зине (гл.) - да (сврз.)

Бакрданик со козја маст, вели, мртва уста ќе зине да касне.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Зини да ти кажам! - грдо ме исмеваше мојот постар брат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И само што стави нога на првото скалило, ние зинавме да викаме: — Товариш Хрушчов, товариш Хрушчов, викаме, ја креваме земјата, ја цепиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ајде, зете, стори си ја честа. Зини да ти го чуеме гласчето.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Здраво, право, што се вели, сѐ има на него, ама штом ќе зине да плаче не запира додека не помодри, додека не му излезе душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таман што кумот ја крева ногата да заигра и зинува да запее Антица се пушта од орото и почнувајќи од кумот та до кумата и старосватицата им бацува рака и потоа се фаќа на орото.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ако зинат да зборуваат или да се проѕеваат, вели, јазикот им бега и надвор им испаѓа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Беше само еден миг, во кој беше сѐ загубено, наеднаш чиниш беше замрзнато, а Језекил можеше добро да го види она, што го имаше момчето во своите очи; беше еден толку кус миг, само колку тоа скочането момче да може да погледне во Језекила, но старецот можеше многу добро и во истиот миг да го препознае во тој поглед она, што го измачуваше самиот него целото тоа лето, и само додека зина да му свика на тоа момче, речиси со бела коса од сонцето, да ја пушти копанката, момчето се отпушти од талпата и потона надолу; провалијата меѓу ѕидот и скелињата просто го проголтна неговото тело и го понесе низ оној тесен процеп меѓу скелињата и ѕидовите, што се стрмоглавуваше сѐ до подножието на зданието, а по него и неговата полна копанка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ама, како да зинам да пеам, што се вели, кога пеел усрамен човек?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)