излегува (гл.) - од (предл.)

Не излегуваше од својот базен 24 саата дневно.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кој ритам удираше тој?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сиротите животни со тажен поглед се утешуваа од зборот на нивниот газда, знаеја дека тој збор е полн со разбирање за нивната мака – тие и тој имаа иста цел: да стасаат до врвот, излегувајќи од темната магла, од коријата со згусната дабова шума.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Така беше и последниот пат кога излегувавме од долгиот ходник со кој беше поврзана кујната со дворот, кога откај портата слушнавме јасно мекање што влегува во нашата куќа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Татко ми никогаш, кога излегуваше од дома, не ја вадеше паларијата. Така беше и овој пат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не да јавам по патот, кој ми се гледаше премногу тесен и премногу рамен, туку скршнував лево и десно, го терав коњот да цапа низ реката и да се препиња, излегував од водата и пак влегував во неа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Од катот горе, низ долгнавестата рамка на прозорецот, го гледав сонцето, огромно и крвавожолто, како излегува од зад голиот рид.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сите оставаме сѐ крај себе, јас оглавникот на маската, Пандил кофата, Јован и Вангел излегуваат од дупката.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Додека Мо, размислуваше дали Вици се гледа со некој Вени ... едни земји излегуваа од рецесија, за потоа да влезат во свински грип, Џералдин се разнесе во супермаркетот каде не можеше да го најде својот Бог, Марио и Славе продолжуваа да се тепаат за школската ужинка, General Motors отпушти 10.000 работници, Лира и Вања се кубеа за коса, за тоа која - чиј дечко земала, бројот на жртвите во ураганот Катрина достигна 1836, Во Церн сѐ уште преговараат дали после експериментот, Земјата ќе ја голтне црна дупка - веднаш или неколку дена потоа?
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Сѐ додека дедо ми можеше да излегува од дома на неговото ...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
„Извинете, имам работа”, им рече неодредено на присутните татко ми, станувајќи и излегувајќи од собата заедно со Рашела која го држеше под рака.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Пак песна за секојдневието“ – одговараш ти, излегувајќи од заклучениот сандак што тие пред две минути го фрлија во базен.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
За тие четири стотини штици, колку излегуваа од педесет трупа, чорбаџијата плаќаше седум бели череци или 35 гроша — на трупарите по еден черек, два на мајсторот дневно, та така него го фаќаше неполни десет пари штицата, а ја продаваше тука, на бичкија, по грош и шеесет пари.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
4. За сето останато мудурот уште на вториот ден испрати по еден од заптиите, преслечен во селски алишта, извештај до кајмакамот во Прилеп, но петте стотини жолтици го ублажија неговиот гнев, та сета оваа кривица ја префрли главно на стариот свој душман Толе Паша и на комитите од Организацијата, за која тој имаше точни податоци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Трупарите се позачудија на Толевото прашање, но тие го познаваа и од порано, та беа слободни пред него, бидејќи не беа предмет за неговото внимание.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
—Ќе видиме вечер — одговори Толе и остана на своето место да ги изгледа Ѓузепа и Андона кога излегуваа од тунелот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Селаните се поиздишија кога Трајко им соопшти дека се слободни, но да гледаат позарана да си идат в село оти падна ли мракот — аскерот ќе стрела на секого било да влегува, било да излегува од село.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Анатема
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Јас, Aehmenia, од Битола, се капам во свети реки, се молам во свети храмови, цел живот излегувам од едно и влегувам во друго ходочастие, штрпкам по некое стракче по камењарите - и тоа е сѐ.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Секоја утрина, лете или зиме, се миеше надвор на чешмата, гол до појас, и не излегуваше од дома пред да се избричи, макар и со ладна вода.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Штом се плуснува на својот кревет, зборува како да си ја продолжува мислата: - А, вели, ретко некој излегувал од затворот?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кате излегува од бањата, завиткана во бел чаршаф, со турбан од пешкир на главата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Оттогаш, небаре суртук од сурутка, доктор Миха се измени до толку што не го препознаваа ни сестрите кога влегуваше и излегуваше од кабинетот, а не пак пациентите што токму него го беа одбрале да ги лекува.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но, за среќа, имаше, во тие времиња, и храбри и решителни млади луѓе кои излегуваа од строгите унитарни партиски шеми. Меѓу нив беше и другарот Чапаев.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Го вратив погледот на време да го видам како експлодира. Плејбекот на едно целосно сеќавање го покажува Ралфи како исчекорува напред додека малиот техничар излегува од никаде, смеејќи се. 92 Margina #19-20 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Излегува од неговиот стан и пали цигара.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Со нив излегуваше од фурната и пријатниот мирис на топлите печени лебови што се димеа на тезгето, поредени правилно и строго, како добри војници.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Многумина ангажирани во оваа акција излегуваа од својата зачауреност.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Волците не му излегуваа од мислите. Беше гневен, лут, а немоќен.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Летно време, во привремените колиби и трла излегуваа од селото и други луѓе, косеа, жнееја, садеа компири, но од доцна есен, па сѐ до пролет, освен во исклучителни случаи, кога ќе наминеа ловци, кога ќе ноќеваше кај некого од нив шумарот или кога ќе им дојдеше некој од дома, старците беа сами, како да се наоѓаа во прогонство.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Повремено излегуваше од пртта, која на места веќе се црнееше, што беше знак дека снегот брзо се топи, излегуваше на неколку чекори преку сѐ уште високите бедеми од натрупаниот снег, и ја мереше неговата дебелина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Првите денови, додека снегот сѐ уште, иако со тешкотија, можеше да се гази, понекое говедо, особено црниот, силен јунец, го растуркуваше снегот со убавите рогови и излегуваше од пртината што ја беше пробил Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Излегуваш од сонот. Ја оставаш ѕвездената кола на патот чудесно озвучен. Ветерот носи јужно море.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ја имаш прекрасната причина да излегуваш од мермерот и да ја омеѓуваш ноќта со својот смев.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
2 О ти оставаш да зборувам за љубовта како што верувам а тоа е сепак повеќе одошто умеам Оставаш да го возобновувам мигот кога излегуваш од својата насмевка и остануваш толку осамена што бршленот почнува да живее на твоите глуждови.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Сега кулата повторно зборуваше и зборовите излегуваа од рамките и во делчиња му паѓаа на нозете.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Секој негов збор траеше долго и мачно излегуваше од него - Како да ја напушта библијата.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Тој, навикнат на шеќерот со којшто повремено го прихрануваше и блажеше неговиот одамна признат стопан Брчалото, сега здебелен до отромавеност, попусто секој ден излегуваше од своето скривалиште во фурната, се довлечкуваше до портата и со подзината уста очекуваше од некаде да се појави Брчалото.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Луција гледаше во мене втренчено; работите ѝ излегуваа од контрола.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Веќе следниот миг се слушна како вагоните во тунелот сопираат, како експресот ја губи силата, како не може да го прониже тунелот, како папсува; а само миг потоа, од тунелот истрчуваше машиновозачот, млад човек со брада, ќелав, влакнест во рацете, избезумен, и нешто викаше; излегуваа од вагоните и многу луѓе, цел град, цел еден свет; се собираа под покривот на мостот, под мрежата со згаснат напон и гледаа во јагленосаното тело што лежеше на мрежата; некој се онесвести, а некој друг повика: „Каде е жената?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сѐ што сум мислел низ годините, тајно, од страв од Лествичникот, сега излегуваше од устата на Филозофот; како мојата душа да говореше со неговата уста, како да се служеше со јазикот негов.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Очите твои се гулабови под твојот превез; косата ти е стадо кози, кога слегуваат од Галафската гора; забите твои – како стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење, од кои секоја има по две јагниња и јалова нема ниедна; усните твои – како алова панделка, а устата твоја слаткоречива, со јаготки на лицето како половинки од калинка; вратот ти е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ти се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; Таа: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; Тој: О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Три дена и три ноќи Граматикот не излегувал од одајата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти: си влегол, татко, во одајата со записот проклет, но очите не си можел да ги одвоиш од буквата Ж, буквата девојка, што зографот-краснописец ја нарисал да биде со очи питоми, со раце и нозе раширени, спремна да го познае мажот свој; Оти: си видел жена, сподобие страсно во писмо, клопче отровно, со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење; Оти: вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; Оти: твојот страстен поглед ѝ дал топлина на буквата-девојка, и таа оживеала, и скокнала од писмото-клопче, па паднала пред твоите нозе и почнала да ти ги бакнува стапалата; Оти, ти рекла: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; Оти: иако си му се заветувал на Бога по раѓањето на твојот единствен (сега ја разбирам смислата на нагласката на овој збор во говорот на Лествичникот пред логотетот!), син Лествичникот, си ѝ рекол: „О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Убавиот Месечко излегуваше од зад ридот и тргнуваше да се шета по небото.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
На пример, излегувам од автобусот, потоа мала, искачувачка пауза и одеднаш, додека забревтаните патници сѐ уште се туркаат во мене, твоите дланки, одзади, ти ме гушкаш.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Внучката радосно дотрчува и по неколку минути, држејќи се за раце, излегуваат од зградата на хотелот, и се упатуваат, под истрошеното сонце, кон колибата, полуурнатата куќарка со празни прозорци и врати на другиот крај на плажата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
На ракавите моравме да носиме давидова ѕвезда, за да бидат регулирани забраните кои важеа за сите Евреи: повеќе не смеевме да одиме во театар, опера, на концерт; не смеевме да одиме во ресторани и паркови; не смеевме да се возиме во такси; дозволено ни беше да се возиме со трамвај, ама само во задната кола; смеевме да излегуваме од дома, ама само во точно определени часови; телефоните ни беа укинати, а смеевме да користиме само две пошти во градот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа 1919 година, веднаш по завршувањето на болестите кои дојдоа по војната, исцрпена од војувањата, се распадна Австро-Унгарската империја, и ние останавме во она нејзино парче кое оттогаш се нарекуваше Австрија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие денови, по будењата, се обидував да се убедам себеси дека треба пак да ја посетам Клара, и веднаш наоѓав изговор – во Виена имаше епидемија на пневмонија и шпански грип, и секојдневно умираа стотици луѓе, беа затворени училиштата, театрите, операта и кино-салите, се препорачуваше да се излегува од дома само кога тоа е неопходно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Имаше луѓе кои го молеа доктор Гете да ги пушти, барем на неколку минути, да излезат од Гнездо, ги склопуваа рацете и паѓаа на колена пред него, но тој не попушташе, сеедно што некои од оние кои го молеа беа мирољубиви, и никакво зло не би направиле надвор од болницата, ниту пак би побегнале.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше септемвриски ден кога во нашиот дом дојде еден од синовите на братот на мојата пријателка Клара, и ми кажа дека таа умрела во психијатриската клиника Гнездо, во која живееше со години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И кога стигнав до неа, откако ја отворив, се свртев, и видов како Ева ја дои Амалија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара и јас бевме дел од оние на кои им беше дозволено во групи, во придружба со болничари, да излегуваат од кругот на болницата и да прошетаат по градот, но сепак ни таа ни јас никогаш не посакавме да излеземе од Гнездо, останувавме со оние на кои им беше забрането да излегуваат надвор од психијатриската клиника.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Гледајќи си ја дланката на која беше невидливата трага од усните на Ева, бавно тргнав кон вратата низ која се излегуваше од бараката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога наближив кон една долина криена меѓу плодови од лимони, грозје, портокали и смокви, кога го здогледав морето и кога застанав на брегот, почуден си реков: „Господе, како да сум бил тука, како да сум живеел тука на овој брег, до оваа стена и пештерата издлабена во неа, до манастирот и кипарисите извишени крај него, до параклисот од левата страна, полеан со молитвите на калуѓерите кои со запалени свеќи влегуваа и излегуваа од него, помазан од звукот на камбаната и клепалата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ми се доближи деверот, ми ја подаде картата со вино и со темен глас кој излегуваше од длабините на земјата, рече: - Наздрави Караѓоз, на младенците наздрави, посакај им среќа и бериќет.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со песната и светулки излегувале од нејзината уста која ја полнеле собата од душемето до таванот и излегувале низ пукнатините на џамот, надвор, во ноќта.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Морнарите кога излегуваа од касарната се сретнуваа со нашето гаврење и исмејување за што најмногу нѐ бодреше Марјанти.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ете бие камбаната, излегуваат од црква. Нека дојдат, малце си починав.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
За среќа немаше повредени. Само куп ликови кои уплашено излегуваат од автобусот.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
- Слушај, жено! Никогаш не сум верувал во ветувањата кои излегуваат од женскиот ум.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Знам, знам! На овие години девојките не ти излегуваат од глава.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Полните димови што излегуваа од нејзината уста создаваа димна завеса зад која се криеше нејзиниот аветски лик.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Претседателот на задругата, командирот Борис ми спомна дека те видел како излегуваш од црква.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога излегуваат од сокакот, наредени еден покрај друг, одат по средината на Градишки Пат, а кога стасуваат до Источна порта, место да продолжат натаму накај полето, како што си мислеше Лазор, тие скршнуваат спрема пругоре спрема кај нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа, двајцата влезени во гробот над главата на стрика Анѓела ставаат барде со вода, на градите поскура завиткана во крпа и земјена ваганка со овоштија, па прикрепувајќи се еден со друг и подземани за рака од другите мажи излегуваат од гробот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Пази сега, излегуваш од дома, надвор пукнала пролет (некогаш СВОЗ-от се правеше в есен, појма немам) и гледаш запален оган!
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Го удри по лице светлата жица од прозорецот, од неа сега струеше жештина, а викотниците како да излегуваа од неа и се истураа во собата врели и мачни.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Кимам со глава, се заблагодарувам и, со спуштена коса преку лице, проаѓајќи меѓу луѓето, излегувам од ходникот, а грбот ми гори од погледите на вчудовидените.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се слуша „јуриш“ ! И излегуваме од окопите. Одново се пикаме во шумата. Шумата јачи, татони од „урааа“ !
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ај да си допојдам, вели Неделко Сивески и излегува од градината, ми се оддалечува, ми се губи по патот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бугарските војници излегуваа од училиштето, до гробиштата, и поставуваа стражари околу селото. „Сутрин ште трсим шумкарите“ , зборуваа некои од војниците и погледнуваа кон планината.„Ќе им се фатите за кундакот“ , шепотеше Дуко Вендија, крстејќи се со левата рака.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дуко станува од столот и, пувкајќи со цигарата излегува од собата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дуко се наведнува да ја крене цигарата, а ние излегуваме од тремот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
па еден ни ја обелува: вие сте шпиони, вели, аман, бре господине, какви шпиони, ние сме сиромашни луѓе, не знаеме да бидеме шпиони, сите ќе одите на стрелање, велат, ако не признаете, велат, сите до еден ќе ве стреламе, велат и грмотрн им излегува од очите, ете сега, море бургија, не знаеме што да признаеме, тропаат тие, пампара - пумпара, шикли во чибук, а ги гледаш и тие - сиромаштија, ама не си ја гледаат својата, туѓата ги плаши, ние сме биле шпиони и од нас ќе им пропадне државата, копуци...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некој спие, кркори. Еден војник излегува од окопата понадвор. И иди право на мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И јас излегувам од окопата, целиот кал и вода, лисник направен.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми смо дали реч, вели. - Ние не газиме на зборот, велат војниците што беа со Илија и излегуваат од окопите, тргнуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од куќите излегуваат здрави и болни, се извираат од под чардаците, се пореваат меѓу јалиците, како да излегуваат од земја, од никаде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Излегува од зад трнот магарешки,пред ровот, еве вака, колку дваесетина чекори од мене. Ја гледам,се облекла во невестинска облека.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А во устата не знам што имам: дали пепел, дали песок, дали дрвесина. Оган и пламен ми излегува од устата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Уља излегува од дома и Горица ја води за рака.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас излегувам од собата, ги кршам прстите, а пред мене е сѐ темница.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Војниците што излегуваат од реката потскокнуваат на песокта, а сонцето им ги брише капките, им ја зацрвенува кожата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- OK. OK... промрморувам повеќе за себе и набрзина излегувам од работилницата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Личности кои се облекуваат прилично добро, само поради следење на модните шаблони излегуваат од фазонот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
А потоа, наеднаш, животот излегуваше од нив и тие седеа околу масата гледајќи еден во друг со згаснати очи, како сеништа што бледеат на кукуригањето на петелот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Некакво тенко цимолкање, или цивкање; излегуваше од него, изгледа несвесно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сеќаваше на една ќелија со кревет од штици, еден вид полица што излегуваше од ѕидот, и на еден метален мијалник и на оброците од топла супа и леб, понекогаш и кафе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Она што излегуваше од него се состоеше од зборови, но тоа не беше говор во вистинската смисла на зборот, тоа беше несвесна врева изговорена, како квакањето на пајките.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја набљудуваше крупната, а сепак елегантна фигура како шета горе-долу, како влегува и излегува од неговото видно поле.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А таа го препрочитуваше и препрочитуваше писмото од Петар со часови не излегувајќи од собата.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Но сите тие беа празни, мислиш одамна запрени.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но студот што излегуваше од ѕидовите на пештерата набргу им ги затвори устите. Истовремено им ја симна и крвта од образите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Татко излегувајќи од надворешната капија од куќата, како и секогаш го упати погледот кон тврдината Кале, извишена на ридот на другиот брег од реката.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Овие балкански писатели, кои се прославија во светот, суверено излегуваа од хоризонтите на пристрасните национални историографии, трагаа по исчезнатото османско време, кое не беше обележано како европското, со духовните, културни, уметнички и филозофски векови.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Обајцата се договорија да се задржат на карактеристичните заемки коишто излегуваа од употребата во балканските јазици, но беа во употреба во европската традиција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се договорија уште да сугерираат нови примери на синтагмите, според примерот ајде, ајде јаваш, јаваш.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Илузиите почнуваат кога владетелот ќе се најде на највисоката точка и ќе посака да го успори падот, односно да заврши во небото на илузиите, губејќи чувство за историјата на земјата која ја создавал.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кривата на траењето на владеењето често излегува од орбитата на историјата, предизвикувајќи фатални последици...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Транспортерот се покрена всушност уште кога излегував од Авенијата на палмите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Колку ли пати во животот му се препуштав на најризичниот пат кој сигурно излегуваше од стратегијата и орбитата на татковиот балкански егзил: како да се заобиколи затворот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во тие денови не едно од децата туку ќе се штрекне среде ноќ, туку ќе скокне од креветот, зар мислите се виѓаваше во каква жалосна состојба се наоѓа, - просто го тера нешто и тој летајќи излегува од спалната. Птица.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тие излегуваа од своите домови со паѓањето на првиот мрак и се се движеа бавно крај полуосветлените излози, се врткаа околу пластичните трафики во центарот на Метрополата, повремено можеа да се сретнат во слаткарницата „Крем“ или во винаријата „Бахус Мак“.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Нашинци, селани, Турци и Арбанаси, а најмногу Власи, па и по некој дубровчанец во таа нивна китнеста одора, туку влегуваа и излегуваа од опулот на Петре: големите зулуфи им стрчеа како сабји, долгите косишта им правеа цели кошари на главите, и тие намќоресто се пазареа гледајќи го него, не грнците и вината, така што можеше лесно да му се збоктиса - ама нели си имаше план Петре, сè беше готов да издржи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Веќе неколку денови оваа реченица не ми излегуваше од главата.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Го гледав низ прозорецот од спалната сонцето што се креваше зад планината како пламен да излегува од земјата, како огромен вулкан да избил и тоа повторно ме возбудуваше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ти се наоѓаше на брегот и со термометар ја мереше топлината на водата што излегуваше од дувалото.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
XV Зимата го измени вообичаениот тек на времето: не се знаеше ни како се разденува, ни кога се стемнува; стануваа луѓето наутро изнаспани, излегуваа од куќите, шетаа по чардаците, кашлаа, се миеја шетаа по дворовите, влегуваа во плевните и земаа сено за ајваните, шетаа по сокаците и улиците, гледаа нагоре кон небото но никако да се раздени; зората никако да пукне, виделина да се запокаже; петлите кукурикаа, ја најавуваа зората, но попусто: или тие грешеа или таа доцнеше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Излегуваше од дома качен на коњ и одеше до трансформаторот за нецели десетина минути.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Му кажуваа дека е тука и Добра, сестрата на Пелагија, со малечката, мајката на Ангелина, Тина Гледачката, која сѐ уште е избегана малку... оти видела цела чета глувци како излегуваат од нивната бишка, а за Ангелина, велеа, не знаеме ништо, само се надеваа дека и таа ќе приправи, што ќе прави ваму сама, телото се исушува како слива и после оти саде коска ја фрлаат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Па дури и Илко Сукалов, излегувајќи од вигната на Прцуна, застана да слушне за последен пат турска лакрдија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ама не се излегуваше од куршумите кои, сполај му на Господа, не ве погодија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тогаш Татко веднаш ќе ја разбереше пораката излегувајќи од својата библиотека, од неговиот балканвавилонски центар на илузиите...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка предлагаше предвремен расплет, небаре излегуваше од моделот на соцреалистичката драма.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко сега малку го смени тонот, излегуваше од милозвучниот круг на љубовта која Мајка веќе си ја чувствуваше триејќи си го, на десната рака, венчалниот прстен.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Додека чекоревме крај кристално чистата река која излегуваше од Езерото, како верно чедо кое го продолжуваше својот пат кон бескрајот, кон морето, во Татковата свест, среќен што Мајка му го спасила ракописот, се всади мислата што постојано ги опседнува емигрантите меѓу заминувањето и враќањето, меѓу заминувањето и останувањето во туѓина. ***
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко, вратен од Турција, излегувајќи од кругот на хиерархијата на новите властодршци, од врвното место кое му беше посочено од неговиот славен вујко, прифати, во еден период, да биде судија на монархискиот режим на кралот Зогу I.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Свекрвата, уште на врати, ми рече: „Имаш ли ум снао, црна ти, зар се излегувало од куќи со децата по овој кијамет...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
XXXIV Настапи времето кога Мајка излегуваше од семејството и влегуваше во социјалниот живот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Другпат Бонети пак ја начека кога таа излегуваше од дома со стомните да наполни вода на чешмата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Дождот сѐ посилно туриваше, а луѓето, како за инает, не бегаа; колку тој посилно заплускуваше - толку тие сѐ повеќе излегуваа од куќите.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И ова утро полковниците се искачуваат со коњите по падините на планината над селото, додека селаните празнично облечени излегуваат од куќите и се упатуваат кон црквата Св.Ѓорѓија на утринска молитва да му се помолат на светецот за живот и здравје и да им помогне во спортот...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
На заболените луѓе власта не им дозволуваше да излегуваат од дома.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но неговите заби беа исклештени, излегуваа од своето лежиште, крвареа, беа недоверливи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Директорката на програмата ми забележа дека сум постапил многу наивно кога сум го оценил онолку позитивно и дури препорачал за гледање филмот „Ние сите сме убијци“ во кој некогашните борци за слобода, во Франција, сега, како цивили во животот наеднаш стануваат убијци!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А јас сериозно прашувам. - А зошто прашуваш. - Излегувам од колегиумот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Вечерта спроти Петровден, кога излегуваше од Кралска круна, се испречија пред него двајца.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сега облачните очи на градот се придвижија, излегувајќи од маглата и замагленоста.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Кртот излегува од клозетот. И тој оди до прозорецот. Збунето гледа.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
10 ЛУЃЕТО како сенки излегуваат од бараките и во долги нерамни редици се редат пред трите казани.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Точно во дванаесет кутијата што беше обесена на една од гранките на врбата почнуваше да трешти, да кркори, да ѕвечка и веднаш потоа, чиниш низ карпи, ридје, шуми, бури и ветришта се провлекуваше и мачно излегуваше од кутијата мелодијата на „Емброс ЕЛАС ја тин Елада“.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Единствена работа која им недостасуваше на немите филмови беше звукот, кој би излегувал од устата на актерите, и шумовите.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Излегуваме од „Веро“, нормално со полни кеси производи, си мислам сега јас ќе му спуштам: Врапче,може сега јас нешто да те прашам?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Излегува од врбјакот и гледа по Томче со блага потсмевка.) Сиромав чорбаџи Томче, изгоре за Стојанка како биволче за водичка!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Е, да сум жена, да го колнам: да би не се разбудил! Да би нога искршил!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: {Излегува од врбјакот, гледа на Цигапше и се смее со израз на симпатија.) Ех, овој Циганин, муштерија мој, баш заслужил да му се чуе молитвата.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Што, што ти се сторило, чорбаџи Теодосе?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Чорбаџи Теодос-цигански кум! (Се смее).
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: (Излегувајќи од врбјакот со кутијата в рака.) Еве ме, одвај ја најдов кутијава.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Од ова место, од овој брег, Профим наутро прв узнава каков ќе е денот; прв наутро со очите шета по езерото, и по неговата мирна или разбранета површина, заклучува каков ќе е денот: убав или лош; одовде тој прв го здогледува и раѓањето и умирањето на денот; одовде прв на дланка ги дочекува дождовните капки, првите снегулки, ветровите, маглите; по сите пролетни и есенски поплави што го зафаќаат селото, тој прв излегува од куќата како дедо Ное од ковчегот, и проверува што сторил господ; што однесле суводолиците од селото, а што оставиле; одовде тој секое утро се прекрстува кон манастирчето Св. Арангел, молејќи го за здравје и долг живот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Јазикот да си го каснеш!” ѝ велеше тој, и секое утро, уште пред да се разбуди таа, Полин излегуваше од дома и шеташе по сите околни места и собираше разни лековити тревки и билки: матарка, лопушка, кофил, калуѓерче, русе, златарка, прешлика, штрково цвеќе, напрсточе, млечарка, кострика, лишарка, кадифче, коњски босилок, чочорка, цволика, кикара, вратика, жалфија, калофер, добричица, царево око, иванчица, вртолумче, лобода, пчелинок, кукавичица, курвиче и др.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во 1946 година излегува од печат првата негова детска збирка песни „Македонче“, во 1947 година поголемата приказна во стихови за деца обработена по народен мотив „Мице“, во 1948 година „Школско ѕвонче“ и „Во полската куќичка“ и во 1949 година излегува од печат книгата песни за деца „Крај огниште“.
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Стево станува. Зашеметено излегува од собата. Пауза.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
(Пауза. Мира станува и излегува од собата Пауза. Тишина. Пауза. Матеј станува и излегува од собата. Тишина).
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МИРА: Обична вода. Обична вода. (Излегува од собата. Борис ги отвора очите. Не верува дека сѐ уште гледа.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
БОРИС: Како се накотивте толку паметни? На ваши години мислевме децата излегуваат од папок. МАТЕЈ: Па од каде излегуваат?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Убава пара излегуваше од таа работа, ама беше многу строго забрането...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Им дозволив да мочат без да излегуваат од рововите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Жената излегува од урнатините. По неа и мачето...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Собрани околу чадот што излегува од долу, пружаат раце, шмркаат и плукаат настрана...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А каменот што излегуваше од рацете на народните непријатели беше употребен за градење вили за народната власт.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Затоа и атеистите од романите на Достоевски, излегувајќи од потсвеста во борбата со Бога, посегнаа по црковните сакрални објекти, на нишан беа иконите, фреските...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Никогаш не ја заборавив сликата на разиграните дервиши како занесено до транс играа и скокаа, бодејќи се на крајот со долги и тенки куки кои влегуваа од едниот, а излегуваа од другиот образ.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А. А. излегува од својата „флегма”, збунет од наводите на својот собеседник, за кого „револуционерниот месијанизам” претставува изродена норма на една филозофија на која ѝ изминало времето
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сите со столетија кои влегувале и излегувале од пештерите на Адам; од мигот кои правеле вечност и од вечноста миг; од древности кои собирале ѕвезди во пустината и сушеле месечини по планините; сите кои се пресоздавале во камења што летаат на своите страдања - се раѓале со молитвеник в рака.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Таа имаше капут со подигнати раменици, од вештачко крзно и плетен шешир навлечен преку веѓите, и ја бакна мојата рака кога излегувавме од салата во праскотот на ноќта.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За среќа, книгата беше на поличката до креветот и не морав да излегувам од собата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Така шлапкајќи со влечките низ ходникот, првпат го здогледав Дејан како излегува од собата во која го донесоа онесвестен претходната вечер и без да го погледнам убаво, со наведната глава протрчав низ ходникот за да не ме види таква грозна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа ми кажува дека утре ќе му го извадат завојот и ќе си оди од болница.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Низ чадот што излегуваше од рерната и низ мирисот на изгорено можев да го помирисам неговиот здив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Месечината е раздробена на илјадници малечки огледалца врз сребрените фаши што излегуваат од долната страна.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
По некое време, еве ги, излегуваат од грмушките со воспалени лица, со земја и снег по колената.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислиш по повеќе гласови им излегуваат од устите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислиш излегуваш од некоја магла и пак те снемува во маглата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ајде, пак. Излегуваат од чадот војниците, се качуваат и пцујат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас не излегувам од Русија, вели, додека не расчистам со Захаријадис.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некои излегуваат од редот, јас уште се мислам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сонцето излегува од еден облак зад него и, ко топла струја ми поминува по снагата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Небаре улиште да им излегува од устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Парите на Сарафов му биле испратени, но Мече тешко можел да се помири и, излегувајќи од поштата, цел час офкал за испратените жолтици.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
На заточениците им било забрането да излегуваат од затворските соби заради перење на облека; не им била давана помошта што доаѓала од дома, а не им била праќана и поштата наменета за нивните домашни; им бил даван пресолен леб, а не им било дозволено да пијат чиста вода; им била скратувана лекарската помош и друго.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Детето не излегува од дворот. Само понекогаш кога истрчува по топката што му бега преку оградата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Дури и дедо му, кој долги години не излегуваше од дома, заради реумата во нозете.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Застануваме. Децата излегуваат од автомобилот и се стрчнуваат право кон чешмата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Утре ќе си играте, доцна е сега – вели таа и пријателски се насмевнува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Излегува од дневната со едно мало девојченце, многу симпатично, со кадрава коса и со слатки обравчиња. Тетка ми Оце – се досетувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)