дува (гл.) - во (предл.)

Да не ви дува во лице, додека ние мора да одиме наспроти ветрот.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Почна да се дува во стомакот секој ден, сѐ повеќе и повеќе.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Дувам во јаката од палтово, но пареата е немоќна да лизне со топлина: предвреме замрзнува и се лепи со сињат по влакната на јаката.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ако сите ја свиркаме Интернационата, ќе се извлечеме ли?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ако сите дуваме во езерото, ќе направиме ли цунами?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
На еден друг бакрорез на Ремели, врз гротескната Athanasius Kircher, Шпионско уво комода со получовечки ликови се наоѓаат тнр. цветни оргули, т.е. некаква метафоричка творба; низ нив, со помош на еден слуга кој во соседната просторија дува во еден систем од цевки) прозвучува птичје црцорење и излегуваат фигурички. (види стр. 122) Повеќе од една генерација подоцна се сретнуваме, во завршната фаза на маниризмот, прескокнувајќи дузина такви книги и стотици илустрации, со чудните машини на Атанасиус Кирхер.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Често ги затвораше локалите и на семафорите запираше на црвено, отворајќи го утрешниот весник колку да си го скрие лицето од сообраќаецот, па одвај го чекаше зеленото светло за да ја спрашти пред овој да го натера да дува во балон и да го озелени како мувла.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Потоа тие тројцата се одвезоа до болницата, оставајќи ги зад себе двете стари и безнадежни фигури, студениот ветер да им дува во срцата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
СИТЕ: Амин! (Настанува молчење, сите дуваат во филџаните и пијат).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Во мракот, пред затворените очи, ми излегуваа немилите лица на професорите - дибек со црно палто и црн квадрат по остриот нос, безначајна нула со златно синџирче преку елекот, полуостров што прилега на чизма, потоа огромен нос, што дува во белите дланки.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кога ќе се појавеше со жива отровница в раце, се собиравме околу него и се чудевме што знае тој сè: фатената змија ја држи со два прста за врат, близу до главата и ѝ дува во уста густ блик лита чурлава.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
А тие се смеат, ми дуваат в лице, ме тепаат.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Проститутката уживаше во сопствениот одраз од излогот на стоковната куќа на главната улица, на која само тој ден имаше право да ги сопира несовесните возачи, елегантно кревајќи го знакот „Стоп“ и дувајќи во свирчето, толку меко, речиси нечујно.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Ја гледаше сега таа зачекорена мечка како го скусува растојанието меѓу нив со некој нов скок и уште веднаш сети како од зад него се раззинува една длабока празнина, една ужасна провалија, и го влече кон себе; беше едно чувство како некој силен ветер да му дува во градите и просто го оттурнува да отстапи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Таа шепоти нешто над главата од Мирчета, му дува во темето, и ја преврзува шамијата под гуша.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го исправи пред очите, дува во него и чита, подзинува со устата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И полнам котли вода на јазот, редам дрва, дувам во огнот, барам сапун, црпка, копанка, и си ја слушам душата. Ја слушам и ја збирам. * * *
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе бегаш и - олеле, олеле, ќе викаш и ќе си дуваш во прстите од силна болештина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стои Толе над посатките и сеедно зборува: - Стомниња, бардиња, грниња, вика, не ќе оди ова за многу и мечката од Москва ќе се опсени и за нас, стомниња, бардиња, грниња и ќе видите, вели, како што слушам јас, стомниња, бардиња, грниња ќе прави војна и за нас, вели, па уште ние останавме без држава, вели, стомниња, бардиња, грниња, на сите околу нас им даде, вели, стомниња, бардиња, грниња, зар другите ѝ се породнини од нас, вели и ги крева стомнињата едно по едно, го чука со претите и после дува во нив да видат луѓето дека никое не тиши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Треба да дуваат во истиот правец, зошто ако се разидуваат перките ќе се искршат.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Отиде и ја донесе прачката. После дуваше во врелите дланки а во очите на неговата наведната глава светкаше бел порцелан.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но ова - како ветар да дува во вашите глави, братчиња.“ Кога ја запали светилката, браќата му се сторија ситни и жални.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ами вака, и почна да дува во филџанот и да шмрка, а во себе си мисли: Море будала нисан!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Веднаш до неа се појави Дине Бочаровски со својата жена и дечињата, се смести на сламарицата и веќе не одеше во ковачницата да дува во вигната и да ги удира вжарените железа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
грнчарите дуваат во дулињата, стомните, ибриците, бардаците и другата грнчарија, ги полнат со вода и покажуваат дека не течат;
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А полните усни беа уште наместени така како да дуваат во врел чај.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И дува во лице.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Самиот страшливец и понижувачки услужлив, беше секогаш преполн со желба да ги измачува другите, да се чувствува како ловџија што гони и пука во беспомошно животно.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Ами каде тоа пред тебе, човеку? - Ајде, ајде, тргнувај.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Дува во шепата, а откако го издувува чекласот, со растреперени прсти го чисти глотежот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нејзиното око не погледна на друг маж откако Крсто си замина за Америка и ниту на еден маж таа не му дозволи да го допре нејзиното тело.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Оние на кои им значи огнот со време ги курдисуваат срцата на забрзано чукање и пред да го започнат почесното сркање на новите страсти кришум прегрнати среде бел ден севезден дуваат во мангалот на Хипократ и ги разлетуваат како диви гулаби скриените жарчиња од кои се ројат палави светулки за новите ноќи.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
И попусто. Спанкото не ќе го разбуди ни Парагвај, ни Уругвај, ни Куба - дури и заедно со Мексико и Чиле да дуваат во најголема труба.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Од горе, од кај голиот врв на планината, ветерот дува во бранови, носејќи гранки, откорнати дабови фиданки и пластови снег.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јани, коленичејќи, па ченгелот обеси ѓумче и почна да дува во одвај разгорените огпичиња, плука настрана, со валканата дланка, ги брише солзите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Си ги греат дланките и со нив образите челата, дуваат во жешкото, сркаат гласно, си ги горат усните, непцата и грлата и чувствуваат како топлото се разлева по градите и желудникот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се наведна и му дува во грленцето.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Циљка го зеде меѓy двете дланки, го топли и полецка му дува во отвореното клунче.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Доколку од тоа се изроди некој кој не дува во истиот рог, стварен бунтовник, настапува паника во целиот театар.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Стрес тест, тест за алергии, тест за рефлекси, текст за капацитет на белите дробови (дував во жолти балони сѐ додека не пукнаа, потоа во една машина со големина на Хамондовите оргули), рендген, броење на спермата, и густо отчукан прашалник на дваесет и четири страници со поглавја за анализа на соништа, генеалогија, логика и заклучување.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ми зема крв, се разбира - за да ја тестира виталната органска функција и отпорноста кон болести.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
(...) Зборував за мистификацијата врз која се засновани литературата, академијата, културниот мит; но тие не се единствените што лежат тука.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тие ја удираат по раце и таа си ги собира кон устата, си дува во прстите, на удреното, и пишти ко квачка што го рани пилето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сме за таа работа, велиме и гледаме како дуваат во манџата од компири и овчо месо што им чади пред лицата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така е тоа, велам, еден ја грее манџата, а сите дуваат во неа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие ја колат лубеницата, а ние си дуваме во предниците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гребам и си дувам во врвот од прстите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)