зборува (гл.) - дека (сврз.)

Сакам месо! Сакам прасиња, мисирки, кременадли!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ова е Хаба (Gabber), откритие што Холанѓаните го сметат за свое, се зборува дека движењето почнало во Амстердам и се раширило на југ во индустриските делови на пристаништето Ротердам, каде што дури станало потврдо (секогаш постоело ривалство меѓу двата града).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Новинарот: Во последно време се зборува дека заедно со Тики Ди ќе снимате филм специјално наменет за подземната перверзна публика!...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дури сега забележувам колку малку си одговараат ќелавите глави со адолесцентните црти на лицето.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Некое време се зборуваше дека некој го предал, но јас во тоа не верувам, турците од Турско Рудари го предадоа! – го повиши гласот баба ми – А Господ го откри гробот, кога сакаа да си ги земат моштите.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Еден селанец стана и рече: - Во Штип се зборува дека треба да добиеме помош од преку граница - од Бугарија.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тоа масло е на бугарскиот двор!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Деновите си врват. Не можам да зборувам дека ќе сторам вака, или ќе сторам така, па натаму „ќе видиме“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Жабе и натаму џвакаше јатки од млади ореви, гласовито зборуваше дека во светот се вади жива вода на сто метри длабочина, понекогаш и жешка, рацете, вели, да си ги изгориш, а Паско Бачо, како човек кој не чувствува потреба да бара прецизна причина за да каже нешто кое не мора да е во вистинскиот контекст, па уште и со некое спокојство, се сврти кон мене: „И така, Симон“, вели, “во 1956 година, дури се копаше вака каналот за наводнување Камадаречко, беше среда, 21 септември, дванаесет и десет или дванаесет и петнаесет часот, не ме фаќај за зборот...“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Така вели: „... Се зборуваше дека тој (Никола Поцо) ја извалкал честа на сите наши домаќини.“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Никогаш не се сложивме околу сортата на кучето. (Порано зборувавме дека е убаво да имаме дете, а сега сака да купиме куче?) - Па добро, повеќе не ми е толку битна расата на кучето.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Се зборуваше дека еден од поугледните професори на Отсекот за филозофија ги крие книгите од своите студенти.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
„Се зборува дека наскоро ќе нѐ собираат нас Евреите и дека ќе нѐ однесат некаде, на пат за кој никој не знае ништо”.  „Тоа се глупости, народот денес сешто зборува”, рече мајка ми со слична решителност.  „Можно е”, одговори по подолга пауза таткото на Рашела.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Повеќето мои современици зборуваат дека подобро е да се умре, отколку да се биде „Црвен”, а не сметаат ниту сметале дека сето тоа се лудачки ломотења.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Луѓето зборуваат дека никогаш порано вакво нешто не се случило; никогаш ваква дамка и немаштија не удрила како сега.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А научив и по тоа што на тој ден дома беше вистинска збркотница: уште во рани зори стануваше мајка ми, нѐ будеше сестра ми, мене, дедо ми и почнуваше она што севезден го проколнував: ги тресевме постелите, ја менуваме сламата од сламарниците, се пентаревме на столови и со метла мавтавме по ќошињата кинејќи ја пајажината, роневме пченка и толчевме исушени пиперки, ги вадевме добичињата да се топлат на сонце во дворот, трчавме по кокошките за да ја фатиме онаа што носеше јајца во туѓа плевна и на која дедо ми уште одвечер ќе ѝ донесеше пресуда зборувајќи дека такви лиоти не би требало да се држат дома.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Нѐ сослуша, а потоа нѐ истера зборувајќи дека ќе нѐ казни.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
— Е, добро, добро, така нека биде, само мене се нешчо ми зборуа дека и на ним треба да му се помогне — заврши Толе; а локомотивата го успори своето бегање.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За една книга од 2 000 страни во ракопис, тој со својот чуден ракопис испишал 80000 листови, кои ги спојува со штипки за алишта.  Вашата дарба, Вашиот начин на живот, Вашите реакции, дури и Вашиот нагласок, зборуваат дека сте Парижанин, дури можеби и повеќе, периферец.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Меѓутоа, и самиот ќе заклучи дека и покрај тоа “овие луѓе (Македонците б.м.) не можат да зборуваат дека оние кои ги прават обидите за приближување со Грци и заклучуваат (колку точно!) дека на нив не треба да им се верува“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Веќе и самиот рудолфински кружок бил составен необично: во друштвото на маниристичкиот цар кој што дел од својата младост минал на мадридскиот двор на Филип II, освен Арчимболди, ги сретнуваме Џовани да Болоња (скулптор), Венцел Јамницер (славен гравер), Бартоломаус Спрангер (сликар од Антверпен познат по прикажувањата на голи осуденици на смрт во доцноромантичарски стил), Ханс и Филип де Монте (водечки претставници, покрај Лас и Пелестрина, на доцноренесансната полифона музика), Адриан де Врис, Кеплер, Брахе, Антониот Абондо (изработувач на медали), портретистот Николас де Нојшател, потоа разни трговци со уметнички дела, колекционери, врвни занаетчии - еден, во секој поглед, космополитски собир. (...) Не е чудно што народот во Прага набрзо почнал да зборува дека Рудолф II е во врска со ѓаволот, токму како во легендите за Фауст од времето на доцната ренесанса, како во Гетеовиот Фауст, како во Мановиот Фаустус кој се надева дека со стекнатото знаење ќе се стекне со една нова, крајна и спасоносна формула... Margina #26-28 [1995] | okno.mk 223 okno.mk | Margina #26-28 [1995] 224 Margina #26-28 [1995] | okno.mk 225 Необичниот гроф Арчимболди Арчимболди пред скоро време повторно е откриен и претворен во настан во современите луксузни галерии, а за неговите слики (портретите составени од животни, на пример) се плаќаат баснословни суми.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Се зборувало дека е чудотворен лек и како таков се употребувал во лекови, алкохолни и безалкохолни пијалоци, а можел да се купи во секоја аптека.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
- Зошто? - прашувам. - Затоа што луѓето зборуваат дека во закланите свињи месарите пронаоѓаат златни ланчиња, прстени, златни забни круни... - конспиративно вели мама, а потоа мирно додава: - Впрочем, јас и онака не јадам месо.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Слушам го зборуваат дека за пари на многумина им потпишувал дека биле борци.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ми зборуваше дека боите веќе не се бои, и дека се само обоени; јас тоа го сфаќав како последица на потрес на мозокот, оти навистина Фисот не беше нималку нежен кон него.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не знам чиј е гласот но тоа се зборови за празнината што зинала помеѓу моето вчера и она далечно утре заминато (не знам зошто) во некој друг дел од далечината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Некој ми зборува дека сум пораснат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зборовите негови ми светкаат во мракот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, лицето не му го гледам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Колку што знам имаш штици од мојата топола, батка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ги знаеш луѓето. Утре ќе се зборува дека сум печалел користејќи туѓ материјал.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И никој да не ми зборува дека таа загинала. Никој!!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се зборува дека ќе ја уриваат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се зборува дека меѓу тие редови имало букви, ама не грчки, туку кирилски кои за време на диктатурата на Метскас во 1936 година дошле луѓе од југот и ги изделкале со казма.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се зборува дека старите Нивичани во минатото живееле од циронките што ги продавале и во најоддалечените села во леринско и костурско.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И немаше ден афежитките на чело со некоја си Вера да не ги собираат селаните во училиштето и да не им зборуваат дека победата е многу блиска и дека за неа треба да дадат се што имаат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Некои од луѓето со ужас зборуваа дека може земјата да пропадне на места и да нѐ потисне и нас.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Вечерта на оној ден кога нашиот брат засекогаш замина од Виена, моите сестри тивко зборуваа дека сега е најважно тој од Лондон, со помош на своите пријатели, што поскоро да ни овозможи да заминеме и ние.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги слушав зборовите на моите сестри кои најавуваа ужаси – а пред моите склопени очи, наместо апокалиптичните настани за кои зборуваа тие, се појавуваше само испружениот заврзан показалец на брат ми, кој мафташе во воздухот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се зборуваше дека противниците на идеалите на кои требаше да биде изградена новата Германија, ги носат во логори, и ги принудуваат на тешка физичка работа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се зборува дека и овде ќе бидат отворани логори на смртта.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
82. И самиот Мисирков на други места зборува дека бугарското име во Македонија не е резултат на дејноста на Бугарската егзархија, туку реликт од средновековјето, но овде тој секако го има предвид воведувањето на ова име и преку турската администрација.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сега во Бугарија е мода да зборуваат дека најголеми непријатели на балканските Словени се: Русите и Австро-Унгарците, кои сакаат на почва на македонското прашање да се зафати и да се продолжи една борба меѓу Србите и Бугарите, која ќе ги ослаби силите и на едните и на другите до таква степен што ќе треба да се набркаат во балканските работи Русија и Австро-Унгарија и првата ќе ги завојува Бугарија и Стамбол, а втората Србија и Солун.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Така, на пр., во едно писмо од бугарскиот „трговски агент” од Солун А.Шопов од 26.10.1903 год. до бугарскиот министер-претседател Р.Петров меѓу другото се вели: „Некои кругови на овдешнава Внатрешна организацнја сѐ почесто и посериозно зборуваат дека некои од началниците на таа организација влегувале во спогодба со српската влада или со некои кругови во Белград за заедничко дејствување во Македонија, но со јасни разграничувања на интересните сфери.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Организирањето на вечерните училишта за Македонците печалбари, основањето на јадрото од коешто израсна Младата македонска книжовна дружина и остриот судар со бугарските власти на Стамболов, затворањето и потоа бегството во Македонија – зборуваат дека Груев навистина бил „во бројот на сепаратистите”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тогаш им зборуваше дека земјата што еднаш ја знаеја како своја се распаѓа и дека војната е реалност на која треба да сметаат и за која треба да се подготвуваат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ова со авторите го земав како пример затоа што во последно време сѐ повеќе сме соочени со податоци кои зборуваат дека има многу писатели на драмски дела и многу малку читатели на истите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Пеењето ВМРО-вски песни околу накитените елки и чекањето на Бранко Црвенковски да им донесе подароци, зборува дека Дедо Мраз во нашава црна Македонија ниту имал ниту ќе има мандат.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Просто зачудувачки е фактот кој зборува дека со години на тој план ништо не се менува.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тоа зборува дека членовите на фамилијата се однесуваат доста грижливо со просторијата потребна за водење комотен и здрав живот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во денешно време, а сите историски податоци зборуваат дека така било и некогаш, најдобро си поминуваат оние кои на шлаканицата одговараат со шлаканица.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Големиот Немирович-Данченко во својата книга во која ги запишал сеќавањата од времето на создавањето на Новиот театар за улогата на публиката вели: „Критичарот Василев-Флеров зборува дека публиката никогаш не е виновна.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Еден од заклучоците на сесијата зборува дека државните органи треба да заземат позитивен став во однос на независните театри.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Потоа го објавуваат своето творечко мото кое зборува дека тие сакаат да прават само добри дела.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И не само таа, туку цела низа автори зборуваат дека најдобро напишана пиеса е пиесата без зборови.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Навистина убаво е кога би располагале со податоци кои зборуваат дека нашите луѓе ги посетуваат театрите не по желба, туку поради нужна потреба.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во историјата на театарот постојат податоци кои зборуваат дека театрите и театарџиите многу одамна ги сметале како чума во градовите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Пред некој ден, го нахранив моето љубопитство со податок што зборува дека: „Секојдневните проблеми, притисоците на работа, долгиот период на транзицијата, Македонците, наместо со психијатар, го решаваат со Дијазепам“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Зборуваа дека тоа било некое речиси човечко разбирање меѓу нивните два погледа. Само што не постоеле зборови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Вистина е дека веќе одамна г.Милоевиќ составува некакви српски братства кои според неговите зборови должни се да го сеат србизмот не само во Македонија и Тракија туку и по бреговите на Средоземно Море, т.е. во Шпанија и во Африка. (г.Милоевиќ мисли дека Шпанците и Алжирците се Срби); вистина е дека неколку Милоевиќеви следбеници шират ретроградни идеи во Македонија и во Босна и Херцеговина; виситна е дека книгите на г.Милоевиќ и на архимандритот Пелагиќ бесплатно се делат, најпосле вистина е и тоа дека во белградското богословско училиште има и такви професори кои зборуваат дека бугарскиот народ е припрост и добродушен, но прашање е што произлегува од сето тоа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Посланијата“ на архимандритот Пелагиќ и „Косовките“ на Милоша Милоевиќа предизвикуваат одбивност не само кај простиот и невин народ (кој зборува дека Србинот е Бугарин а Бугаринот Србин и кој нема никаков поим од фантазиите на г.Милоевиќа) туку и кај оние премудри мажи кои ги познаваат и архимандритот Пелегиќа и Милоша Милоевиќа и г.Визанкова т.е живиот извор на Милоевиќевите премудрости.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, кога се навршија три години од Бошевото заминување, а од никаде не стигна глас за него и Јанческите одбија, како што ги советуваа некои и како што носи редот Христијански, да му ископаат гроб и да закопаат во гробот нешто што беше негово, колку да се знае дека постоел на земјава и дека останало нешто по него, и згора на тоа во истото тоа време се случи да купат од Салиовци првин нива во Чекутки, а набрзо потоа и ливада и корија во Трн Дабје, на многумина им стана чудно од каде нив толку пари за да купуваат земја и им даде за право да си помислат и да почнат да зборуваат дека Јанчевци точна знаат оти Боше е жив и оти точно знаат кај се најдува, само, зашто така им одговара, кријат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не е проверено, ама се зборува дека кога во раните осумдесети на врвот од својата кариера држела концерт во Спортската сала во Битола, кроткиот македонски народец желен да ја види искршил два-три џама на ова спортско здание.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Сите зборуваа дека летнал, оти телото никаде не му го најдоа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се зборуваше дека намерно истрчувал кај што паѓаа гранатите од војските што влегоа да нѐ ослободуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Иако, се разбира, тој знаеше дека за Петрович се зборуваше дека знае наеднаш да ти пресече некоја ѓаволска цена, така што дури и жена му да не може да се воздржи и да не викне: „Да не си се споулавел, глупак ни заеден!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Акакиј Акакиевич веќе беше почнал да се извинува, но сите почнаа да зборуваат дека е неучтиво, дека е просто срамно, и тој веќе никако не можеше да се откаже.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се навикнав на тоа Швеѓаните да ми зборуваат дека нашите гастербајтери чуваат свињи во купатилата, Германците за валканите клозети и мрзеливите келнери на Јадранското Море, се навикнав Парижаните да ми зборуваат за југо-мафијата, а Лондонците за „усташите“ и „четниците“, трепетот на цивилизираната Европа...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И кога тој го слушаше Климент Камилски како со одбрани патетични зборови зборува дека постои книга која треба да биде центар на библиотеката во систем околу кој гравитираат значењата на другите книги, како книга во другите книги, тој во себе наоѓаше убедлива потврда за моќта на својата теза за посебноста на секој поредок книги во сечија библиотека.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во целата таа работа дури по неколку дена се запозна со Атина Димоска (официјално Димовиќ), познатата битолска шивачка, за која се зборуваше дека е вдовица и жена која многу добро си го познава занаетот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Рацете на оваа дама зборуваа дека е ќерка на некој железнички магнат.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Веќе не може да се зборува дека „form follows function”, туку дека „form produces visions”, што би можело да биде и мото на новото, постмодернистичко обликување. 3.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Од теоријата на употреба преминато е на теоријата 28 okno.mk на еквиваленција, па на структуралните вредности на кодот/знакот, и најпосле денес сме стигнати до фракталните вредности („епидемично зрачење без референци”), што јасно зборува дека теоријата на вредноста динамички се модифицирала.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Се зборуваше дека и самиот Голдштајн понекогаш бил видуван таму, со години и децении порано.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се зборуваше дека во тоа време „Под врбата“ сѐ почесто доаѓа Гоше вработен на осматрачницата поставена во женскиот оддел на Прифатниот центар за странци.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се зборуваше дека Ниротакис и Андон Клековски постојано биле повикувани на сослушување.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сепак, са- миот факт што се работи за времени закони зборува дека намерата на законодавецот не била да ги регулира на посуштински начин правата на лицата кои се вработени преку овој закон.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
А не знаат, кутрите, што зборуваат дека на три јазика Бог наредил да се пишуваат книги, како што пишува во евангелието: „И имаше штица напишана на еврејски, римски и грчки.“
„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)
А можеби Марија ќе му зборува дека нема татко. Дека е умрен.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
13. Во мракот падна уште една ноќ Во самотноста на глувото време што го обвива истечува семето на светот Ни деца ни внуци Само здивот и дланките негови оставиле траги од невени во иловицата на стиховите Отсутноста негова зборува дека дури се денат деновите во пазувите на ноќта тој постои И земјата што заоѓа во темнината подгонета од стожерот свој местото си го наоѓа пак во светлоста на вселената своја И да се развее песната негова како лисјето како песокот катот ќе си го најде во луѓето како водата како ветерот И колку страдалничко да е сеќавањето на гибелта ќе зборува за животот еден и в смртта кога во мраката ноќна огреваа сртовите низ една болка болка
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
По извесно време Илко ја напушти откако таа започна да му зборува дека тој е виновен за смртта на птиците и дека ќе го отруе за тоа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога се подденуваше разговор за Ангелета, плачеше заедно со мајка си, но се тешеше со Стојана. – Па не е умрен Ѓеле, мори мајко, што туку го тажиме!– и зборуваше на мајка си и често и повторуваше: – Срцето ми зборува дека Ѓеле е жив и јас ќе го видам пред да умрам.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ќе го најдеме тато, тој не е пијан, тој е болен, цел пат зборуваше дека нешто го кини во стомакот! ломотеше влечејќи го братчето зад себе.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Дишењето му е толку тивко што само затворените очи ѝ зборуваат дека тој всушност спие; оној ден кога навистина ќе го најде мртов, претпоставува, очите ќе му бидат отворени.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Разговарав со Џозефина. Ми зборуваше дека и нејзините деца, тоа е во Бостон, дека и таму лудуваат по таа нова игра. Се раширила низ сета Земја!“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Наводно, се зборува дека, ако ги вратат децата, нема да одат да копаат ровови и да градат бункери... Така се зборува...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се зборува дека никој не се вратил...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А ние таму, во Оровник кога си ги сретнавме нашите, како да престанавме да бидеме војници.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Го слушав неговиот глас: И нивниот корен да се искорени, синко Кире, и нивниот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Дете си, Кире, а тие што те облекле во овие алишта се луди! - викна тој. - Луди се!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во современата уметност светот не се претставува како расцепен на добри и лоши луѓе.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Наместо тоа на луѓето им се зборува дека, доколку тие бараат сигурност и потполно докажан одговор, дека тоа е залудна работа.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Навистина, не е фер што Валерија постојано ми зборува дека не го поднесувам Чико.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Татко ти многупати пред мене има зборувано дека Иван Степанович им дозволувал на многу љубопитници од кафеаната да ја разгледуваат таа слика и да уживаат во неземната убавина на девојката но и во големите можности и талентот на Јенков.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Јенков навистина имал божја дарба, тврдеше татко ти, но за жал ја поарчил правејќи ги оние минијатурни портрети на Кралот и на Кралицата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се зборуваше дека и со погледот убива.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
При секој погреб, музиката одеше напред, по неа децата со бајрачиња, па попот; по попот мртовецот, а по него фамилијата гледајќи в земи, подофнувајќи си и придржувајќи се под мишките еден со друг; зад нив одеа роднините, блиските, потшепнувајќи нешто меѓу себе за клетата судбина на покојниот и издивнувајќи, по нив одеа подалечните пријатели и роднини, зборувајќи дека овој живот е ништо, ветер, сон, дека еден ден и нив ги чека ова; најодзади, раштркани без ред, чекорат, се влечкаат далечни пријатели, познајници, соседи, луѓе што од грев или милост дошле, зборуваат гласно меѓу себе за сè и сешто: за злобноста на овој свет, на овој живот, за лакомштијата на луѓето, за глупоста, за јаландуњата за лажовниот век; ја прекинуваат поворката кај што сакаат, стрчнуваат во продавницата да купат нешто, и пак се враќаат, клоцаат со нозете и по добиците што рикаат и се мешаат со поворката, се пулат во жените што запрегнати во кошулите перат алишта на езерото; разговараат за војните, за времето, за бериќетот; носат срп или вила со себе, и штом ќе стигнат до црквата, не чекаат да го стават мртовецот в гроб, туку се распрснуваат кој каде по работа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тој не знаел што претставувале тие, но нивната таинственост му зборувала дека можат да бидат само нешто добро.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ќ и неговата љубена беа дебели. Можеби затоа луѓето наоколу зборуваа дека Ќ станал месечар откако ја бакнал за прв пат. Или можеби не.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
„Не знаеме како ќе е. На работа зборуваат дека може и октомври да биде топол.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
За вас се зборува дека сами преку ноќ можете да изградите манастир.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Но секако биле свесни дека е неизбежен идеолошкиот судир со СССР.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И покрај фактот што САД интересот за Балканот ѝ го остапиле на Велика Британија, сепак, со одделувањето на своите воени мисии од британските и со настојувањето да имаат свои разузнавачи во Југославија и во федерална Македонија зборува дека САД постепено го започнале своето инволвирање во политичките работи на Балканот, иако тоа било само "срамежливо" покажување интерес за работите што се одвививале на Балканот.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Самиот факт што првите британски мисии при ГШ на НОВ и ПО на Југославија биле испратени во мај 1943 година, зборува дека Британците доцна се преорентирале кон помош на НОВ и ПО на Југославија, а со тоа и доцна влегле во политичката дискусија за тоа какво ќе биде идното уредување во Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тие биле сосема свесни дека комунистите, кога-тогаш, ќе ја манифестираат својата приврзаност кој СССР, пред сè од идеолошки причини.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
- А тие, булкиотите, погани луѓе! Се зборува дека тие таму, во Булкес, учеле како да се биде командант, а најмногу како да се биде комесар и.. И кодош...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се зборувало дека врвот се скусил, а бетонските бункери издржале.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Од сите страни на паркот стари згради со иста висина што зборуваше дека во добата кога тие биле изградени архитектите си ја завршиле својата работа без ниедна грешка.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Од тогаш па наваму, папата е сменет три пати. DD ПТ: Фред зборуваше дека се чувствувал како папа во стариот објект на Factory во Union Square.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сето ова зборува дека толеранцијата како морално начело на однесување Margina #32-33 [1996] | okno.mk 79 нема многу можности.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Помоќна е претензијата по универзалноста на нашите вредности и ним соодветното постапување, повеќе се засилуваат причините за осуда на толерантното однесување, што со своето допуштање на различното ја раздира заедницата на сите оние што во неа се колнат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Изродот на тоталитарниот фанатизам демне штом мислењето на еден од многуте и меѓу себе различните го направиме обврзувачка Вистина, што е ослободена од дијалогот со “лажното”; ако нетрпеливоста кон бранителите на невистината прерасне во неподносливост на оние што ја толерираат, сме веќе во канџите на фанатизмот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Фалејќи се често и се надлажувавме, што зборува дека фалењето и лагата се сосем близу.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Не знам колку е вистина, ама се зборува дека една ноќ, партизаните дошле да го убијат Панда, ама тој имаше некој пријател Албанец од оние села онакажните.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Почна да ми зборува дека ме сака и да му простам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тоа беше убаво од него, но нешто во воздухот лебдеше и зборуваше дека ништо не е како порано.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Комесарот бил во право кога зборувал дека полицијата е подготвена.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Знам – му одговорив горда на Борче – тој е цар за вас од подолните класови, нели?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Голем фраер е братучет ти, и во школо кај нас зборуваат дека лудувале девојките по него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)