ќе го дочекам разденувањето, кај тебе. - Дојди да си легнеш.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Дојдовме да го земеме... Тоа е наше дете, а не ваше...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога дојде кај него, му рече: „Дојдов да видам дали си уште жив“.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Па, кога како хор ќе дојдат да те соберат тебе и тоа „три кила месо со очи“, сите во нови алишта и чевли и со поворка до автомобилот, а сето снимено и фотографирано по принцип „секој со секого и секој со сите и со бебето“, протрчуваш до аптеката во болничкиот двор и пазаруваш протект апчиња за секоја евентуалија затоа што знаеш дека во следните шест недели никаде нема да одиш освен до креветчето и до јажето за пружање пелени, бенкици и „шведски“, а нему си му пожелна како првиот ден, и дека многу бргу, веднаш по првата недела, ќе те побара под ќебето.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Другиот сам си го читал саатот и увидел дека платил за отприлика 6 месеци однапред, па дошол да се пребива со ЕВН, и да бара камата за парите што му лежат кај нив.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Не ги трујам со апчиња, сѐ е чисто и не е прскано. Дојди да видиш во задниот двор“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Дојди да те пофатам, вели, да се осигурам дека си ти...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А не се ѓибаме и на изворчето. Тие дошле да наполнат вода, а ние одиме да полниме. И ќе се начекаме, се гледаме напорки, ама не се ѓибаме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ми дојде да му се изнавикам, сѐ да му наблискам. Пијан е, ќе си речам, и утре не ќе знае што сум му рекла. Барем ќе знам дека еднаш и јас сѐ сум му нарекла.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дури и Маса Ќулумоска дојде да помогне.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ми дојде некого да го бацам в чело а веднаш потоа ќе ми дојде да го плукнам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Фала ви што дојдовте да ми кажете како да се викам, вели Дуко Вендија, што е ова, друга вера, а?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ти дојде да побараш цигара или оган, да прашаш каква манџа јадат, за човечки работи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А вечерта ако земам да пишувам на кандило, мајка ќе дојде да ми ја затегне светлината.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Напати само Уља ќе дојде да види што правам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некогаш ќе ми дојде да ја земам секирата и да му ја расцепам главата. Така, дури спие, дури се порева ко истурена комина.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сигурно таму си го виде ангелот што дојде да му ги одврти рацете, нозете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Дојдов да те викнам, ми вели таа откај трнот, дојдов да те спасам. Бегај дури се гледа, ми вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас си ја скрив главата во скутот и ми дојде да ѝ завидам дека нејзе не ѝ се врати Мирче, стопанот нејзин.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Макар ќе стане мрава, пиле, ќе се испровре од некаде и ќе дојде да ме види.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Го носи на душа покојниот Борис Калпак и виновен е за сѐ што се случи вчера. - Виде како ги исклавме оние што дојдоа да се колат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Можеби - а? - дошол да моли прошка, рекол Цветко Грнар. - Не дошол да моли, рекол Наџак-Јанко.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сега пак изгледаше како кога дојде да побара стотка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Да ти цути устата што ја порача! Оваа песна одамна не бев ја слушал. Така благо ми дојде да заспијам!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

БАБА АНЧА: (ја зима Антица за рака). Ајде ние додека дојдат да позачистиме и поднаредиме.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Вака беше третиран како обичен инкасатор кој дошол да го види водомерот и да наплати вода, а притоа го затекнал домаќинот и домаќинката, онака разгаќени, неподготвени за неочекуваниот посетител.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Меѓутоа, трогнат од широкоградоста на постарите браќа, кои заради заедничкото дело биле готови да се откажат од најмилото на светот, најпосле и тој попуштил и ветил дека ќе молчи таа ноќ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Утре в зори ќе ја земеме таа што ќе дојде да ни донесе храна, и неа ќе ја заѕидаме во темелите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дури и во оние часови кога наполно згаснува петербуршкото сиво небо и целото чиновничко племе се најало и завршило со ручекот, кој како можел, во сообразност со платата што ја добива и со сопствената желба,  кога сите веќе се одмориле од канцелариското чкрипење, трчање, од својата и туѓата работа и од сѐ она што доброволно, дури и повеќе отколку што е потребно, си го поставува никогаш несмирливиот човек – кога чиновниците брзаат да се препуштат на уживање во преостанатото време: кој, од поиницијативните, брза в театар, кој в град, да го потроши времето за да се изнагледа секакви шапчиња; кој на вечеринка – да го потроши на комплименти на некоја згодна девојка, ѕвезда на неголемиот чиновнички круг; кој, и тоа се случува најчесто, оди едноставно кај сличен на себе на четвртиот или на третиот кат, во две помали соби со претсобје или кујна и со некакви модерни претензии, ламба или некој друг предмет, што чинел големи жртви, лишување од ручеци, од излегувања, – со еден збор, дури и во тоа време, кога сите чиновници се губат по малите станови на своите пријатели за да поиграат бурен вист, сркајќи чај со евтини кекси, повлекувајќи чад од долгите чибуци, раскажувајќи за време на поделбата на картите, некаква интрига што стигнала од високото општество, од коешто никогаш и во никаква состојба рускиот човек не може да се откаже, или, дури кога нема за што да се зборува, прераскажувајќи ја вечната анегдота за командантот, кому дошле да му кажат дека му е потсечена опашката на коњот од споменикот на Фалконе, – со еден збор, дури и тогаш кога сите се трудат да се забавуваат, – Акакиј Акакиевич не ѝ се предаваше на никаква забава.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Иии-сусе, Адријан, неговите очи како сини планети, седи како стрела исправен и вика „Пет“. Пет? Пее? Лет?

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ние сме во средиштето на случките и патките 79 дојдоа да гледаат.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

На меѓата од нивата, крај грмушка осветлена од сонцето, лежи мајка му крај тукушто роденото дете; баба му Депа држи стомна со вода со која го замила; отстрана стојат неколку аргати со мотики в рака дојдени да ја видат рожбата како пастирите при раѓањето на Исус;

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ги мразев афоризмите и никогаш не дојдов да ти речам крвта не е вода, извади ме од смоларата и стави ме на началничка маса.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Не познавам никаква Марија. Дојдов да разговарам со вас за Јана.“ „Доктор“, се наведна Отец Симеон. „Ако ви е името Никола, сѐ ми е јасно.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Бургиба ја забележа зачуденоста на Арафат и продолжи: Но јас овде денес дојден да ви кажам, во името на мојата организација, Ослободителната палестинска организација, која ги претставува Палестинците и ги брани нивните интереси дека јас сепак ја прифаќам поделбата за да се избегнат новите страдања на мојот народ и на нашите соседи...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Арафат вознесено го следеше Бургиба и во тоа не виде ништо посебно, тоа беше и неговото мислење кое го делеа сите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ножот со седефена дршка го зеде за една волнена фанела таму, на тулаана; дојде да работи пред да го продолжи својот живот по онаа врвица на која сврши последниот чекор на татко му.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

А јас дојдов да ти се оддолжам, не си ми ги оставила децата на сокак“, без благодарност во очите рече тој.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Не ќе одиш аго. Штом не дојде да ме заколеш не ќе си отидеш.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„И ќе ве пцујам, тебе и сѐ што е твое, ваше. А ти, крџалијо, дојде да ме убиеш.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Зборувај Денице…” „Дојдов да те видам, но некако ми доаѓа да го кажувам ова што го кажувам, така без врска…

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тоа за некој кој што пред триесет години како дваесет годишно момче дошол да бара правда пред парламентот на една малечка држава со која што векови владееле олигархии од различни бои и сорти, беше бетер и од самата умиричка.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Матеј ми телефонираше: „Ајде, мамо, доаѓај дома, па јас да дојдам да седам покрај тато“.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Во меѓувреме дојде и докторката Милја, нѐ грабна за раце и викна: „Брзо дојдете да се поздравите“. Тргнавме по неа.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Ми дојде да излезам од автомобилот, но издржав некако.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

ЉУБА: И истовремено кажете ѝ, да дојде да ми помогне да ја наместам масата за послужување чај.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Потоа ја оставил флејтата и отишол лично да го пречека стариот Бах кој бил дојден да го види сина си.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

А камоли засекогаш да дојде да живее тука кај нив.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Како по договор и едните и другите решија да се фаќаат живи на цуцката (или во краен случај да се колат со штиковите) кога ќе дојдат да клаваат мамци, одговори на најдените книжулчиња и разни продукти, без да стрелаат едни на други, бидејќи началството ова општење го забрани строго.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Илко се позадржа кај попот. — Mope, Ило, — му вели попот — лели ти сам дојде да ме поканиш, ајде да си ги видиме есапите овде, што да му главоболиме тамо на сете, да вадиш ќесе, да ти призра секој во него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И затоа тој го напуштил тој „божји рај" — Света Гора, и ете го, си дојде да ја исполни заповедта од „сајбијата" од кладенецот Илинец во Сталевата нива сака да му се направи меќани манастирче и дека ќе му направи многу зло на селото, ако не му помогнат во оваа работа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Дедот Ристе веќе си ја знае должноста: — Ами, ете виа побратимите си загубиле некое шилеже, та дојдоа да го бараат во Рожден, белки е заодено со некои нашинцки овци; токо, земи си столче и седни, вали а борината, и така невестата Менка треба да прошета по дома.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Точно предвиде момченцето. Бидејќи не беа за колење, вечерта никој не дојде да ги вознемирува.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Куќа можат да повлечат. – Јас пак дојдов да купам два чифта: ајде ако е мунасип и касмет; да ги видам што стока се, да фаќаме рака – се јави Фазли од Дедебалци.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

На старата и крупна жена ѝ дојде да вресне на сиот глас Ова не е на арно! си помисли, и празната врата и снагата на Костадин пак се направија во неа и ѝ ја сопнаа мислата, ја запреа да се претвори во глас.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Скоро ќе стигне и есента и вие весели ќе дојдете да ме заколете.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Едно утро, тој ги повикал и му рекол на поголемиот син да се скрие в долап, а помалиот го испратил да им каже на снаите да дојдат да го видат.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Не ги пушташе ни луѓето што вртеа околу манастирот дојдени да се молат на гробот од свети Наум за спас, ниту питачите што бараа леб.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

XIV Пратеникот на Кралската влада од Белград, кој уште од порано беше најавен дека ќе дојде да стапи во контакт со Комисијата, денеска стаса во манастирот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

„Ако се поплачи, дојди да ми кажеш...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Погледна во портата што се отвораше, подзастанувајќи како да е дојден да го пречека оној што оттаму ќе излезе и, истовремено, сеќавајќи се на песната „Таму кајшто има високи балкони, таму има, убави кокони“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Ќе сакаш ли, кога ќе завршиш да дојдеш да ми смениш една светилка“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Дојдов да се уверам дали навистина петловото доброутро ќе биде за тебе збогум.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Не може да го праша тоа што му е дојдено да праша.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Оној со нарамникот се погоди исто така роднина, па го пушти товарот на земја и дојде да се поздрави со братучедите.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Секому радост му дошло оти Аџи Силјан си дошол и отрчал да го види и добре дојде да му рече.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Можеби беше дошол да види како живее?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Го следеше со некоја обична насмевка за која и не размислуваше сѐ додека Томислав не дојде да ѝ рече дека тој и Божинов ја замолуваат да си ја тргне од лицето иронијата бидејќи на една културна домаќинка не ѝ личи таквото однесување. Ете и тоа се случи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Тате, дојди да нѐ гледаш, март е!“ кликна Мег.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Всушност неочекувано ми се прикажа како во филмски кадар дека Пачев е хирургот кој дошол да го размрси јазелот на спомнатата незгода на атлетичарот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Значи на претставата на која неволно птисуствував спомнатата ноќ доктор Пачев се појави на сцената за да му ја отсече со пила едната рака на заплетканиот атлетичар па неговото тело наеднаш се ослободи од замрсената положба а раката којзнае како се врати на своето место.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Вечерта Бошко го чекаше Лумана да дојде да си ги земе парите, но тој не дојде.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Наседнаа меѓу комитите, и Пеце рече: - Дојдовме да те прашаме нешто, дедо Геро!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

На Пецета му дојде да спрсне да бега, но брадјосаниот го џапна за рака и го седна на гуњата до себеси сѐ држејќи го со едната рака поклопен.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Николче седеше на место, решен да умре но да не се помрдне, барем додека не дојдат да го помолат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Трпи, синко, оти дошло да се трпи. Толку.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Зоки се жртвува Стариот чичко доктор дојде да го прегледа болниот Зоки и притоа рече: - Ќе треба да му ја испитаме крвта на Зоки.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Чичкото чувар го виде, потрча по него и му рече: „Дојди да ти го измерам грбот, невоспитанко!“

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Ќе му рече мама на Зоки: - Дојди да ми помогнеш да ги измиеме садовите, сине!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Или ќе помислат дека им се причинило оти те виделе. Дали ќе дојдат да ми се извинат?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Нели ти реков дека Рајна се пофали, кога дојде да ме замоли да ѝ помогнам да се сретне со Анатолиј, оти на серенадата што ѝ ја приредиле некоја вечер пред да ме посети, била испеана и познатата песна за Рајна Бурева но без прекарот на Бурева туку со името и презимето на наша Рајна Коцева!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ми дојде да газам, да убивам. Крикнав. Одвнатре, од стомакот – Крај!

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

- Ајде, дојди да ме мириснеш, - рече Ема и го откопча палтенцето.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Вдиша по третпат. Овој пат го почувствува мирисот на кошулчето.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

И тогаш многу се уплашив да не ми дојде да го пуштам да побегне.